Ηταν τέτοιες μέρες το 2010 όταν στη Σλοβακία είχε στηθεί πάρτι. Η πρωταθλήτρια ομάδα της χώρας, η Ζίλινα, είχε εξασφαλίσει θέση στα αστέρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως λένε και οι ημεδαποί αστέρες για τις ελληνικές ομάδες που προκρίνονται στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι Σλοβάκοι έκαναν σχέδια για τα χρήματα – ή καλύτερα, χρυσάφι – που θα έπαιρναν και ταυτόχρονα δήλωναν αποφασισμένοι να απολαύσουν τη συμμετοχή τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του κόσμου.

Πράγματι, την απόλαυσαν. Μαζί τους όμως την απόλαυσαν και οι αντίπαλοί τους στον όμιλο. Πρώτη απ’ όλες η Μαρσέιγ που συνέτριψε τη Ζίλινα στο γήπεδό της με 7-1. Μετά η Τσέλσι, που επίσης νίκησε με το βαρύ 4-1 τη σλοβακική ομάδα στην έδρα της.

Η Ζίλινα χρειάστηκε να ράψει τα δίχτυα της αφού δέχτηκε συνολικά 19 γκολ. Δεν τα πήγε καλύτερα στη συγκομιδή βαθμών. Πήρε ένα ολοστρόγγυλο «0».

Την επόμενη χρονιά τη θέση της ως καρπαζοεισπράκτορα πήρε η Ντιναμό Ζάγκρεμπ, με ακόμα χειρότερο παθητικό τερμάτων: 22.

Πριν από τρεις σεζόν ήταν η Μακάμπι Τελ Αβίβ που μετατράπηκε σε παιχνίδι στα χέρια των μεγάλων. Πρόπερσι η Μπριζ και (πάλι) η Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Την περσινή σεζόν ήταν η Μπενφίκα με έξι ήττες και τέρματα 1-14.

Εμπνευστής για την τοποθέτηση των αστεριών στο σεντόνι και στην μπάλα πρέπει να ήταν ο Οδυσσέας. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι ταξίδι στο όνειρο αλλά μια έξοδος στην αρένα του Κολοσσαίου, όπου σε περιμένουν τα θηρία για να κομματιάσουν τις σάρκες σου.

Οι ποδοσφαιρικά αναλφάβητοι αντιμετωπίζουν το Τσάμπιονς Λιγκ ως θεατρική παράσταση, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα θέατρο πολεμικών συγκρούσεων. Ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Μπέιλ είναι μεταμφιεσμένα αιμοδιψή τέρατα που αντλούν δύναμη, δόξα και χρήματα από την αδυναμία του αντιπάλου.

Οι εκπρόσωποι λοιπόν της αθλητικής κουλτούρας της ευκολίας που ετοιμάζονται να κάνουν ταξίδι σε άστρα καλύτερα να προμηθευτούν πανοπλίες πριν αγοράσουν χαρούμενοι τα εισιτήριά τους.