Οι αντιδράσεις μίσους στο άρθρο της εξαίρετης δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού με τίτλο «Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου» προδίδουν εκείνες τις απουσίες που ενυπάρχουν στο σώμα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας και την εμποδίζουν να προχωρήσει σε μια νέα εποχή. Η Αγγελική Σπανού ορθώς παρατηρεί πως σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα που οδηγεί προοδευτικούς πολίτες στη ΝΔ, σε «μια αποϊδεολογικοποιημένη ψήφο ανάγκης που δεν κρύβει ούτε ελπίδα ούτε φόβο, κρύβει θυμό, ακόμη και απόγνωση». Σωστή διαπίστωση. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στη διαπίστωση, αλλά στις συνέπειες και τις πολιτικές απαιτήσεις της.

Και για να μην κρυβόμαστε, το πρόβλημα είναι στο ποια πρέπει να είναι η κεντροαριστερή απάντηση σ’ αυτό το φαινόμενο. Να κάνει ότι δεν βλέπει την ύπαρξή του; Μάλλον θα ήταν ό,τι πιο ανόητο μπορεί να κάνει. Να τηρήσει ίσες αποστάσεις; Μα πού υπάρχει γραμμένο σε μια δημοκρατία ένα κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να τηρεί ίσες αποστάσεις από τη συμπολίτευση και την αξιωματική αντιπολίτευση; Οποια και να είναι η πρώτη και όποια και να είναι η δεύτερη. Να μια αυτοκτονική πρόταση. Να ιππεύσει αυτό το αντιΣΥΡΙΖΑ μίσος; Χαμένη από χέρι. Αφού εδώ υπάρχουν άλλοι πιο έμπειροι καβαλάρηδες.

Να τονίσει ότι το μίσος ποτέ δεν παράγει σωστά πολιτικά αποτελέσματα; Ναι, βεβαίως. Να το τονίσει, αλλά δεν φτάνει. Αυτό το μεγάλο απόθεμα μίσους δεν είναι ηθικολογικό, είναι πολιτικό και ιδεολογικό. Να επαναλάβει για χιλιοστή φορά ότι είναι τόσο κατά του λαϊκισμού όσο και κατά του νεοφιλελευθερισμού; Εστω να δεχθώ, για την ευκολία της συζήτησης, ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται, φτάνει αυτό;

Ή μήπως να κάνει το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει, όπως υποστηρίζει το ρεύμα σκέψης που εκφράζει η κ. Σπανού; Να «κλείσει το μάτι» στον ΣΥΡΙΖΑ και να του πει ότι μαζί θα στήσουν τη συμμαχία «των προοδευτικών»; Μα αυτό ακριβώς θα είναι το χειρότερο. Αν οι πολίτες αντιληφθούν ότι οι κεντροαριστεροί «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να στήσουν μια δήθεν «προοδευτική» συμμαχία με αυτόν, τότε οι «αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι» όχι μόνο θα πληθύνουν, αλλά και θα μετατρέψουν τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε θρίαμβο.

Ο μόνος δρόμος της Κεντροαριστεράς και του μοναδικού κομματικού της εκπροσώπου, του ΚΙΝΑΛ, είναι το να τονίσει ότι σ’ αυτήν τη φάση καμία μετεκλογική συνεργασία δεν μπορεί να γίνει με αυτόν, αν αυτός δεν καθίσει πρώτα στα έδρανα της αντιπολίτευσης, όπου εκεί θα δείξει αν «κανονικοποιείται» ή όχι. Διαφορετικά, ενώ το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είναι όντως μια αποϊδεολογικοποιημένη πρόταση, οι κεντροαριστεροί «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια καταστροφική για την Κεντροαριστερά ιδέα.

Βεβαίως, καταρχήν θα πρέπει να δηλώσω ότι είναι, τουλάχιστον, υπερβολή να μιλούν οι «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ για κλίμα φανατισμού και μισαλλοδοξίας. Οπως έδειξε το μισαλλόδοξο διάγγελμα του κ. Τσίπρα από την Ιθάκη, αυτός όχι μόνο δεν διδάχθηκε τίποτα, αλλά όλα δείχνουν ότι θα πρωτοστατήσει σε νέα κηρύγματα μίσους.