Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προχθές στο Μάτι στη μνήμη των 96 νεκρών της πυρκαγιάς δεν ήταν  μόνο μια πράξη πένθους. Οι εκατοντάδες συνάνθρωποί μας δεν έδωσαν το «παρών» μόνο για να πενθήσουν. Εδωσαν το «παρών» και για να μνημονεύσουν. Γιατί είναι η ίδια υπαρξιακή συνθήκη του ανθρώπου που, πέρα από την ανάγκη του πένθους σε μια τραγωδία, ορίζεται και από το χρέος της μνήμης.

Αυτό ακριβώς το χρέος, το χρέος της μνήμης, ξεπλήρωσαν οι συνάνθρωποί μας διαβάζοντας τα ονόματα των αδικοχαμένων νεκρών. Οι νεκροί δεν είναι ένας αριθμός, 96. Εχουν ονόματα και ταυτότητα, είχαν καθημερινότητα, σχέδια, όνειρα, ανθρώπους που αγαπούσαν και νοιάζονταν. Δεν ήταν ένας στεγνός αριθμός αλλά άνθρωποι με σάρκα και οστά. Η ανάγνωση των ονομάτων τους ήταν ένας τρόπος, οφειλόμενος τρόπος, να υπογραμμιστεί η υπόστασή τους. Να μην ξεχαστούν.

Εναν φόρο τιμής απέτισαν και «ΤΑ ΝΕΑ» όταν αποφάσισαν να δημοσιεύσουν τα ονόματα των θυμάτων αυτής της πρωτοφανούς τραγωδίας στην πρώτη τους σελίδα. Γιατί μόνο εάν δεν ξεχαστούν τα θύματα μιας τραγωδίας, μόνο εάν δεν εκφυλιστεί η τραγωδία σε έναν αριθμό, θα μπουν τα θεμέλια για να μην επαναληφθεί. Το χρέος της μνήμης, με άλλα λόγια, δεν αφορά μόνο αυτούς που έφυγαν, αλλά κι αυτούς που μένουν. Δεν είναι μόνο οι αδικοχαμένοι νεκροί που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Είναι και οι ζωντανοί που δεν πρέπει να ξεχάσουν πόσο άδικα χάθηκαν αυτές οι ζωές.