Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διορθώσει κανείς ένα λάθος. Ο χειρότερος είναι να το διορθώσει με ένα μεγαλύτερο λάθος. Να θεραπεύσει το πρόβλημα με κάτι που, όπως θα έλεγε κάποτε ο Ταλεϊράνδος, θα είναι χειρότερο και από έγκλημα. Το μεγαλύτερο λάθος του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ασφαλώς ότι περιέγραψε τη μεταμνημονιακή Ελλάδα με καβαφικά πασαλείμματα και ομηρικούς συμβολισμούς. Δεν είναι ούτε ότι επιστράτευσε τα πασαλείμματα και τους συμβολισμούς για να ξαναζεστάνει την αντιμνημονιακή σούπα του 2015. Είναι ότι ο ίδιος θύμισε υπερβολικά αυτό που ήταν τότε, ότι προέβαλε υπερβολικά τον δημαγωγικό αντισυστημισμό που τον έκανε πρωθυπουργό. Το μεγαλύτερο και από έγκλημα λάθος ήταν, με άλλα λόγια, ότι προσπάθησε να επαναλάβει την Ιστορία.
Οι εκδοχές της επανάληψης είναι δύο: η τραγωδία και η φάρσα. Είναι όμως η ίδια η επανάληψη, ανεξάρτητα από την εκδοχή της, που ακυρώνει το συριζαϊκό εγχείρημα της επόμενης μέρας. Δεν υπάρχει ανασχηματισμός, επανεκκίνηση, νέο αφήγημα, μέλλον που να μπορεί να χτιστεί με τον παλιό εαυτό του βασικού αφηγητή, την Κατερίνα Παπακώστα και τον Μάρκο Μπόλαρη. Και ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πραγματικά αυτή τη φορά μια στροφή 360 μοιρών και βρέθηκε στο ίδιο σημείο ενώ στο μεταξύ έχουν περάσει από την οθόνη τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα, οι διορισμοί των μετακλητών, οι τροπολογίες της νύχτας, οι απόπειρες ελέγχου της διοίκησης, της  δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης, το ύφος του Πολάκη, η αγκαλιά με τον Καμμένο.
Ο ανασχηματισμός από αυτήν την άποψη δεν καίγεται επειδή έχει προαναγγελθεί εδώ και καιρό. Καίγεται επειδή τα νέα πρόσωπα είναι πολύ παλιά και πολύ αδύναμα για να μη θυμίσουν ότι το βασικό χαρακτηριστικό του νέου αφηγήματος είναι η οσμή της ναφθαλίνης. Γιατί αυτό δεν είναι ένα αφήγημα που το ακούει κανείς. Δυστυχώς για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι ένα αφήγημα που το οσμίζεται.