Καμία αναφορά στο Μάτι. Καμία αναφορά στα φαινόμενα διάλυσης, στη διολίσθηση ενός ευρωπαϊκού κράτους σε failed state – που συμβολίζεται σε περιστατικά όπως η δολοφονία του Νικόλα Μουστάκα στου Φιλοπάππου, το μπλακάουτ της Υδρας, η υπόθεση της αποφυλάκισης Φλώρου. Ο Πρωθυπουργός, χθες, εξαγγέλλοντας αλλαγές στο κόμμα του, ενόψει εκλογών, επιχείρησε ακόμα μία φορά να κεφαλαιοποιήσει «την έξοδο από τα Μνημόνια».

Μερικά περιστατικά, ωστόσο, είναι επίμονα. Και μολονότι ο Πρωθυπουργός προσπαθεί, δεν γίνεται να τα παρακάμψει. Η δυναμική τους υπερβαίνει τα όρια της συριζαϊκής ανάγνωσης των πραγμάτων.

Τις προάλλες, στο Μάτι, λόγου χάριν, οι συγγενείς και οι φίλοι πολλών από τους νεκρούς της πυρκαγιάς του Ιουλίου θυμήθηκαν τους νεκρούς τους. Και φώναξαν τα ονόματά τους. Πολιτισμένα οργισμένοι, εξέφρασαν την επιθυμία να μην ξεχαστούν οι άνθρωποι που έσβησαν, αλλά και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Επιβεβαιώθηκε, επίσης, ότι η δημόσια κυβερνητική σύσκεψη, με την παρουσία του Πρωθυπουργού, δήθεν για την εξέλιξη της πυρκαγιάς, ήταν θέατρο. Χρειαζόταν η κυβέρνηση τέτοιο θέατρο; Πίστευαν ότι μπορούν να υποβαθμίσουν την καταστροφή, ότι μπορούν παραδώσουν στη λήθη τους νεκρούς, όπως είχε συμβεί με τους νεκρούς της Μαρφίν;

Μπορεί.Οι κουλτούρες της μνήμης είναι ειδικότητα της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Αναλογικά, και οι κουλτούρες της λήθης. Η ιστορική μνήμη της Αριστεράς έχει μόνο ήρωες κι εχθρούς. Τα υπόλοιπα; Λησμόνει Πειναλέων, που έλεγε κι ο Μποστ.

Αλλά, όπως λέει ο ιστορικός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Τίμοθι Σνάιντερ, «κάθε ζωή είναι μοναδική. […] Καθένας και καθεμιά από τα θύματα ήταν και μια ανθρώπινη οντότητα» («Αιματοβαμμένες χώρες», μετ. Ανδρέας Παππάς, Παπαδόπουλος, 2018). Οι αυταρχισμοί αρέσκονται στις στατιστικές, επιδιώκουν να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αριθμούς. Καθήκον όσων έχουν λόγο, και του κατασυκοφαντούμενου Τύπου, είναι να μετατρέπουν τους νεκρούς σε ανθρώπινες οντότητες. Να αφηγούνται τις ιστορίες τους.

Μέσα σε αυτές τις ιστορίες κρύβεται όχι μόνο η κυβερνητική αδυναμία, αλλά κυρίως η διαρθρωτική περιφρόνηση εκ μέρους της Αριστεράς των δεδομένων της ζωής. Ο Τσίπρας επιχειρεί να προσανατολίσει τους οπαδούς του, αυτούς που θα ζητωκραυγάσουν και θα κολλήσουν αφίσες, στο παραμύθι που ο ίδιος έχει κατασκευάσει.

Φτιάχνει γι’ αυτούς μια υπερπραγματικότητα, έναν κόσμο γεμάτο σύμβολα, ηρωικές αναφορές και εχθρούς, πολλούς εχθρούς, για να μην αναγκαστούν να προσγειωθούν στην όντως πραγματικότητα. Δεν θα πετύχει επειδή το 2018 δεν είναι 2015. Και ο Τσίπρας δεν είναι πια «ένα φρέσκο πρόσωπο» αλλά ένας παρηκμασμένος εξουσιαστής. Ενα ήδη γερασμένο σύμβολο.

Κρυμμένο πίσω από γερασμένα κόλπα.