Ενα θεμελιώδες θεώρημα της πολιτικής επιστήμης είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να εμβαθύνει κανείς μια παράταξη και να τη διευρύνει ταυτοχρόνως. Ετσι η αποσαφήνιση των θέσεων, η συγκεκριμενοποίησή τους και η δημιουργία όρων επιτυχούς εφαρμογής μιας πολιτικής οδηγεί στην απογοήτευση και στην αποστασιοποίηση συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού που υιοθετούν την «μπούρδα απ’ όπου και αν προέρχεται» αλλά δεν είναι διατεθειμένες να χρηματοδοτήσουν συγκεκριμένες πολιτικές κάνοντας θυσίες που αφορούν το βιοτικό τους επίπεδο. Ολοι είμαστε υπέρ μιας κοινωνίας όπου θα υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία του λόγου, ανάπτυξη, φορολογικές ελαφρύνσεις, κοινωνική δικαιοσύνη, ευταξία, πειθαρχία, ασφάλεια, ίσες ευκαιρίες και τέλος ισότητα οποιουδήποτε πολίτη μπροστά στην ασθένεια και στον θάνατο.

Αυτοί όμως οι στόχοι είναι βαθύτατα αντιφατικοί. Αν προχωρήσεις προς τη μία κατεύθυνση, πολύ συχνά πρέπει να αυξήσεις τις οικονομικές κυρίως επιβαρύνσεις που συνεπάγεται αυτή η επιλογή. Ετσι όμως ο πειρασμός είναι μεγάλος να μεταβληθείς σε φαύλο πολιτικάντη και να μένεις στο επίπεδο μιας γενικότητας που δεν σε υποχρεώνει σε καμία συγκεκριμένη πολιτική ή υλοποίηση υποσχέσεων μέχρις ότου τα γεγονότα σε πιάσουν από τον λαιμό και ο λαός, ως εκλογική πλειοψηφία, απογοητευμένος σου δώσει προσωρινή άδεια ή σε αποβάλει διά παντός από τη σφαίρα της διεκδίκησης της εξουσίας.

Εδώ βρισκόμαστε, όποια και αν είναι η ημερομηνία της διεξαγωγής των εκλογών στη χώρα μας. Κάθε μέρα και ένα νέο ατσάλινο χέρι γραπώνει τον ντελικάτο λαιμό του Πρωθυπουργού. Μετά την καθίζηση της αμοιβής των χαμηλόμισθων και την αύξηση της ανεργίας, ήρθε ο εξανεμισμός των συντάξεων και μετά αμέσως ακολούθησε η περιθωριοποίηση και η καταστροφή της μεσαίας τάξης.

Τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν εξαιρετικά. Οι μεσαίες τάξεις είναι πλειοψηφία στη χώρα μας, κατεξοχήν χώρα μικροαστών. Οποιοι δεν το έχουν καταλάβει οδήγησαν σε εγκληματικές βιαιότητες, εν πάση περιπτώσει σε περιπέτειες για τη χώρα και τον λαό. «Για τη λεύτερη πατρίδα», για να φύγουν δηλαδή οι κατακτητές και να νικήσουν οι Σύμμαχοι στον πόλεμο υπήρχε μια ΕΑΜική πλειοψηφία. Για να προχωρήσουμε προς την ταξική επανάσταση και την «πανανθρώπινη λευτεριά» συρρικνώθηκε αυτή η επιρροή – όσο και αν έπαιξε ρόλο η Μακρόνησος και άλλες μέθοδοι καταστολής – στα πάγια δεδομένα, που έχουν ταξική προέλευση.

Το 1936, στις τελευταίες εκλογές που προηγήθηκαν της δικτατορίας Μεταξά, το ΚΚΕ είχε αποσπάσει 11% του εκλογικού σώματος. Αυτό είναι πάνω-κάτω το όριο της επιρροής του και σήμερα. Η σημερινή δημοκρατία, η ενίσχυση της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και η ελευθεροτυπία δημιούργησαν μια πορεία μετάδοσης ιδεών και ανταλλαγής απόψεων. Ηταν φυσικό όλα τα κόμματα, των οποίων πρώτο καθήκον είναι η στρατολόγηση μελών και στελεχών, να επωφεληθούν από αυτές τις νέες συνθήκες. Τα παραδοσιακά κόμματα εκφράζουν τη μεσαία τάξη. Ο μεγαλύτερος πολιτικός χώρος της χώρας είναι το κέντρο. Αυτό εξασφαλίζει και την εναλλαγή μιας συντηρητικής και μιας προοδευτικής αναδιανεμητικής πολιτικής που είναι η ουσία της δημοκρατίας.

Η κομμουνιστική Αριστερά είναι αναλλοίωτη. Εχει βασικούς κανόνες λειτουργίας και ιδεολογικές ταυτίσεις που την τοποθετούν στο περιθώριο του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Δίνει διέξοδο σε άτομα με δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα συμπλέγματα, που οφείλονται στην ανισορροπία του ψυχισμού τους με τις δυνατότητες και ικανότητές τους. Το σύνθημα «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» πρέπει να γίνει στη χώρα του ΣΥΡΙΖΑ «αποτυχημένοι όλου του κόσμου ενωθείτε».

Βυσσοδομώντας για μακρά χρονικά διαστήματα οι χαρακτηριστικοί μαρξιστές διανοούμενοι δημιουργούν ενίοτε τις προϋποθέσεις μιας ευρύτερης εκλογικής επιρροής. Το 1941-1944 οικειοποιήθηκαν, με τη βία πολλές φορές, το όραμα της εθνικής απελευθέρωσης. Το αποτέλεσμα ήταν το ΕΑΜ και η επιρροή του. Το 1958 εξασφάλισαν την εκλογική συμμαχία και υποστήριξη του Σταμάτη Μερκούρη, του Ηλία Τσιριμώκου και άλλων εκπρόσωπων της Κεντροαριστεράς, που είχε πλατιές προσβάσεις στην πλειοψηφία. Ετσι έγινε η ΕΔΑ και οι σύμμαχοί της το δεύτερο κόμμα της τότε Βουλής. Και το 2015 έως… ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνάει χάρις στο λαϊκίστικο συνονθύλευμα που συγκρότησαν με τον Πάνο Καμμένο χωρίς περιεχόμενο, χωρίς πνοή και χωρίς στόχους.

Οι καλές μέρες τελείωσαν. Κάθε μέρα η Ηρωδιάς του Μαξίμου χάνει και ένα πέπλο. Στόχος της δεν είναι πια η διεύρυνση αλλά η εμβάθυνση, η κατοχύρωση των κεκτημένων. Αυτές όμως οι διαδικασίες είναι αντιφατικές. Οσο συσπειρώνει ο Τσίπρας χάρις στα κομμουνιστικής προέλευσης συνθήματα, τόσο χάνει από την κεντρώα επιρροή. «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», λέει ο λαός και έχει δίκιο. Οσο βαίνει ο αμείλικτος χρόνος προς την τελεσίδικη ημερομηνία του 2019, τόσο αχνοφαίνεται η γραμμή του τέλους. Πάλευε για το 20% ο Τσίπρας, εδώ και μερικούς μήνες μέσα στο φωτεινό ελληνικό καλοκαίρι ο μέγιστος στόχος του έγινε το 15%. Κάπου εκεί κοντά στο 36. Με το αποτέλεσμα του 11% πανελλήνια που έβγαλε βουλευτή στην Καβάλα τον Μήτσο Παρταλίδη.

ΥΓ.: Στις 17 Αυγούστου συμπλήρωνα 80 χρόνια ύπαρξης. Είχα διαλέξει να τα εορτάσω στην Τζια με φίλους. Με ξύπνησε στις 8 το πρωί το βασανιστικό κουδούνισμα του κινητού μου. Απάντησα με πολύ κακή προδιάθεση. Μες στα αφτιά μου ξέσπασε μια ισχυρή ανδρική φωνή με γνήσια ηπειρώτικη προφορά. «Είμαι ο Μ από το χωριό Χ στα Τζουμέρκα. Είχαμε συναντηθεί το 1990 όταν είχες έρθει να μιλήσεις προεκλογικά. Σου τηλεφωνώ από το Μανχάιμ για να σου πω χρόνια πολλά». Για λίγο τα έχασα. Αδυσώπητος ο Μ από το Χ στα Τζουμέρκα, που βρισκόταν στο Μανχάιμ, επανήλθε. «Σήμερα δεν είναι τα γενέθλιά σου;». Αναγκάστηκα να απαντήσω. «Ναι φίλε». «Σύντροφε να με λες», απάντησε ο Ηπειρώτης από το Μανχάιμ. «Εγώ παραμένω στο ΠΑΣΟΚ ό,τι και να γίνει. Για πες μου τι νέα υπάρχουν. Πότε θα γίνουν οι εκλογές;». Δεν θα μεταφέρω την υπόλοιπη συζήτηση. Δεν ήμουν ποτέ κομματόσκυλο. Σαν τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου παραδείγματος χάριν και άλλους τέτοιους.