Είναι αλήθεια πως δεν γίναμε Βενεζουέλα. Ο πληθωρισμός δεν τρέχει με 82.700% τον μήνα και δεν χρειάζεται να κυκλοφορούμε με τροχήλατες βαλίτσες γεμάτες με πληθωριστικές δραχμές για να πληρώνουμε τον καφέ μας. Απογοητεύσαμε βέβαια τους ημεδαπούς θιασώτες της Μπολιβαριανής Επανάστασης που πλέον ανακουφίζουν την αριστερή τους διέγερση στις πολιτικές τους ονειρώξεις. Είναι όμως κι αυτό ένα είδος ικανοποίησης.

Δεν γίναμε βέβαια ούτε «γκεμπελιστάν», παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συντρόφων. Αφήσαμε ανεκπλήρωτα τα σχέδια που καταστρώθηκαν πάνω σε λαδωμένα τραπεζομάντιλα και στα τσουγκρίσματα νεμέικου μπρούσκο. Σχέδια που θα έκαναν ακόμα και τον αποτυχημένο καχεκτικό ρηνανό συγγραφέα και μετέπειτα κορυφαίο προπαγανδιστή να σκάσει από το – πολύ – κακό του για τις ιδέες των συγχρόνων του. Στη ζωή αλλιώς τα σχεδιάζεις και αλλιώς σου ‘ρχονται.

Και όταν πια όλα απέτυχαν, σκέφτηκαν τον Οδυσσέα. Τον ομηρικό ήρωα που εμπνεύστηκε τη μεγαλύτερη απάτη στην Ιστορία, τον Δούρειο Ιππο – τι μου θυμίζει το Δούρειο – για να παραπλανήσει και να κατακτήσει. Κι αν εμείς οι Ελληνες υπερηφανευόμαστε για την οξυδέρκειά του, οι ξένοι ταυτίζουν το κούφιο ξύλινο άλογο με το πονηρό, το κακό.

Θέλησαν να ταυτιστούν με τον Οδυσσέα, τον μεγάλο παραπλανητή. Τον μυθικό Κανένα, με τους συντρόφους που πίστεψαν πως το ασκί ήταν γεμάτο ασήμι και χρυσάφι και έτρεξαν να το ανοίξουν.

Οπως ετοιμάζονται να το ανοίξουν ξανά οι αιώνια άωροι επίγονοι για να μας στείλουν πάλι πίσω, στους Λαιστρυγόνες. Στο ύστατο σπαρτάρισμά τους να διατηρήσουν τη λαμπροειμονία τους.

Η τελευταία ανάξεση πληγών, η επιλεκτική μνήμη και η παροχολογία – μια υπαίθρια αγορά ονείρων – ό,τι πια τους έχει απομείνει στην ακροτελεύτια προσπάθειά τους να μη στερέψει η πηγή της εξουσίας.

Οι πάτρονες της κρατικοδίαιτης πολιτικής θα παίξουν το τελευταίο τους χαρτί, την παροχολογία και τους διορισμούς στο Δημόσιο. Ενα ειδεχθές και κατά συρροή έγκλημα εις βάρος της αξιοπιστίας του ίδιου του κράτους και των πολιτών της.

Ενα χαμερπές δούναι και λαβείν, μια εξαγορά συνειδήσεων πριν από την απόφαση του Μεγάλου Κριτή, της κάλπης.