Τι κοινό έχει ο Γιώργος Δώνης με τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο; Αμφότεροι απολαμβάνουν τις στιγμές σε ομάδες που καταφανώς αγαπούν και δηλώνουν, χωρίς να το κρύβουν, οπαδοί τους. Ο μεν άσος του Ολυμπιακού το ομολογεί με το γεμάτο πάθος παιχνίδι του, αυτές τις πρώτες εβδομάδες που βρίσκεται στο Νέο Φάληρο. Ο κόουτς του Τριφυλλιού παλεύει για το καλύτερο με τον Παναθηναϊκό, απόλυτα συμβιβασμένος με τα προβλήματα που όμως δεν μετριάζουν τη θέλησή του να γεννηθεί μέσω της δουλειάς κάτι πολύ καλό. Χθες στην Ξάνθη, σαν να ξεπήδησε μια αχτίδα φωτός.
Η ατάκα του Δώνη «δώσαμε ένα ερέθισμα στον κόσμο» μοιάζει με σινιάλο προς όσους θέλουν να στηρίξουν μια δύσκολη, εξ ορισμού, προσπάθεια. Ο τεχνικός ουδέποτε αυτό το λίγο διάστημα που φορά τη φόρμα με το πράσινο χρώμα παραπονέθηκε για το παραμικρό. Δεν μαρτύρησε με κάποια κίνησή του προβληματισμό. Δεν έδωσε κάποια λαβή για δυσμενή σχόλια. Αντίθετα, συνεχώς σημειώνει ότι οι ποδοσφαιριστές δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και εμφανίζονται συγκεντρωμένοι στον στόχο.
Είναι συναρπαστικό να πασχίζεις γι’ αυτό που πρεσβεύεις. Για όσα σε γεμίζουν. Ο Λάζαρος στην αρχή της σεζόν μοιάζει διαπλανητικός, ο κορυφαίος όλων! Το δε στοίχημα του Δώνη,   είναι να οδηγήσει σαν καλός καπετάνιος με ασφάλεια τον Παναθηναϊκό. Τη δεκαετία του ’80, ο κόσμος του ΠΑΟ έβλεπε νέα παιδιά να παλεύουν και τελικά να θριαμβεύουν. Ακουγε για πρώτη φορά ονόματα όπως του Κάβουρα και του Καραβίδα και αναρωτιόταν για τις ικανότητές τους. Τώρα, μαθαίνει τον Μπουζούκη, τον Πούγγουρα, τον Χατζηγιοβάννη, τον Εμμανουηλίδη. Ναι, η ιστορία δύσκολα επαναλαμβάνεται και ακόμη δυσκολότερο είναι να κατακτήσει τίτλο ο φετινός Παναθηναϊκός. Σε αντίθεση όμως με την περασμένη σεζόν όπου έγιναν σωρεία λαθών και ήρθαν αλλοδαποί ποδοσφαιριστές για να γκρινιάζουν χωρίς να σταματούν και τελικά να αποχωρούν ύστερα από λίγες εβδομάδες, τούτη τη σεζόν το εγχείρημα εκκινεί από καλύτερη αφετηρία. Το πράσινο μνημόνιο περιόρισε τις τρέλες, όλοι συμβιβάστηκαν με τα αγκάθια που βρίσκουν στον δρόμο και ποντάρουν στον Δώνη και τους νεαρούς ποδοσφαιριστές του. Με την ελπίδα να αντέξουν, γιατί όπως και να ‘χει το ρόστερ παραμένει ελλιπές. Αλλά εδώ είναι που η σκυτάλη των ευθυνών φεύγει από τα χέρια ποδοσφαιριστών, Δώνη και Νταμπίζα. Και πάει σε αυτά της διοίκησης, της όποιας διοίκησης υπάρχει στον Παναθηναϊκό. Γιατί να μη φέρουν έναν-δύο παίκτες ακόμη, γιατί να αφήσουν μια ομάδα που τόση διψά για κάτι καλό, χωρίς έναν αληθινό σέντερ φορ; Αραγε, η κανονιά του Μπουζούκη θα ξυπνήσει τους υπευθύνους από τον λήθαργό τους;