Ο ανασχηματισμός αυτός περιέχει μια τεράστια έκπληξη: δεν έγινε υπουργός ο κ. Καρανίκας, όπως θα δικαιούνταν άλλωστε έπειτα από τόσες υπηρεσίες που πρόσφερε στην ιδεολογική πάλη του κόμματος και στην κραι-πάλη των τάξεων. Θα ήταν απολύτως κατάλληλος για το υπουργείο Αμυνας, ως σαφώς καλύτερος απ’ τον κ. Καμμένο, αλλά οπωσδήποτε με αναπληρωτή τον κ. Φανούρη. Ισως θα αποτελούσαν το σχεδόν ιδανικό δίδυμο.
Ας ελπίσουμε ότι θα δικαιωθεί την επόμενη φορά, εφόσον κι ευτυχώς τώρα ήδη υπουργοποιήθηκαν άτομα της δικής του υψηλής κλάσης όπως η κυρία Παπακώστα, που μάλλον θα θεωρεί ότι έτσι, είτε καταλαμβάνει μια θέση εξουσίας που της οφείλονταν εκ Θεού, είτε ότι παίρνει ρεβάνς από τη ΝΔ η οποία όντως φταίει, διότι κατά καιρούς έχει υιοθετήσει διάφορα sui generis άτομα, απ’ τα οποία δύσκολα απαλλάσσεται κανείς. Ευτυχώς υπάρχουν και οι αντίπαλοι για να τα δικαιώσουν. Καθώς λέει και μια παροιμία: «Ακόμα και οι χαλασμένες ντομάτες έχουν τους αγοραστές τους». (Τις κάνουν κονκασέ).
Τώρα για την κυρία Μυρσίνη τι να πει κανείς – είναι γνωστό ότι ο Πολιτισμός είναι τόσο χρήσιμος στην πολιτική σκέψη όσο το νήμα δοντιών σε έναν καρχαρία. Η εξουσία διαφθείρει αυτούς που δεν την έχουν, έλεγε ο Τζούλιο Αντρεότι. Πάντως η νέα ατραξιόν αποδεικνύει πως μάλλον πρέπει να νιώθουν πολύ αμήχανοι, ή πολύ απελπισμένοι εκεί στην κυβέρνηση για να κάνουν τέτοια σπασμωδικά, μηχανιστικά ανοίγματα, στα όρια του pittoresque, και μάλιστα ενόψει εκλογών. (Ασε που ξέχασαν και τον κ. Μιχελογιαννάκη, ο οποίος περίμενε αγωνιωδώς, αλλά επί ματαίω). Και είναι πάλι ορατή η αγωνία όχι για την ουσία, αλλά για ένα άτσαλα πεποιημένο φαίνεσθαι. Να φανεί δηλαδή ότι μπαίνουν διάφοροι από άλλα κόμματα κι ας είναι αποσυνάγωγοι, λίθοι ους απέρριψαν οι οικοδομούντες – αυτό δείχνει και πώς αντιμετωπίζεται ο κόσμος, το κοινό, ο λαός: ως μια αφελής μάζα που – νομίζουν ότι – πείθεται από επιφανειακές κινήσεις, και από ευκαιριακές συνεργασίες με ετερόφθαλμους της ιδεολογίας που ψάχνουν για δουλειά.
Για την κυρία Ξενογιαννακοπούλου τι μπορείς να πεις. Ξέρουμε πως ήταν προτηγανισμένη περίπτωση, ώριμη για να υπηρετήσει το μέγα όραμα του νέου σοσιαλισμού μαζί με εκείνους που πολέμησαν με απαράμιλλο μίσος το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια το όλο θέμα έχει και την μην φαιδρή του διάσταση – μιας και μιλάμε προσφάτως για Ιθάκες και Αλεξανδρινούς: «Και τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις) – και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα – και πιαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη – που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του – και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια. Κι εσύ τα δέχεσαι με απελπισία – αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις».