Αναμφίβολα η ΑΕΚ χρωστάει πολλά για την πρόκρισή της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ στον Μαρίνο Ουζουνίδη και την τρομερή του ικανότητα να κοιτάζει κάθε ματς ξεχωριστά. Μου το ‘λεγε τις προάλλες ένας άνθρωπος που έχει συνεργαστεί μαζί του και τον ξέρει. «Ο Μαρίνος», μου έλεγε, «δεν χρησιμοποιεί καν τη λέξη “μακροχρόνια”. Ξέρει ότι στην Ελλάδα υπάρχει για τον προπονητή μόνο το επόμενο ματς και έτσι πορεύεται. Παιχνίδι με παιχνίδι. Δεν ενθουσιάζεται από όσα έχει κάνει η ομάδα του προηγουμένως και ξέρει πως στο επόμενο ματς μπορεί να συμβούν τα χειρότερα». Την Τρίτη κόντρα στη Βίντι ο Ουζουνίδης δεν παρασύρθηκε από το κλίμα γιορτής που υπήρχε στο ΟΑΚΑ. Απέφυγε και τα πειράματα και τις πρωτοτυπίες, και καλά έκανε: δεν ήταν ένα παιχνίδι από αυτά όπου έπρεπε να δοκιμάσει πράγματα, μολονότι η νίκη στο πρώτο ματς και η (μικρή) δυναμικότητα του αντιπάλου δημιουργούσαν πειρασμούς. Ο Ουζουνίδης κάποτε με την ΑΕΛ αποκλείστηκε από κάτι ψαράδες στο Ρέικιαβικ. Στο ποδόσφαιρο τα έχει δει όλα. Στο τέλος καθόλου δεν δίστασε να βάλει και τον Αλέφ και τον Τσόσιτς για να κρατήσει το πολύτιμο 1-1. Ούτε του πέρασε από το μυαλό ότι αν η ΑΕΚ δεχόταν ένα δεύτερο γκολ θα έπαιζε μια παράταση χωρίς επιθετικούς: το θέμα ήταν να μη δεχτεί γκολ. Κι αφού η ομάδα του γι’ αυτό έπαιζε, δεν θέλησε να τη βγάλει μπροστά, αλλά να τη βοηθήσει. Αγια άμυνα η ΑΕΚ έπαιξε και στα δύο ματς με τη Σέλτικ, αλλά και στη Βουδαπέστη στο τέλος. Οταν ξέρεις τι υλικό έχεις στα χέρια σου, προσαρμόζεσαι. Και προκρίνεσαι.

Αναστεναγμοί

Ο Ουζουνίδης ήταν ίσως ο μοναδικός αληθινά ψύχραιμος άνθρωπος στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Τρίτης. Οι παίκτες του έπαιζαν με τα νεύρα τεντωμένα κι αυτό το καταλαβαίνεις από τις αποβολές του Λόπεζ αρχικά, αλλά και του Λιβάγια μετά το τέλος του παιχνιδιού: πιθανότατα όλοι υπολόγιζαν ότι θα περνούσαν εύκολα τη Βίντι και οι αντοχές των άτεχνων, αλλά πεισματάρηδων Ούγγρων τούς εκνεύρισαν. Στον καβγά του τέλους δεν εμπλέκεται μόνο ο Λιβάγια, που είναι συχνά εκνευρισμένος, αλλά και ο συνήθως ανέκφραστος Χουλτ. Στο τέλος μουρμούραγε κι ο κόσμος: όταν το ματς τελείωσε, πιο πολύ από πανηγύρια, υπήρχαν αναστεναγμοί ανακούφισης.

Εισιτήρια

Είπα κόσμος και θυμήθηκα κάτι: δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να λέγονται υπερβολές για τον κόσμο που πάει στα ελληνικά γήπεδα. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, μολονότι ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ αγωνίστηκαν εντός έδρας και προέρχονταν από ευρωπαϊκές επιτυχίες, συνολικά κόπηκαν κάτω από 50.000 εισιτήρια. Ελεγαν ότι στην Τούμπα π.χ. το γήπεδο είναι γεμάτο και κόπηκαν 16.000 εισιτήρια – όταν μάλιστα ο ΠΑΟΚ λέει ότι έχει πουλήσει 21.000 διαρκείας. Ομως η μεγαλύτερη πλάκα συμβαίνει στο ΟΑΚΑ: καλά κάνουν και πουλάνε εισιτήρια κυρίως για τις θύρες που είναι απέναντι από τους πάγκους. Στήνεται ένα ωραίο σκηνικό για την τηλεοπτική μετάδοση: δημιουργείται η εντύπωση πως το γήπεδο έχει πολύ κόσμο. Αλλά άλλο είναι το σκηνικό και η εντύπωση κι άλλο η πραγματικότητα: η ΑΕΚ το περασμένο Σάββατο έκοψε 7.500 εισιτήρια με τον ΠΑΣ και με τη Βίντι πολύ λιγότερα από τις 40.000 που έλεγαν ότι θα πουληθούν.

Τότεναμ

Επίσης δεν χρειάζονται υπερβολές και σε ό,τι έχει να κάνει με το ενδιαφέρον των ομάδων του εξωτερικού για τους παίκτες που αγωνίζονται στην Ελλάδα. Χθες διάβασα ότι κατάσκοπος της Τότεναμ ήρθε, λέει, να παρακολουθήσει τον Γαλανόπουλο – μακάρι για το παιδί. Αλλά η Τότεναμ έγραψε Ιστορία φέτος γιατί έγινε η πρώτη ομάδα στην Αγγλία (ίσως και στην Ευρώπη) που δεν έκανε καμία μεταγραφή! Ο προπονητής της θεωρεί ότι είναι πλήρης, η ομάδα χτίζει γήπεδο, οι ιδιοκτήτες της είναι «σφικτοί». Πόσο πιθανό είναι άραγε να αλλάξει την πολιτική της για να αποκτήσει κάποιον που αγωνίζεται στην Ελλάδα;

Επιτυχία

Δεν καταλαβαίνω επίσης και όλες αυτές τις υπερβολές περί απογείωσης της ΑΕΚ γιατί μπήκε στους ομίλους και θα πάρει κάποια χρήματα. Πρώτα από όλα η συνεχής αναφορά στα χρήματα δημιουργεί την εντύπωση ότι έγινε κάποια ληστεία! Η ΑΕΚ ούτε λήστεψε κάποιον και του πήρε τα λεφτά ούτε τα κληρονόμησε: παίρνει μέρος σε μια διοργάνωση και θα καρπωθεί το μπόνους που της αναλογεί. Το αν θα απογειωθεί θα εξαρτηθεί από το πώς αυτά τα χρήματα θα τα χρησιμοποιήσει. Η ΑΕΚ έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ τελευταία φορά το 2006. Τότε έλεγαν όλοι ότι άλλαξε σελίδα και καθάρισε με τα χρέη: δύο χρόνια αργότερα σχεδόν χρεοκόπησε. Το ίδιο και ο ΠΑΟ. Το 2010 έπαιξε για τελευταία φορά στους ομίλους. Δύο χρόνια αργότερα δεν είχε μαντίλι να κλάψει: οι απογειώσεις κρίνονται από τον χρόνο. Η ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ είναι γεμάτη από ομάδες που εμφανίστηκαν σε αυτό, έπαιξαν έναν χρόνο, πήραν τα λεφτά και δεν τις ξαναείδε κανείς. Η ΑΕΚ πρέπει να χτίσει κάτι πάνω στην πρόκρισή της: αυτό θα είναι επιτυχία.

Δοκιμασία

Μια επιτυχία κυνηγά απόψε ο Ολυμπιακός που έχει μπροστά του τη δική του δοκιμασία. Οι Ερυθρόλευκοι δεν έχουν αποκλείσει ποτέ αγγλική ομάδα και δεν έχουν αντιμετωπίσει μόνο το παραδοσιακό αγγλικό Big Four (δηλαδή τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Λίβερπουλ, την Αρσεναλ και την Τσέλσι), αλλά και ομάδες όπως η Γουέστ Χαμ, η Νιούκασλ, η Τότεναμ. Τις πιο πολλές φορές ο Ολυμπιακός επέστρεψε κουβαλώντας στις αποσκευές του από την Αγγλία πολλά γκολ: μιλάμε για κατάρα. Στο πρώτο ματς στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, πριν από μία εβδομάδα, είχε δείξει ποιοτικότερη, ταχύτερη και σοβαρότερη ομάδα από την Μπέρνλι, που έπαιζε κυρίως ξύλο. Δυστυχώς εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός δεν βρήκε το τέταρτο γκολ που θα του έδινε τη μεγάλη σιγουριά της πρόκρισης: για να προκριθεί απόψε πρέπει να σκοράρει και για να συμβεί αυτό κάποιος πρέπει να βοηθήσει πιο πολύ τον Κώστα Φορτούνη και τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο που στα πρώτα τέσσερα ματς της χρονιάς έχουν τραβήξει μόνοι τους κουπί στην επίθεση, δημιουργώντας και σκοράροντας. Η Μπέρνλι, φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ, δεν παίζει τη σκληρή άμυνα που πέρυσι της έδωσε το εισιτήριο για την Ευρώπη – ίσως γιατί την έχει συνεπάρει η ευρωπαϊκή της εμπειρία. Ο προπονητής της παραδέχτηκε ότι όταν απέκλεισαν στην παράταση την τουρκική Μπασακσεχίρ πίστεψαν ότι μπήκαν στους ομίλους, αφού δεν περίμεναν να βρουν αντίπαλο δυνατότερο: θα δώσουν ό,τι έχουν.

Παράδοση

Φυσικά, τεράστιο ρόλο θα παίξει απόψε η διαιτησία. Ο Κασάι είναι πολύπειρος, αλλά οι διαιτητές στο Νησί αφήνουν το σκληρό παιχνίδι γενικά. Το θεωρούν κάτι σαν αγγλική παράδοση…