Για την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ η τέταρτη θητεία θα είναι πιθανώς η τελευταία στο αξίωμα αυτό. Η συμβολή της στην απογείωση της γερμανικής οικονομίας και τη διάσωση της ευρωζώνης είναι αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, αυτό που δεν έχει πετύχει είναι να αφήσει τη σφραγίδα της στη γερμανική και την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Η ίδια έχει επενδύσει στις συμφωνίες Μινσκ με σκοπό τη σταθεροποίηση στην Ουκρανία, αλλά η επιτευχθείσα πρόοδος παραμένει μικρή. Αν και η ευθύνη δεν είναι μόνο δική της, αδυνατεί μέχρι στιγμής να αυξήσει το ειδικό βάρος του Βερολίνου στη διεθνή σκηνή. Οσο ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, η θέση της Μέρκελ ήταν σχετικά απλή. Μπορούσε να καλύπτεται πίσω από τον διεθνή ρόλο της Ουάσιγκτον και την επιθυμία του Ομπάμα για στενές διατλαντικές σχέσεις, και έτσι να αποφεύγει δύσκολες αποφάσεις. Την εποχή του Ντόναλντ Τραμπ, όμως, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εφαρμόζουν ένα καινούργιο μοντέλο απομονωτισμού και προστατευτισμού, που θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ενωση στη λήψη πρωτοποριακών πρωτοβουλιών. Η λεγόμενη μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία (PESCO) είναι περιορισμένης εμβέλειας και δεν μπορεί να θεωρείται προπομπός ενός ευρωπαϊκού στρατού.
Σε αντίθεση με τον υπουργό Εξωτερικών της Χάικο Μας, ο οποίος επιθυμεί περισσότερη αυτονομία για την Ευρωπαϊκή Ενωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα ώστε να ενισχυθεί ο ρόλος της πρώτης στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, η καγκελάριος είναι περισσότερο μετριοπαθής. Μεταξύ άλλων, συνεχίζει να θεωρεί απαραίτητη τη στενή συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδίως στον τομέα της ασφάλειας.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή που η Μέρκελ μιλάει διαρκώς για τη σημασία των διατλαντικών σχέσεων, αγνοεί τη γραμμή τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των Βρυξελλών στο ζήτημα της Ρωσίας. Στην πρόσφατη συνάντησή της με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στο παλάτι Μέζενμπεργκ,  οι δύο ηγέτες επιβεβαίωσαν τα σχέδια για την κατασκευή του αγωγού Nord Stream II. Προκαλείται το εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατόν το Βερολίνο να χαράσσει τέτοια πορεία σε μια εποχή που στόχος της Δύσης είναι η απεξάρτηση από τις ρωσικές ενεργειακές πηγές.
Φαίνεται πως η Μέρκελ κάθε άλλο παρά μπορεί να συνδυάσει τις επιτυχίες της στην οικονομία με αντίστοιχες στην εξωτερική πολιτική. Ο προσανατολισμός της δεν είναι ξεκάθαρος, ενώ με την τακτική της περιπλέκει την κατάσταση. Εντός Γερμανίας οι σχέσεις της Καγκελαρίας με το υπουργείο Εξωτερικών κλονίζονται. Και στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχει ήδη ανησυχία για τις γερμανικές ενεργειακές επιλογές.