«Το πραγματικό πολιτικό δίλημμα που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά σήμερα είναι αν θα επιτρέψει την παλινόρθωση του αστικού πολιτικού συστήματος στη χώρα […] ή αν θα δώσει συσπειρωμένη τον αγώνα για την απεμπλοκή από τον νεοφιλελευθερισμό και τη μνημονιακή πολιτική της λιτότητας και από κυβερνητική θέση. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει να λάβει υπόψη ότι μια πιθανή παλινόρθωση των αστικών κομμάτων στη χώρα θα αποτελέσει ιστορικού χαρακτήρα ήττα της Αριστεράς που πιθανά θα κλείσει για μεγάλο χρονικό διάστημα τις προοπτικές που άνοιξε η εκλογική – πολιτική νίκη της 25ης Ιανουαρίου. Αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι η επιβεβλημένη νίκη στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη δεν ενέχει τους δικούς της κινδύνους: Τους κινδύνους της πολιτικής μετάλλαξης του κόμματος κάτω από την πίεση των δυσμενών συσχετισμών αλλά και των δεσμεύσεων που επιβάλλει το νέο Μνημόνιο, την απονεύρωση του κόμματος και της αποκοπής του από τα λαϊκά και εργαζόμενα στρώματα που επιδιώκει να εκπροσωπεί, τη μετατροπή του σε ήπιο διαχειριστή του μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για κινδύνους υπαρκτούς που πρέπει να λάβουμε υπόψη στην προσπάθειά μας να παίξουμε πρωταγωνιστικό ρόλο και μάλιστα από κυβερνητικές θέσεις στον αγώνα του ελληνικού λαού για την ανατροπή των συσχετισμών μέσα και έξω από τη χώρα μας».

Τι είναι πάλι αυτό; Το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο 2015. Μετά την καταστροφή της «διαπραγμάτευσης» Τσίπρα – Βαρουφάκη, που κόστισε στην Ελλάδα πάνω από 100 δισ. ευρώ και ένα ακόμα αχρείαστο Μνημόνιο, μετά την τραγωδία του δημοψηφίσματος και πριν από τις εκλογές [ΣΥΡΙΖΑ, Σχέδιο κυβερνητικού προγράμματος, Αύγουστος 2015, ενότητα: 7. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, σελ. 8].

Το απόσπασμα, παρά την αερολογία, έχει τεράστια σημασία για την πορεία της Ελλάδας τα τελευταία τρία καταστρεπτικά χρόνια. Συνιστά την πιο τρανή, αδιάσειστη απόδειξη ότι το έγκλημα ήταν προμελετημένο. Στο ίδιο κείμενο γίνεται συνεχώς λόγος για νέο Μνημόνιο – όρο που στη συνέχεια η κυβέρνηση προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποποιηθεί. Είναι το μοναδικό σημείο του προγράμματός της στο οποίο η κυβέρνηση λέει την αλήθεια και «προβλέπει» με ακρίβεια το μέλλον: τη μετατροπή της σε διαχειριστή του μνημονιακού φιλελευθερισμού. Εχει όμως ένα σφάλμα: κάθε άλλο παρά «ήπιος» υπήρξε αυτός ο διαχειριστής. Αντίθετα, αποδείχθηκε μακράν ο σκληρότερος. Η άγρια μετάλλαξη ήταν, κυριολεκτικά, στο πρόγραμμα.

Από την πρώτη στιγμή ο Τσίπρας και η ομάδα του ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Εκμεταλλεύθηκαν με τον πιο αισχρό τρόπο την αγωνία και την απελπισία του ελληνικού λαού, κατάφεραν και την καπέλωσαν και, στη συνέχεια, ως πολιτικοί διαχειριστές της, την πούλησαν μαζί με τη χώρα στους δανειστές με ωμό αντάλλαγμα την εξουσία. Ετσι οδήγησαν την Ελλάδα εκεί όπου βρίσκεται σήμερα: όχι βέβαια στο παραμύθι περί «εξόδου» από τα Μνημόνια, αλλά στον απόλυτο μαρασμό στον οποίο, για στεγνό ίδιον όφελος, καταδίκασαν τη χώρα. Και τώρα ο μεταλλαγμένος, διχαστικός και αμετανόητος Τσίπρας της «Ιθάκης» παίζει πάλι το ίδιο έργο. Απλώς τη μετάλλαξη που ονόμαζε «κίνδυνο» το 2015, τώρα την πουλάει ως… επίτευγμα! Τότε για τους «αριστερούς», τώρα που του τελείωσαν, για τους «αστούς». Δούλεμα παντός καιρού, προς όλους. Μεταπράτης. Εμποράκος πολιτικός απατεώνας. Που όμως ουδείς από όλους αυτούς τον πιστεύει πια…