Η κυβέρνηση εισέρχεται σιγά σιγά στη χορεία των χαμένων κυβερνήσεων που ανάλωσε η μεγάλη κρίση. Ο πολιτικός της χρόνος σχηματίζει ήδη μια θλιβερή γραμμή από σβησμένα κεριά, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Πολιτεύτηκαν διχαστικά με λαϊκισμό και καθεστωτισμό πασχίζοντας λυσσαλέα να μην αποτελέσουν μια αριστερή πολιτική παρένθεση στην ιστορία του τόπου. Η πολιτική συγκυρία τους βοήθησε να συγκροτήσουν τη μακροβιότερη κυβέρνηση στην εποχή της μεγάλης κρίσης. Απέτυχαν όμως στρατηγικά στην προσπάθειά τους να ανοίξουν έναν νέο πολιτικό κύκλο στην ιστορία του τόπου. Εναν κύκλο με τον ΣΥΡΙΖΑ να ηγεμονεύει σε ένα αναδιαταγμένο πολιτικό σύστημα. Το μόνο που ουσιαστικά τους απέμεινε είναι η ενδοοικογενειακή επικράτηση στον χώρο μιας συρρικνωμένης Κεντροαριστεράς.

Τώρα που ο κύριος Τσίπρας βλέπει τις πολιτικές του δεξαμενές να αδειάζουν επικίνδυνα και τον πολιτικό του χρόνο να τελειώνει θυμήθηκε τη διεύρυνση. Μετά τη διχαστική του διακυβέρνηση, τη δαιμονοποίηση και τον διασυρμό των πολιτικών του αντιπάλων, ο κύριος Τσίπρας αποπειράθηκε τη σύνθεση. Λίγες μόλις μέρες μετά τη διχαστική του ομιλία στην Ιθάκη, όπου κατηγόρησε συλλήβδην την αντιπολίτευση για όλα τα δεινά του τόπου, ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να κάνει μια αμφίπλευρη διεύρυνση στον τελευταίο του ανασχηματισμό. Στην ουσία ήταν μια, εκ των προτέρων, καταδικασμένη απόπειρα διεμβολισμού της αντιπολίτευσης.

Ο Πρωθυπουργός όταν μπορούσε και έπρεπε να επιδιώξει εθνική συνεννόηση και ομοψυχία δεν την επεδίωξε. Και τώρα που την επικαλείται δεν την εννοεί. Το καλοκαίρι του 2015, μετά το τέλος της αυταπάτης, η ψήφιση του Μνημονίου και η παραμονή στην Ευρώπη ήταν θέμα εθνικής επιβίωσης. Η αντιπολίτευση τότε έβαλε πλάτη και ψήφισε τη συμφωνία. Ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε τότε να αξιοποιήσει τη στάση της αντιπολίτευσης και να κάνει την υπέρβαση. Δρομολογώντας τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης από ευρύτερες δυνάμεις. Ο Μεϊμαράκης φώναζε τότε για την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών. Αν είχε εισακουστεί, η χώρα θα είχε ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο και θα είχε ακολουθήσει τον δρόμο της Πορτογαλίας.

Δεν το έπραξε ο κύριος Τσίπρας. Πεισματικά και αλαζονικά επέλεξε να κυβερνήσει με τον κύριο Καμμένο. Γι’ αυτό και η αντιπολίτευση, που το 2015 έπαιξε τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου για να σωθεί η χώρα, δεν θα το επαναλάβει τώρα για να σωθεί ο κύριος Τσίπρας.

Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν κάνει την επιλογή τους. Θα διανύσουν τον δρόμο που τους απομένει μέχρι τις εκλογές σε ένα κλίμα ακραίας πόλωσης, σκανδαλολογίας και παροχολογίας. Αυτό το τρίπτυχο μαζί με το φάσμα της απλής αναλογικής πιστεύουν ότι θα είναι η σανίδα σωτηρίας τους από τον πολιτικό αφανισμό.

Η παροχολογία και το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων μαζί με την πολιτική αστάθεια, όμως, απειλούν τη χώρα με έναν νέο εκτροχιασμό. Η τελευταία πράξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση απειλεί να είναι εξίσου καταστροφική με την πρώτη.

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, πρώην υπουργός