Kαλά που σκάνε πού και πού οι επέτειοι των επιτυχιών της εθνικής ομάδας μπάσκετ, διότι αλλιώς θα μας είχε κυριεύσει προ πολλού η κατάθλιψη!
Το 1987, στον απόηχο του θριάμβου στο Ευρωμπάσκετ, ο σεσημασμένος για τις ακραίες απόψεις του Βασίλης Γκούμας είχε πει «να επενδύσουμε πάνω σε αυτόν τον θρίαμβο για να μη φτάσει η στιγμή να γιορτάζουμε την επέτειό της σαν να πρόκειται για τη μάχη του Σκρα»!
Ευτυχώς το έπος της 14ης Ιουνίου του ’87 δεν υπήρξε πυροτέχνημα, ούτε εξελίχθηκε σε πομφόλυγα, έστω κι αν το γιορτάζουμε – και ορθώς πράττουμε επιτελώντας ένα στοιχειώδες χρέος μας – σε ετήσια βάση, όπως την 28η Οκτωβρίου ή την 25η Μαρτίου. Απλώς ευκαιρίας δοθείσης από τη σημερινή επέτειο αναρωτιέμαι για πόσο καιρό θα μας στοιχειώνει ακόμη το τηρουμένων των αναλογιών, έπος του Κατοβίτσε!
Το Ευρωμπάσκετ του 2009 υπήρξε η τελευταία αναλαμπή της Εθνικής, η οποία έπειτα από τρία χρόνια, σαν σήμερα, στη Σαϊτάμα προκαλούσε παράκρουση στον Ελληνισμό και σοκ και δέος σε ολάκερο τον ντουνιά: ήταν εκείνο το μεσημέρι Παρασκευής που η «επίσημη αγαπημένη», ούσα πρωταθλήτρια Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά, έριχνε στο κανναβάτσο τους Αμερικανούς στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και έστω για ένα βράδυ, απομυθοποιούσε το ΝΒΑ!
Εκείνο το 101-95 έμοιαζε με κάτι ανάμεσα σε ψέμα και σε θαύμα και πάντως φάνταζε αδιανόητο, τόσο ως αποτέλεσμα, όσο και ως σκορ. Η Ελλάδα του σκεπτόμενου και ενίοτε… τσικιρικιτζίδικου μπάσκετ έριχνε κατοστάρα στον ΛεΜπρον Τζέιμς, στον Καρμέλο Αντονι, στον Ντουέιν Χάουαρντ, στον Ντουέιν Γουέιντ και στον Κρις Πολ.
Wow, που λένε κι αυτοί στη γλώσσα τους.
Τρία χρόνια αργότερα η Εθνική κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ, αλλά από τότε δεν έχουμε ξαναδεί χαρά στα σκέλια μας (sic) και – όσο μακάβριο κι αν ακούγεται – οι επίγονοι εκείνης της ομάδας και όλοι μας κάνουμε μνημόσυνο με παλιά κόλλυβα!