Δεκατρείς μήνες περπάτησε βήμα προς βήμα σε έναν χώρο που ώς τότε για εκείνον αποτελούσε ένα καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από ψηλούς τοίχους. Ενα εργοστάσιο-φάντασμα που μόνο ο αέρας ακουγόταν να διαπερνά τους διαδρόμους του και οι ψίθυροι όλων εκείνων που για δεκαετίες καθημερινά έπαιζαν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα στις εγκαταστάσεις του, αφήνοντας, πριν αρχίσει η βάρδια τους, ένα κομποσκοίνι, μια εικονίτσα ή ένα φυλακτό πάνω στα μηχανήματα. Ο λόγος για την ΠΥΡΚΑΛ (Πυριτιδοποιείο – Καλυκοποιείο) που έγινε εμμονή για τον φωτογράφο Βαγγέλη Γκίνη, όπως ο ίδιος παραδέχεται, ενώ προετοιμάζει την έκθεση με τα 50 έγχρωμα και μεγάλου μεγέθους καρέ του σε επιμέλεια Λουίζας Καραπιδάκη και υπό τον τίτλο «Τροτύλη» στο Παλαιό Ελαιουργείο της πόλης που έχει κερδίσει τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021.

«Θυμάμαι το εργοστάσιο από παιδί και το είχα συνδέσει μόνο με αρνητικά γεγονότα» λέει στο «Νσυν» ο φωτογράφος. «Οταν μπεις μέσα σε συνεπαίρνει. Ηθελα να καταγράψω κάθε σπιθαμή, διότι σε μερικά χρόνια δεν θα απομείνει τίποτα από αυτό. Κι όσο περνούσε ο καιρός και άλλαζε μέρα με τη μέρα – άδειαζε και γινόταν σκιά του παλιού εαυτού του – τόσο περισσότερο ένιωθα το κλίμα να γίνεται πιο βαρύ από τους εργαζομένους που εξακολουθούσαν να παραμένουν για λόγους ασφαλείας σε έναν χώρο ανενεργό μεν, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνο. Γεγονός που συνειδητοποίησα και μόνος μου καθώς από σημεία από τα οποία είχα περάσει ο Στρατός αργότερα βρήκε οβίδες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πάντα με συνόδευε κάποιος από τους εργαζομένους».

Εκείνοι άλλωστε, μαζί με τις ιστορίες τους, είναι τελικά και οι πρωταγωνιστές του εγχειρήματος, οι οποίοι θα έχουν τη σημαντικότερη θέση στην έκθεση αλλά και στη σχετική έκδοση που τη συνοδεύει με περισσότερα καρέ (περί τα 70 από τα σχεδόν 1.000).

«Χρειάστηκε να περάσω πολύ χρόνο με τον καθένα τους και να αποκτήσω μια ειλικρινή σχέση μαζί τους. Κανείς τους δεν είπε μια κακή κουβέντα. Το κάθε πορτρέτο φρόντιζα να το τραβώ αμέσως μετά την κουβέντα μας για να διατηρείται η ένταση των συναισθημάτων» εξηγεί ο Βαγγέλης Γκίνης. Οσο για τον τίτλο; «Είναι μια λέξη που επαναλάμβαναν διαρκώς οι εργαζόμενοι, είναι το γνωστό μας TNT» εξηγεί.