Eνα κράτος είναι αργό, ένα γραφειοκρατικό κράτος ακόμη περισσότερο. Αλλά ένα κράτος που δεν τρέχει για να ανακουφίσει τους πολίτες που έχουν δοκιμαστεί από μια τραγωδία, δεν είναι ούτε αργό ούτε γραφειοκρατικό. Είναι απλώς ανάλγητο. Και είναι αδιανόητα ανάλγητο επειδή την ίδια ώρα η λίστα των νεκρών της τραγωδίας εξακολουθεί να μακραίνει.

Αυτή ακριβώς η αδιανόητη αναλγησία αποτυπώνεται στο γεγονός ότι οι πυρόπληκτοι της Ανατολικής Αττικής δεν μπορούν να επισκευάσουν τα σπίτια τους ούτε καν με τα δικά τους χρήματα επειδή δεν έχει εκδοθεί η υπουργική απόφαση που ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την έκδοση οικοδομικών αδειών. Η καταγγελία τους εκθέτει την πολιτεία και την κυβέρνηση. Και υπενθυμίζει ότι η ίδια αβελτηρία που έγινε αιτία για να χαθούν ανθρώπινες ζωές, γίνεται τώρα η αιτία να μην ξαναχτιστούν οι ζωές που δεν χάθηκαν.

Σε μια μεγάλη τραγωδία ο πόνος είναι πάντα συλλογικός. Συλλογικό είναι και το πένθος, συλλογική η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση. Η επόμενη μέρα μιας τραγωδίας όμως είναι μοναχική. Και μπορεί να αποδειχθεί απίστευτα σκληρή εάν η οργανωμένη πολιτεία δεν πράξει ό,τι είναι απαραίτητο για να συνεχίσει να βρίσκεται εμπράκτως στο πλευρό των πασχόντων.

Η κυβερνητική ευθύνη ως προς αυτό είναι τεράστια: αφού είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να προσαρμοστούν οι πάσχοντες στους ρυθμούς της κυβέρνησης, είναι ηθικά απαραίτητο να προσαρμοστεί η κυβέρνηση στις ανάγκες των πασχόντων.