Με την κυβέρνηση να ασχολείται αποκλειστικά με την αγωνία της για τη με κάθε τρόπο παράταση της παραμονής της στην εξουσία (γιατί τι άλλο σημαίνει και όλη αυτή η παντελώς ανούσια υπόθεση του ανασχηματισμού;), διαρκώς και σε όλα τα επίπεδα αποκαλύπτεται πλέον εμπράκτως ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε διαδικασία πλήρους εσωτερικής κατάρρευσης: έχει καταντήσει ένα κουφάρι, ένα σκέλεθρο, μια βιτρίνα πίσω από την οποία δεν υπάρχει τίποτα. Δεν ζούμε πια σε χώρα με κράτος εν λειτουργία, αλλά, κυριολεκτικά, σε ένα σκηνικό που κι αυτό ακόμα καταρρέει καθημερινά.
Το τι σημαίνει η κατάρρευση του κράτους που αδυνατεί να ανταποκριθεί, το ζήσαμε με τον πιο πικρό τρόπο στην τραγωδία στο Μάτι. Το έδειξαν όμως και τα εκτεταμένα μπλακάουτ στην Αθήνα και στην Υδρα. Το έδειξε και η νέα πικρή πτώση του αεροσκάφους της απισχνασμένης πια από τις ελλείψεις και την απίστευτη καταπόνηση Πολεμικής Αεροπορίας. Δεν είναι όμως μόνον αυτά. Κάθε άλλο μάλιστα. Μεγάλη έρευνα του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον με τη συμμετοχή πλήθους επιστημόνων από πολλές χώρες κατέδειξε ότι το προσδόκιμο ζωής έχει επηρεαστεί δραματικά πια στην Ελλάδα, σε ευθεία συσχέτιση με τη λιτότητα των τελευταίων ετών. Σε ανάλογα συμπεράσματα καταλήγει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, όπως άλλωστε από πικρή προσωπική εμπειρία καταλήγουν καθημερινά και πολλές χιλιάδες πολίτες της χώρας που βιώνουν την αποσάθρωση του συστήματος υγείας.
Την ίδια στιγμή, το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο έχει γίνει η πηγή τόσων δεινών, στην πραγματικότητα πνέει πλέον τα λοίσθια. Σε λίγους μήνες, από τον Ιανουάριο 2019, νέο σοκ περικοπών θα βιώσουν περίπου ένα εκατομμύριο συνταξιούχοι, ενώ, ακόμα και ύστερα από αυτό, η εξισορρόπησή του θα είναι αδύνατη: οι περισσότεροι από 400.000 παραγωγικοί νέοι Ελληνες και Ελληνίδες που δικαίως και ορθώς έχουν εγκαταλείψει πλέον τη χώρα για αναζήτηση καλύτερης τύχης αλλού, ισοδυναμούν με μεγάλη εθνική τραγωδία για την Ελλάδα: δημογραφική, οικονομική, αναπτυξιακή, αλλά και ασφαλιστική, αφού το σύστημα στερήθηκε πόρους που δεν θα μπορέσει με κανένα τρόπο να τους αναπληρώσει. Η εκ νέου κατάρρευσή του είναι απλώς ζήτημα λίγου χρόνου. Πέρα όμως από αυτό, οι ασφαλιστικοί πόροι εξανεμίζονται και από το κυρίαρχο πλέον μοντέλο των διαφόρων μορφών «ευέλικτης» εργασίας που φυσικά αποδίδουν ελάχιστα και στους «εργαζομένους» και στο σύστημα.
Εν μέσω όλων αυτών, ο εγκληματικός νόμος Παρασκευόπουλου για τις αποφυλακίσεις (με αφορμή την έλλειψη φυλακών) οδηγεί πλέον σε συστηματική εκτόξευση της εγκληματικότητας, την οποία, ούτως ή άλλως, οι δυνάμεις αστυνόμευσης αδυνατούν πλέον, για τους ίδιους λόγους, στοιχειωδώς να αντιμετωπίσουν: τα αιματηρά δείγματα είναι πια καθημερινά. Επίσης, ο ίδιος νόμος οδηγεί σε τερατώδεις προκλητικές αποφυλακίσεις καταδικασθέντων για κολοσσιαίες απάτες, όπου οι δεκαετίες ποινών γίνονται στην πράξη μήνες φυλάκισης. Και αυτό είναι μέγα πλήγμα για την αίσθηση του όποιου κράτους δικαίου είχε απομείνει.
Την ίδια στιγμή, η μαύρη οικονομία και η διαφθορά νέας γενιάς είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από όλη αυτή την πορεία: η εξοντωτική φορολόγηση επιχειρήσεων, περιουσίας και φυσικών προσώπων έχει οδηγήσει στη γιγάντωσή της. Οχι απλώς δεν νικήθηκε από τα Μνημόνια, αλλά, αντιθέτως, εκτινάχθηκε και έλαβε νέες «ευέλικτες» μορφές που υποκαθιστούν πλέον όλο και περισσότερο τη χαμένη «κανονικότητα», η οποία δεν αναμένεται πια να ανακάμψει ποτέ. Δυστυχώς, παρά τα όσα έχουμε ήδη περάσει, τα σημάδια της καταστροφής μόλις τώρα ξεκινούν να δείχνουν την έκταση και το βάθος τους. Και, όπως άλλωστε περιγράφουν όλες ανεξαιρέτως οι διεθνείς αναλύσεις, διαφυγή δεν υπάρχει πια.