Κρίμα που σήμερα είναι 1η Σεπτεμβρίου. Αν ήταν 1η Απριλίου, μάλιστα: θα έγραφε κανείς ότι μετά την «έξοδο» από τα Mνημόνια και τον σχηματισμό της «νέας» κυβέρνησης, μία επίσης «νέα» εποχή, με νέα πνοή ξεκινά για την Ελλάδα. Βέβαια, με τέτοια συνθλιπτική πίεση που υφίσταται πλέον η ελληνική κοινωνία και με τέτοια μαυρίλα μπροστά μας, θα ήταν δύσπεπτο ακόμα και ως πρωταπριλιάτικο. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση, στην οποία προδήλως έχουν καταλήξει κάποια από τα… ληγμένα φάρμακα που «χάθηκαν» από τα νοσοκομεία για να εντοπιστούν στη Γερμανία, θέλει με κάθε τρόπο να πείσει την κοινή γνώμη ότι η χώρα εισέρχεται σε μία δήθεν νέα μεταμνημονιακή περίοδο υπό «ανανεωμένο» σχήμα.
Ομως, το κύριο χαρακτηριστικό που φέρει ο θίασος που αποκαλούμε κυβέρνηση είναι ότι μετά τις τελευταίες αλλαγές σε τριτοδεύτερους ρόλους, μοιάζει ακόμα περισσότερο με «μπουλούκι»: ιδεολογικά, πολιτικά, ουσιαστικά, πρόκειται απλώς για ένα εξάμβλωμα που κυριαρχείται από την προσπάθεια του Πρωθυπουργού να πουλήσει, έπειτα από ό,τι άλλο έχει πουλήσει, ακόμα και το ίδιο του το κόμμα. Οπως αποδείχθηκε, η «σανίδα σωτηρίας» ήταν ουσιαστικά μία κυβέρνηση με λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, δεν έχει άδικο: όσο λιγότερος ΣΥΡΙΖΑ, τόσο καλύτερα. Ομως, για να ξεφύγεις από τους δικούς σου και την ιστορία σου, από το ποιος πραγματικά είσαι και το τι έχεις κάνει, δεν αρκεί να θέλεις. Πρέπει και να μπορείς. Το παρελθόν, ειδικά τέτοιο, δεν το νικάς και δεν το σβήνεις. Και δεν σου επιτρέπει να προσεγγίσεις αληθινά νέους άφθαρτους ανθρώπους, παρά μόνο ρετάλια παλαιοκομματικής ανακύκλωσης. Πρέπει επιπλέον να μπορείς να αλλάξεις τα μυαλά όσων δικών σου κράτησες και, κυρίως, τα δικά σου. Ε, πιο εύκολο είναι να βγει ο ήλιος απ’ την ανάποδη, παρά να γίνουν όλα αυτά. Και από το να αλλάξει κάτι εκεί που έφτασε πια η Ελλάδα: στο σημείο χωρίς επιστροφή.
Η Παπακώστα από την άλλη, η οποία είχε καθυβρίσει τον ελληνικό λαό που έβγαλε τον Τσίπρα και ντρεπόταν γι’ αυτόν, τώρα λέει άκουσε ένα «εθνικό κάλεσμα» του Πρωθυπουργού στο οποίο και αποφάσισε να ανταποκριθεί – όχι, ουδεμία σχέση έχει αυτό με το ότι εν τω μεταξύ την είχε εκδιώξει η ΝΔ. Θα το άκουγε και αν δεν είχε αποταχθεί. Βιονική ακοή! Ομως εθνικό κάλεσμα γιατί; Από ποιους; Και σε τι;
Ουδείς αμφιβάλλει ότι ο Τσίπρας υπήρξε ο μέγας μάγιστρος της πολιτικής εξαπάτησης σε αυτή τη χώρα. Ούτε καν οι δικοί του, ειδικά ύστερα από προχθές που τον είδαν να βάζει όσο μπορεί στη γωνία το ίδιο του το κόμμα. Επιπλέον, ουδέποτε μέχρι τώρα είχε δώσει δείγματα πολιτικής αυταπάτης: γι’ αυτό και κλάδεψε συριζαίους μπας και θερίσει από Κέντρο και Δεξιά. Απέδειξε όμως έτσι ότι τελικά έχασε το μαγικό φίλτρο που τον κρατούσε μακριά από τις αυταπάτες. Ολοι αυτοί που κατάφερε να μαζέψει δεν πρόκειται να του φέρουν μαζί ούτε ένα λεωφορείο ψήφους. Φύρα μάζεψε. Γιατί φύρα είναι πια ο ίδιος. Αυτό είναι το πρόβλημα με την πολιτική εξαπάτηση: ότι όποιος την εξασκεί, ειδικά σε τέτοιο βαθμό, όταν τελειώσει, τελειώνει για τα καλά. Ο Τσίπρας ήταν κάποτε ο μέγας μάγιστρος. Δεν είναι πια.