Με την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μπαίνει τέλος στην αγωνία χιλιάδων υποψηφίων. Συγχρόνως όμως αρχίζει ένας νέος κύκλος αγωνίας για τους υποψηφίους των προσεχών εξετάσεων. Ατελείωτοι κύκλοι αγωνίας που υπενθυμίζουν ένα και μόνο γεγονός: ότι αυτό το σύστημα, σύστημα που μαρτυρά μια γενικότερη αντίληψη για την Εκπαίδευση, έφτασε πλέον στη δύση του.
Είναι πολλοί οι υπουργοί Παιδείας που ευαγγελίστηκαν την αλλαγή του συστήματος. Είναι ενδεχομένως ακόμη περισσότεροι εκείνοι που αναγνωρίζουν ότι παράγει στρεβλώσεις – από τη στείρα αποστήθιση ως βασικό απαιτούμενο επιτυχίας έως τη δημιουργία μαθητών δύο ταχυτήτων και τον ψυχαναγκασμό της εισαγωγής στις λεγόμενες «περιζήτητες σχολές» – και ότι δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του 21ου αιώνα.
Ωστόσο, κανένας υπουργός έως σήμερα δεν τόλμησε μια βαθιά τομή στο εξεταστικό σύστημα. Μια τομή που θα ξεριζώσει ξεπερασμένες νοοτροπίες, θα αναδείξει τα λαμπρά μυαλά, θα αναγνωρίσει την κριτική σκέψη ως ισότιμο προσόν της μελέτης, θα προϋποθέτει την καλλιέργεια της ουσιαστικής γνώσης, θα εστιάζει στην ποιότητα αυτής της γνώσης και όχι στην ποσότητα.
Μια εκ βάθρων αλλαγή απαιτεί φυσικά ευρύ διάλογο, σωστή προετοιμασία κι ένα βλέμμα σταθερά προσηλωμένο στο απώτερο μέλλον και όχι στην εκλογική χρονιά που έρχεται. Οταν όμως ακόμη και οι βάσεις γίνονται αντικείμενο πολιτικών παιγνίων και κομματικών επιδιώξεων, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι αυτή η εκ βάθρων αλλαγή του εξεταστικού συστήματος θα γίνει σύντομα πραγματικότητα.