Είδηση δεν είναι ότι ο Μανού Τζινόμπιλι εδέησε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Είδηση είναι ότι στα σαράντα ένα χρόνια του ο αθεόφοβος αγωνιζόταν ακόμα!
Και πού; Οχι στην Κολοπετινίτσα (της Φωκίδας) που παρεμπιπτόντως λέγεται Τριταία, ούτε στην ομάδα της γειτονιάς του στην Μπαΐα Μπλάνκα, αλλά στο ΝΒΑ και δη στους Σπερς…
Κατέβηκε λοιπόν από τη σκηνή ο τελευταίος των Μοϊκανών του Σαν Αντόνιο, μένει μονάχος να φυλάει τις Θερμοπύλες του… ΚΑΠΗ ο κατά έξι μήνες πρεσβύτερος Βινς Κάρτερ και η μπασκετική πιάτσα κλίνει ευλαβικά το γόνυ σε έναν παίκτη που δεν ήταν σαν τους άλλους…
Ασφαλώς κάθε παίκτης είναι διαφορετικός από τους άλλους, αλλά ο αειθαλής αργεντινός γκάουτσο υπήρξε διαφορετικός ακόμη κι από τον εαυτό του!
Πρωταθλητής στην παρθενική σεζόν της Ευρωλίγκας με την Κίντερ Μπολόνια, χρυσός ολυμπιονίκης (σαν χθες το 2004 στην Αθήνα) και με τέσσερα δαχτυλίδια του ΝΒΑ στο… δαιμονισμένο αριστερό χέρι του, ο Τζινόμπιλι άφησε όντως μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη.
Πέρα από τους τίτλους και τις διακρίσεις, που σε έναν βαθμό εξαρτώνται από την τύχη και τις συγκυρίες, το μεγάλο κληροδότημά του έγκειται στην αγάπη και στην αφοσίωσή του προς το παιχνίδι, στο modus lavorandi του και στο πώς κατάφερε επί 23 συναπτά έτη (εκ των οποίων τα 16 στο ΝΒΑ) να φιλτράρει το θερμό λατινικό ταμπεραμέντο του μέσα στην ψυχρή λογική και στον ρεαλισμό που απαιτεί η επιβίωση στη ζούγκλα!
Η καριέρα του είναι γεμάτη από ανεξίτηλες στιγμές: τα eurostep (τα οποία λάνσαρε στο ΝΒΑ ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και αυτός τα εκλαΐκευσε και τα εξάπλωσε), τα κλεψίματα, τα γερά πατήματα, τα μεγάλα σουτ, η έξοχη μηχανική στην εκτέλεση, ο απαράμιλλος αριστερός καρπός και όλα τα σέα του και τα μέα του που φιλοτεχνούν το πορτρέτο, πιστοποιούν το legacy και στοιχειοθετούν την κουλτούρα ενός πραγματικά ξεχωριστού παίκτη.