Ενα από τα φλέγοντα προβλήματα της Ελλάδας, που υποτιμήθηκε ως «δεξιό» και αγνοήθηκε για μεγάλο διάστημα από τη σημερινή κυβέρνηση, είναι η εγκληματικότητα. Ο πρόσφατος φόνος στου Φιλοπάππου, οι διαρρήξεις, οι επιθέσεις στους ηλικιωμένους, όπως και οι σχεδόν καθημερινές «παρεμβάσεις» του Ρουβίκωνα δείχνουν πόσο μεγάλη σημασία έχει να ηγούνται του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη άνθρωποι ικανοί, αποφασιστικοί, έμπειροι, με μοντέρνες αντιλήψεις αλλά και ευαισθησία, καθώς στον βωμό της ασφάλειας δεν μπορεί να θυσιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η τοποθέτηση της Κατερίνας Παπακώστα στο κρίσιμο αυτό υπουργείο δείχνει πώς αντιλαμβάνεται ο Πρωθυπουργός τη διακυβέρνηση του τόπου. Αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι η επίλυση προβλημάτων και η εκπλήρωση αναγκών, αλλά η τήρηση εσωκομματικών ισορροπιών, τα ανοίγματα προς ιδεολογικά διαφορετικούς χώρους και η ικανοποίηση – ή μάλλον ενίσχυση – των «ποσοστώσεων» που έχει συμφωνήσει με τον ακροδεξιό εταίρο του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει αποτυχημένους, ξοφλημένους, ακόμη και «σημαδεμένους» πολιτικούς προκειμένου να διχάσει, να εκνευρίσει και να αποσυντονίσει τους αντιπάλους του.

Το σημάδι – ή καλύτερα ένα από τα σημάδια – που φέρει η νέα υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι η δήλωση που είχε κάνει το 2012, ότι «λαθρομετανάστες εισρέουν κατά χιλιάδες στα σύνορα σαν κατσαρίδες». «Η Αυγή» είχε ορθώς καταγγείλει τότε την Παπακώστα, επισημαίνοντας ότι η λέξη αυτή χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από τα μέσα ενημέρωσης της ναζιστικής Γερμανίας για τους Εβραίους και της Ρουάντα για τους Τούτσι. «Κατσαρίδες» χαρακτηρίζουν συχνά – πυκνά τους μετανάστες και οι χρυσαυγίτες.

Για ανάλογες αντισημιτικές χυδαιότητες είχε αποπεμφθεί τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Δημήτρης Καμμένος, δώδεκα μόλις ώρες μετά την τοποθέτησή του στο υπουργείο Μεταφορών. Αλλά οι εποχές άλλαξαν. Τώρα οι λαϊκιστές και οι ρατσιστές δεν αποδοκιμάζονται, αλλά επιστρατεύονται στον υπέρ πάντων αγώνα. Δεν ενοχλούν καν παλαιότεροι χαρακτηρισμοί για τον Τσίπρα, όπως «θλιβερός», «προκλητικά αμοραλιστής» και «ευρωλάγνος». Δεν προβληματίζει καν η συνυπογραφή ερώτησης για το «Τάμα του Εθνους». Ολα τα αλέθει ο προεκλογικός μύλος. Το δόγμα που κυριαρχεί είναι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Σε διέγραψε ο βασικός μου αντίπαλος; Εγινες αυτόματα δικιά μου.

Σε αντίθεση με άλλα κόμματα, είπε προχθές ο Πάνος Σκουρλέτης στην πρώτη ομιλία του μετά την εκλογή του ως γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, «εμάς εδώ δεν μας ενώνει κανενός είδους γάμος συμφέροντος». Λίγες ώρες αργότερα, επικυρωνόταν από τα χείλη τού κυβερνητικού εκπροσώπου ο πιο εξωφρενικός «γάμος» ορκισμένων αριστερών, εθνικιστών, παλαιοπασόκων, καραμανλικών, καταθλιπτικών και λοιπών γραφικών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», άνθρωποι ικανοί δηλαδή και σοβαροί που θέλουν να εργαστούν και να προσφέρουν. Γιατί λοιπόν επέλεξαν να καούν; Εχουν άραγε ακόμη ψευδαισθήσεις; Δεν σιχαίνονται τις κατσαρίδες;