Ώς έναν μεγάλο βαθμό η σκηνική παρουσία του Ντέιβιντ Μπόουι οφειλόταν στον Λίντσεϊ Κεμπ, ο οποίος πέθανε προχθές στο Λιβόρνο της Ιταλίας. Αλλά και η θεατρικότητα της Κέιτ Μπους ή ο χορός του Μικ Τζάγκερ όφειλαν πολλά στον «πιερότο του χορού», όπως είχε γίνει γνωστός ο σημαντικός χορογράφος και μίμος. Ο «δάσκαλος» όλων αυτών των εκπροσώπων της ποπ, ο οποίος στη διάρκεια της θητείας του στη Βασιλική Αεροπορία της Αγγλίας δέχθηκε παρατήρηση επειδή διαρκώς χόρευε και ήταν αδύνατο να βηματίσει όπως του είχε ζητηθεί. Ο 80χρονος Κεμπ αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα προβλήματα υγείας (περιορισμένη όραση και πόνους στην πλάτη), αλλά μόλις τον περασμένο Ιούνιο συμμετείχε σε ένα καλλιτεχνικό θέαμα στο Μάντσεστερ προκαλώντας στο κοινό μεγάλη συγκίνηση με τη βουβή αλλά τρυφερή ερμηνεία του. Οπως γράφει η «Guardian» για τη μοναδικότητά του, «ο Κεμπ κατοίκησε το μαγικό νησί του Πρόσπερο, εκεί όπου συγκρούεται η τραγωδία με την κωμωδία».
Ο Λίντσεϊ μεγάλωσε στην Αγγλία στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μένοντας ορφανός, όταν ο πατέρας του χάθηκε με τους υπόλοιπους ναύτες στο πλοίο του βασιλικού ναυτικού «Πάτροκλος». Η μητέρα του Μαρία αφοσιώθηκε στον μοναχογιό της όταν έχασε και την αδελφή του από  μηνιγγίτιδα. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήδη από τα οκτώ του χρόνια είχε πάρει το ελεύθερο από τη μητέρα του να χορεύει στις μύτες των ποδιών πάνω στο τραπέζι της κουζίνας βαμμένος με κραγιόν και μέικ απ. Επόμενο βήμα, ένας κύκλος σπουδών τέχνης και στη συνέχεια, μαθήματα χορού με την εξπρεσιονίστρια χορεύτρια Χίλντε Χόλγκερ και παντομίμας με τον Μαρσέλ Μαρσό.
ΑΝΗΣΥΧΑ ΝΙΑΤΑ. Στην αρχή της καριέρας του ξεκίνησε ως ηθοποιός σε έργα του Σαίξπηρ και στις αρχές του 1960 σχημάτισε το δικό του σχήμα χορού.  Ηδη στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν δημοφιλής δάσκαλος για τα δημιουργικά και ανήσυχα νιάτα του Λονδίνου. Στα μαθήματά του στο Κέντρο Χορού του Κόβεντ Γκάρντεν δίδασκε στους αγαπημένους του μαθητές πώς να αξιοποιήσουν την αλήθεια μέσα τους – είτε θλίψη είτε χαρά – για να τη  μετατρέψουν σε μια αργή κίνηση που θα μπορούσε να γεμίσει ένα αμφιθέατρο. Το πάθος του για τα Ρωσικά Μπαλέτα του Ντιαγκίλεφ, τις ιαπωνικές τέχνες – το θεατρικό Νο και το Καμπούκι , το χορευτικό Μπούτο – η αγάπη του για τους εκφραστικούς ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου, αλλά και η όπερα, το φλαμένκο, η ποίηση του Λόρκα, έφεραν τους καλλιτέχνες της εποχής του στο εργαστήριό του. Από τον Ρούντολφ Νουρέγεφ και τον Χοάν Μιρό, έως τον Φεντερίκο Φελίνι και τον σερ Αλεκ Γκίνες. Και γύρω στα μέσα των 60s ο νεαρός τότε Ντέιβιντ Μπόουι βρέθηκε ανάμεσα στους μαθητές του, αφού παρακολούθησε και εκστασιάστηκε από μια παράσταση του Κεμπ βασισμένη στην «Παναγία των Λουλουδιών» του Ζαν Ζενέ. Ο δάσκαλος Κεμπ, που είχε δηλώσει δημοσίως την ομοφυλοφιλία του, μύησε τον Μπόουι στην ιαπωνική κουλτούρα απελευθερώνοντας τον Ζίγκι Στάρνταστ που τότε δεν ήξερε ότι είχε μέσα του. Και τον  Αύγουστο του 1972 σκηνοθέτησε και εμφανίστηκε στις συναυλίες του Ziggy Stardust στο Θέατρο Ρέινμποου του Λονδίνου. Αντίστοιχα και η Κέιτ Μπους  έγραψε  το τραγούδι «Moving», στο πρώτο της  άλμπουμ «The Kick Inside», με αφιέρωση στον δάσκαλό της.