Πολύ δύσκολο Σαββατοκύριακο πέρασαν τα 150 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ: Παρασκευή βράδυ το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος τους ανέθεσε ξαφνικά το καθήκον να συγκεντρωθούν Δευτέρα απόγευμα και να τοποθετηθούν πάνω στο θέμα «Ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα εποχή μετά τα Μνημόνια». Θα γινόταν εκεί «στρατηγικού χαρακτήρα συζήτηση για τα δεδομένα που δημιουργούνται στη νέα φάση, τόσο για το κόμμα όσο φυσικά και για την κυβέρνηση». Σαν να σου ανακοινώνει ο μαθηματικός Παρασκευή μεσημέρι ότι τη Δευτέρα θα έχει διαγώνισμα πάνω σε όλη την ύλη – όχι μόνο τη διδαχθείσα, αλλά και τη μελλοντική, αυτή που προβλέπει το αναλυτικό πρόγραμμα. Πολύ διάβασμα, πολύ τρέξιμο να μάθεις τι λένε οι σύντροφοι και να τα μεταφέρεις στο ανώτατο όργανο ώστε να βγουν σοφές αποφάσεις που θα σέβονται και τη θέληση της βάσης.
Ολοι όμως γνωρίζουμε ότι η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκλήθηκε κατεπειγόντως για να συζητήσει τα νέα κομματικά καθήκοντα στη νέα κατάσταση, αλλά για να εκλέξει γραμματέα τον κ. Σκουρλέτη ώστε να ξεμπλοκαριστεί η διαδικασία του ανασχηματισμού. Ισως επειδή ο κ. Σκουρλέτης δεν ήθελε να φανεί ότι διώχνεται από την κυβέρνηση, αλλά ότι αυτοβούλως αποχωρεί επειδή προτίμησε την ανώτατη μετά τον κ. Τσίπρα κομματική θέση. Μπορεί και επειδή ήθελε να κατοχυρώσει τη θέση του γραμματέα πριν αποχωρήσει από την κυβέρνηση φοβούμενος ότι, αν αποχωρούσε χωρίς να έχει ήδη εκλεγεί, μπορεί να μην αποκτούσε ούτε τη θέση αυτή. Δεν είναι αφελείς ψηφοφόροι οι υπουργοί να δεσμεύονται από υποσχέσεις του Πρωθυπουργού ή των συναδέλφων τους.
Πρόκειται για διαδικασία αναδιανομής θέσεων στην αυλή του κ. Τσίπρα – αλλά δεν έπρεπε να εμφανιστεί σαν τέτοια. Επρεπε να βαπτιστεί «στρατηγικού χαρακτήρα συζήτηση» πάνω σε κρίσιμα προγραμματικά και πολιτικά ζητήματα της περιόδου που διανύουμε. Επρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί σαν αυτό που λέει ο Αντόνιο Γκράμσι πως είναι το κόμμα: «συλλογικός διανοούμενος». Για να κρυφτεί η οδυνηρή πραγματικότητα πως δεν υπάρχει κόμμα αλλά μόνο ένας ηγέτης και γύρω του νεφέλωμα στελεχών στους οποίους μοιράζει δημόσιες θέσεις.
Ο Πρωθυπουργός συχνά αναφέρεται στον ιταλό κομμουνιστή θεωρητικό και στις σκέψεις που έχει διατυπώσει περί ηγεμονίας με αφορμή τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι. Αλλά οι θεωρίες του Γκράμσι είναι απλώς το πρόσχημα για να χρησιμοποιείται το εγχειρίδιο του Μακιαβέλι – και με τις δύο έννοιες της λέξης «εγχειρίδιο».