Το σωτήριον έτος 2014 για τον Τσίπρα γεννούσαν και τα κοκόρια. Αν και η κατάσταση βελτιωνόταν, ο κόσμος ήταν κουρασμένος και ο λαϊκισμός κάλπαζε. Οι πολίτες περίμεναν έναν ήρωα να σκίσει τα Μνημόνια, να τους σβήσει τα χρέη και να βάζει μουσική σε ένα νέο πάρτι.

Η τάση αυτή φάνηκε ξεκάθαρα στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές η ΝΔ έχασε τρεις έδρες και ποσοστό περίπου 10%. Αντίθετα, ο «αντισυστημικός» ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε κοντά 22%, πέντε επιπλέον έδρες. Ως και η, επίσης «αντισυστημική», Χρυσή Αυγή έβγαλε τρεις ευρωβουλευτές.

Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα. Ο κόσμος ήξερε ότι ο Σαμαράς είχε καλά κρυμμένο το λεφτόδεντρο, κάπου, σε κάποιο σκοτεινό κι ανήλιαγο υπόγειο. Περίμενε λοιπόν να έλθουν στα πράγματα οι αντισυστημικές δυνάμεις για να το εγκαταστήσουν στην Πλατεία Συντάγματος. Κοινής χρήσεως.

Οι ευρωεκλογές ήταν χαστούκι για τον Σαμαρά, που θεώρησε ότι έπρεπε να αντιδράσει. Κάπως έτσι έκανε τον αντιφατικό μετασχηματισμό του Ιουνίου 2014, στέλνοντας μήνυμα σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες, που πίεζαν κοινωνικά και εσωκομματικά (π.χ. στα επαγγέλματα της υγείας) ότι αναστέλλονται ορισμένες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες.

Κέρδισε κάτι; Ποσώς. Η φθορά επιτάθηκε και τα κοκόρια που γεννούσαν για τον Τσίπρα πολλαπλασιάστηκαν. Τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους.

Εκτοτε, η χώρα πέρασε πολλά. Κινδύνεψε να γίνει Βενεζουέλα. Οι φθορές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ωστόσο, ήταν ελέγξιμες. Δεν είναι πια, μετά την τελευταία, και πιο καθοριστική περιπέτεια. Μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.

Ακούω διάφορους κουτοπόνηρους πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ να λένε ότι δεν φταίνε αυτοί για την πυρκαγιά. Προφανώς. Δεν βάλανε αυτοί τη φωτιά. Αυτοί απέτυχαν να κινητοποιήσουν τους μηχανισμούς. Αυτοί παράτησαν στην τύχη τους τους ανθρώπους. Αυτοί στην πίεση της ανάγκης έστησαν επικοινωνιακές φιέστες. Αυτοί αντιμετώπισαν τους νεκρούς σαν ενόχληση – αυτοί υπέπεσαν στην ύβριν.

Αυτή η ύβρις είναι και το σημείο θραύσης της όποιας εμπιστοσύνης είχε απομείνει στον Τσίπρα και την παρέα του. Πλέον, ό,τι κι αν κάνει, η πορεία του είναι αναπόδραστη προς την εξαφάνιση. Οχι την Ξενογιαννακοπούλου και την Παπακώστα, τον Μαρξ και τον Λένιν αυτοπροσώπως να βάλει στην κυβέρνηση, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

Το θέλει δεν το θέλει, τα κοκόρια πια γεννάνε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις δυνάμεις που υπόσχονται νοικοκύρεμα και επιστροφή στις παλιές αξίες: την ανταμοιβή της εργατικότητας, την πρόσδεση στους ισχυρούς εταίρους μας, την επιθυμία για επιστροφή του νόμου και της τάξης.