Ετοιμη να κατακτήσει τα 42.195 μ.

Ηταν κάποτε ένα κορίτσι που έπαιζε ποδόσφαιρο κι ονειρευόταν να γίνει ποιήτρια. Οταν ο πατέρας της την πήγε – μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό της – να παρακολουθήσουν τον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, καταγοητεύτηκε από την ατμόσφαιρα και το μεγαλείο των στιγμών που μπορεί να προσφέρει το τρέξιμο. Μερικά χρόνια αργότερα, η συμβουλή της καθηγήτριας Ποίησης στο πανεπιστήμιο ήταν καθοριστική. «Να τρέχεις! Χρησιμοποίησε το σώμα σου τώρα που μπορείς. Ποιήτρια θα είσαι για πάντα». Ετσι το 2012 βρίσκει το νεαρό κορίτσι με το πτυχίο Δημιουργικής Γραφής στα χέρια και αρκετές δρομικές διακρίσεις στα πόδια. Πρόκειται για την Αλεξία Πάππας, την Ελληνοαμερικανίδα που με προθυμία και χαρά δέχτηκε να συνομιλήσει με το «Τρέχω».

Η Αλεξία (ή Alexi, όπως τη φωνάζουν στις ΗΠΑ) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, έχει όμως καταγωγή ροδίτικη. Εγινε ευρύτερα γνωστή στη χώρα μας όταν έτρεξε στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016 με τα ελληνικά χρώματα, θέτοντας μάλιστα νέο πανελλήνιο ρεκόρ (31:36:16) στα 10.000 μ. «Ενιωσα τόσο περήφανη και συγκινημένη εκπροσωπώντας τον τόπο όπου γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων» λέει στο «Τρέχω». «Η ολυμπιακή συμμετοχή είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία που αλλάζει τη ζωή και συνοδεύει κάθε αθλητή για πάντα. Η πιο δυνατή, αξέχαστη στιγμή για μένα ήταν στην τελετή έναρξης, όταν με την ελληνική ομάδα μπήκαμε πρώτοι μέσα στο στάδιο. Ενιωσα πως όχι μόνο βίωνα κάτι μοναδικό, αλλά παράλληλα πως άφηνα το δικό μου στίγμα στην ιστορία του μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος».

Η 28χρονη Αλεξία, εκτός από ελίτ δρομέας μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων, είναι και μια χαρισματική, πολυτάλαντη προσωπικότητα που ασχολείται με τη συγγραφή και τον κινηματογράφο. Εξωστρεφής, αντισυμβατική, ιδιαίτερη, αποτελεί προσωποποίηση της «κοριτσίστικης δύναμης». Με έντονη παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άνετα τσαλακώνει την εικόνα της, ενθαρρύνοντας όσους την παρακολουθούν να συμπεριφέρονται γενναία. Να παλεύουν για τα θέλω τους, να αποδέχονται τον εαυτό τους, το σώμα τους, τις επιλογές τους. «Το τρέξιμο με βοηθά να ανακαλύπτω τα πιο ακραία όριά μου, ψυχικά και σωματικά» παρατηρεί. «Βρίσκω υπέροχο να σπρώχνουμε τα όριά μας με υγιείς τρόπους. Είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη να πλησιάζω τη νεότερη γενιά αθλητών – κυρίως κοριτσιών – βοηθώντας εις να πιστεύουν στον εαυτό τους. Η αυτοπεποίθηση είναι ένα δώρο που αποκτιέται. Και εμένα κάποιοι μέντορες με βοήθησαν. Κάνω ό,τι μπορώ να την εμπνεύσω κι εγώ στους νεότερους».

«Τρέχε σαν παλικάρι, κοιμήσου σαν μωρό, ονειρέψου πολύ, αντικατέστησε το “δεν μπορώ” με το “ίσως” και στα εύκολα και στα δύσκολα»*. Η στάση ζωής της Αλεξίας ξεχειλίζει άποψη, αυθορμητισμό, έμπνευση και θετική ενέργεια. «Απολαμβάνω την κάθε μέρα, προετοιμάζομαι και σχεδιάζω την επόμενη και είμαι πάντα καλή με τον εαυτό μου. “Τα ρούχα μου για αύριο είναι ήδη έτοιμα αφού το αύριο ξεκινάει απόψε”* είχα γράψει κάποτε. Το τρέξιμο και οι δημιουργικές μου ενασχολήσεις συνδέονται και αλληλοϋποστηρίζονται: όταν ολοκληρώνω την προπόνησή μου, ανυπομονώ να γράψω και το αντίστροφο. Φυσικά και ξεκουράζομαι! Κι αυτό που με χαλαρώνει περισσότερο είναι το μαγείρεμα. Η ροδίτισσα γιαγιά μου μού χάρισε ως γαμήλιο δώρο ένα χειρόγραφο σημειωματάριο με τις αγαπημένες της ελληνικές συνταγές. Πρόσφατα έφτιαξα τις φακές της, μια σούπα που μου ετοίμαζε όταν ήμουν μικρή και έχω συνδέσει με τόσες όμορφες αναμνήσεις.

Πριν από λίγους μήνες η Αλεξία παντρεύτηκε τον επί χρόνια σύντροφό της, κινηματογραφιστή Τζέρεμι Τάισερ. Μαζί έχουν γυρίσει το «Tracktown» (2016). Μια ταινία όπου η ηρωίδα-δρομέας (την οποία υποδύεται η Αλεξία) αναγκάζεται να εγκαταλείψει προσωρινά τις προπονήσεις και τα δρομικά της όνειρα εξαιτίας ενός τραυματισμού. «To “Tracktown” δεν αναφέρεται μόνο στο τρέξιμο, αλλά κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις και πώς αυτές αλλάζουν όσο μεγαλώνουμε. Πιστεύω πως χρειάζεται να αφιερώνουμε ξεχωριστό χρόνο στις σχέσεις και τους αγαπημένους μας. Με τον Τζέρεμι είμαστε και συνεργάτες, οπότε είναι σημαντικό να μάθουμε να λέμε “τέρμα η δουλειά” και να δίνουμε προτεραιότητα στον συντροφικό χρόνο μεταξύ μας. Στα δύσκολα, είτε στο τρέξιμο είτε στη ζωή, επαναλαμβάνω μέσα μου τη λέξη “μείνε”. Αυτό το “κρατήσου εδώ” με δυναμώνει. Επίσης προσπαθώ τις μέρες που είμαι πολύ πιεσμένη να τρέχω λιγότερο. Το σώμα αντιλαμβάνεται μόνο τον κόπο, ανεξάρτητα από πού προέρχεται. Οπότε μια δύσκολη μέρα μπορεί να είναι τόσο ζόρικη όσο ένα long run. Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Αλεξία βρισκόταν στους Χειμερινούς Αγώνες της Νότιας Κορέας, έπειτα από πρόσκληση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, όχι για να τρέξει αλλά ως μια από τους τέσσερις «Φιλοξενούμενους Καλλιτέχνες Αθλητές». Εκεί γυρίστηκε και η επόμενη μεγάλου μήκους ταινία της με τίτλο «Olympic Dreams» στην οποία συμμετέχουν αθλητές, συμπεριλαμβανομένης της ελληνίδας πρωταθλήτριας του σκι αντοχής Μαρίας Ντάνου. «Θέλω να συνεχίσω να γυρίζω ταινίες» σχολιάζει. «Μακάρι να καταφέρω να το κάνω και στην Ελλάδα κάποια στιγμή. Ηρθαμε τον Ιούλιο και αμέσως ένιωσα να… εμπνέομαι. Νιώθω πολύ Ελληνίδα μέσα μου. Κάθε φορά που έρχομαι αισθάνομαι πολύ άνετα, κάτι που σίγουρα σημαίνει οικειότητα. Μάλιστα, μου συμβαίνει να νιώθω πως όλοι γύρω μου είναι συγγενείς! Οταν έκανα την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, στο Καρπενήσι, γνώρισα τις συναθλήτριές μου. Αν είχα αδελφές, θα ήταν ακριβώς σαν εκείνα τα κορίτσια! Επίσης, ενθουσιάζομαι με την ιδέα να τρέξω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας κάποια στιγμή. Η μέντορας και συναθλήτριά μου Ντίνα Κάστορ (σ.σ. η κάτοχος του παναμερικανικού ρεκόρ Μαραθωνίου με 2:19:36) κέρδισε το χάλκινο ολυμπιακό της μετάλλιο στην Αθήνα το 2004. Μου περιέγραφε πόσο καταπληκτική εμπειρία ήταν το να τρέχεις στην αυθεντική διαδρομή! Γνωρίζω επίσης πως κι άλλοι αγώνες αποκτούν δύναμη και καλή φήμη στην Ελλάδα, όπως το φιλανθρωπικού χαρακτήρα No Finish Line Athens του οποίου είμαι και πρέσβειρα».