«Επικίνδυνη αποστολή: Η πτώση» (Mission: Impossible – Fallout, ΗΠΑ, 2018) περιπέτεια του Κρίστοφερ Μακουάρι

Ο Τομ Κρουζ επιστρέφει στον διασημότερο ίσως κινηματογραφικό ήρωά του, τον Ιθαν Χαντ, τον άνθρωπο που αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες αποστολές του κόσμου και φυσικά τις φέρνει εις πέρας. Το σενάριο, όπως συμβαίνει σε αυτού του τύπου τις ταινίες, κινείται ανάμεσα στην υπερβολή και το απίστευτο (εδώ και χαοτικό), αλλά αυτή είναι μια σύμβαση που τη δεχόμαστε (ίσως και να μας αρέσει κιόλας) γιατί το αποτέλεσμα είναι πάντα διασκεδαστικό. Το γεγονός ότι ο Χαντ τρώει πιο εύκολα ξύλο απ’ ό,τι παλαιότερα (δείτε προσεκτικά την εξαίσια χορογραφημένη σκηνή πάλης στις τουαλέτες), όπως και η ρομαντική πλευρά του (ανάμεσα στη Μισέλ Μόναχαν και τη Ρεμπέκα Φέργκιουσον) είναι στοιχεία με τη δική τους δυναμική και δίνουν στο όλο εγχείρημα μια αύρα ευχάριστης αληθοφάνειας γιατί, ναι, ο Χαντ είναι κι αυτός φτιαγμένος από κόκαλα, σάρκα και, ναι, έχει συναισθήματα! Προσωπικά την ευχαριστήθηκα αν και θα προτιμούσα η πλοκή να είναι περισσότερο κατανοητή και η διάρκεια μικρότερη.

«Che: Ο Αργεντίνος» (Che Part 1), βιογραφία του Στίβεν Σόντερμπεργκ

Πρώτο μέρος (από τα δύο) του συνολικής διάρκειας 4½ ωρών biopic του Στίβεν Σόντερμπεγκ για τον αργεντινό επαναστάτη Τσε Γκεβάρα, το οποίο όλως παραδόξως μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Καννών του 2008 όπου ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο κέρδισε το βραβείο ερμηνείας, έμεινε στο ράφι. Προφανώς όταν ο «γοητευτικός ιδεαλισμός» του Τσε συγκρούεται με την «κυνική εμπορικότητα» της εποχής, χάνει κατά κράτος. Η ταινία μοιράστηκε σε δύο «καθαρά» μέρη: το πρώτο, αυτό που προβάλλεται από σήμερα με τον υπότιτλο «Ο Αργεντίνος» εξετάζει την περίοδο της γνωριμίας του Τσε με τον Φιντέλ Κάστρο (Ντέμιαν Μπισίρ), την επιρροή που του άσκησε και τη συμμετοχή του στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κούβας. Αυτή η γενναία προσπάθεια του Σόντερμπεργκ όμως – και μιλώ τώρα για τον Τσε ως σύνολο – ενδιαφέρεται περισσότερο να δώσει μια αίσθηση του τι ήταν και του τι σήμανε (για τον σκηνοθέτη) ο Γκεβάρα και λιγότερο να πλάσει μια ολοκληρωμένη, από το Α ώς το Ω βιογραφία του. Και δεν αποτελεί το ευκολότερο θέαμα του κόσμου· όχι τουλάχιστον για όσους έχουν στο μυαλό τους κάτι εύπεπτα «ευχάριστο» όπως τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας» του Βάλτερ Σάλες.

«Νόμος περί τέκνων» (The children act, Αγγλία, 2018), κοινωνικό δράμα του Ρίτσαρντ Εϊρ

Η Εμα Τόμσον υποδύεται την αυστηρή αλλά δίκαιη αγγλίδα δικαστή, ειδική στη νομοθεσία περί τέκνων, η οποία νιώθει ν’ αλλάζει μέσα της εξαιτίας μιας υπόθεσης σχετικής με έναν έφηβο που δεν θέλει να του γίνει μετάγγιση αίματος για να ζήσει, διότι η θρησκεία του δεν του το επιτρέπει (μάρτυρας του Ιεχωβά). Βασισμένη στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του Ιαν ΜακΓιούαν, η ταινία θέτει στο τραπέζι σοβαρά ερωτήματα χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από το θέμα της, το οποίο είναι το ίδιο το πρόσωπο της δικαστού, που στα χέρια της Τόμσον γίνεται μια ηρωίδα άξια για Οσκαρ. Στον ρόλο του παραμελημένου συζύγου της Τόμσον, ο πάντα καλός Στάνλεϊ Τούτσι.

«Κοίτα ποιος γύρισε!» (Sono Tornato), σάτιρα του Λούκα Μινιέρο

Ο ιταλός φασίστας Μπενίτο Μουσολίνι «ανασταίνεται» με έναν μαγικό τρόπο στην ιταλική αυτή σάτιρα, πολύ σοβαρότερη απ’ όσο δείχνει. Επιστρέφει από το παρελθόν (πέφτει σαν μετεωρίτης στην καρδιά της Ρώμης) και όταν ξεπερνά το σοκ της χρονιάς στην οποία βρίσκεται τώρα (2017) αποφασίζει να ξαναμπεί στη μάχη για να βγάλει τη χώρα του από τον λήθαργο, να της δώσει και πάλι την παλιά, φασιστική λάμψη της. Γίνεται θέμα ντοκιμαντέρ, σταρ τηλεοπτικού σόου, θέμα των ειδήσεων και πάει λέγοντας. Και ενώ όλοι νομίζουν ότι δεν είναι παρά ένας ηθοποιός που υποδύεται τον Μουσολίνι, εν τέλει καταφέρνει να τους κατακτήσει, να γίνει κομμάτι της ιταλικής «κουλτούρας» και συνείδησης. Ετσι ο σκηνοθέτης Λούκα Μινιέρο σχολιάζει το φαιδρό πρόσωπο της σύγχρονης ιταλικής κοινωνίας, της κοινωνίας που ψηφίζει  Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Πέπε Γκρίλο, η οποία ασφαλώς και δεν θα πει όχι σε έναν soft φασισμό, έναν φασισμό «πολιτικής ορθότητας». Με μια εξαιρετική ερμηνεία του Μάσιμο Ποπολίτσιο, που ισορροπεί ευέλικτα ανάμεσα στο σοβαρό και το γκροτέσκο.

«Ενα φανταστικό σπίτι» (Ideal home) οικογενειακή κομεντί του Αντριου Φλέμινγκ

Το κατά πόσο η αυριανή ζωή του μικρού αγοριού (Τζακ Γκορ) που βρίσκεται στην καρδιά του σεναρίου αυτής της ταινίας θα είναι ομαλή ή όχι αποτελεί εύλογο ερώτημα, καθότι το παιδάκι μεγαλώνει μέσα στο χάος και με… τρεις πατεράδες: τον αλλοπρόσαλλο γκέι παππού του, οικοδεσπότη εκπομπής μαγειρικής στη Σάντα Φε (Στιβ Κούγκαν), τον σύντροφο του οικοδεσπότη που είναι και σκηνοθέτης του (Πολ Ραντ) και τον βιολογικό του πατέρα (Τζέικ ΜακΝτόρμαν) ο οποίος μπαινοβγαίνει στις φυλακές.  Παρ’ όλ’ αυτά η ατμόσφαιρα που ο σκηνοθέτης Αντριου Φλέμινγκ  επιθυμεί να δημιουργήσει είναι ότι όλα θα πάνε καλά αν προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε αμόλυντη την ιδέα της Αγίας Οικογένειας.

«Η εξομολόγηση της δασκάλας του πιάνου» (The confession, Γεωργία/ Εσθονία/ ΗΠΑ) δράμα του Ζάζα Ουρουσάτζε

Σε αντίθεση με τη γαλήνη και ομορφιά της φύσης της επαρχιακής Γεωργίας όπου τοποθετείται, αυτή η ταινία καταπιάνεται με ένα θέμα εξαιρετικά οξύ και δύσκολο: τη σχέση ενός ιερέα (Ντιμίτρι Τατισβίλι) με τους κατοίκους του χωριού τους οποίους καλείται να εξομολογήσει και κυρίως με την πανέμορφη γυναίκα (Σοφία Σεμπισκβεράτζε), μια δασκάλα πιάνου την οποία  ένας μαθητής της κατηγορεί στον ιερέα ότι τον παρενόχλησε σεξουαλικά. Ελέγχοντας το θέμα του ο  Ουρουσάτζε ζητά την υπομονή του θεατή, δημιουργώντας μια παράξενη ατμόσφαιρα σασπένς που δίνει ανάσες σε μια ταινία συναισθηματικά φορτισμένη από τη μια πλευρά, αλλά τρομερά στατική από την άλλη.

«Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα» (Sueno en otro idioma, Μεξικό, 2017) του Ερνέστο Κοντρέρας

Ενας γλωσσολόγος παθιασμένος με τη δουλειά του θα βρεθεί στο μέσον μιας παράξενης βεντέτας ανάμεσα σε δύο ηλικιωμένους της μεξικανικής ενδοχώρας, που είναι και οι μοναδικοί κάτοικοι που εξακολουθούν να μιλούν μια σπάνια γλώσσα ιθαγενών. Παράξενο ψυχολογικό – ερωτικό δράμα του οποίου το μυστήριο κοινοποιείται πιο σύντομα απ’ όσο θα ‘πρεπε, οπότε χάνεται το ενδιαφέρον (Αλβάρεζ Ρεμπέιλ, Ελίτζιο Μελέντεζ).

«Upgrade» (ΗΠΑ, 2018) του Λι Γουανέλ

Σκοτεινή παραλλαγή του μύθου του τέρατος του Φρανκενστάιν με τον Λόγκαν Μαρσλ Γκριν να ξαναπατά στα πόδια του έπειτα από σούπερ επέμβαση στη μέση και να αναζητεί την εκδίκησή του μέσω μιας φωνής που τον μετατρέπει σε μηχανή θανάτου.