Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν τις αντιξοότητες, αλλά αν θες πραγματικά να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα κάποιου, δώσ’ του εξουσία. Εμείς πάλι λέμε ότι στα ωραία και τα εύκολα όλοι είμαστε υπέροχοι. Στις στραβές, όπως λέει η περιφερειάρχης Αττικής, αναδεικνύονται τα ψυχικά αποθέματα που έχουμε ή δεν έχουμε. Και φέτος το καλοκαίρι η Ρένα Δούρου τράκαρε με δύο στα δύο. Με στραβές και απόστραβες, αλλά και με την παραληρηματική χρήση της εξουσίας της. Προφανώς το ένα προκάλεσε το άλλο, αν και το σφιχταγκάλιασμα με το αξίωμά της το έδειξε από το βράδυ των εκλογών με εκείνο το «όλοι ένα βήμα πίσω» που είπε στους συνεργάτες της. Αυθόρμητο, κοφτό, άμεσο και αποκαλυπτικό της γυναικός.

Μέχρι ενός σημείου, οι εξάρσεις της κυρίας περιφερειάρχου κινούνταν εντός των ορίων της γραφικότητας, όπως εκείνο το προεκλογικό ότι οι αριστεροί μαζεύουν διαφορετικά τα σκουπίδια. Από τον περασμένο Νοέμβριο όμως, η θητεία της άρχισε να μετρά νεκρούς. Είκοσι τέσσερις στη Μάνδρα, ενενήντα οκτώ στο Μάτι, δεκαέξι από τον ιό του Δυτικού Νείλου. Ακόμη κι αν δεν έχει προσωπική ευθύνη (κατόπιν των μηνύσεων η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει), εδώ δεν χωράνε γραφικότητες. Ομως ο καθένας – και η κυρία Δούρου – το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί. Από τις ζεϊμπεκιές στον λαϊκίστικο παροξυσμό του «Λουστράκου» που διακατείχε πρόσφατο κείμενό της στα σόσιαλ μίντια και το οποίο φαίνεται να εμπνεύσθηκε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός της, εκατόν σαράντα, σχεδόν, νεκροί δρόμος. Δηλαδή απροσπέλαστος. Τουλάχιστον με όχημα την αμετροέπεια. Αυτός που τη δασκάλεψε ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα, ξέχασε να της επισημάνει τις εξαιρέσεις.

Η Ρένα Δούρου ύστερα από την πυρκαγιά στο Μάτι και με ήδη βεβαρημένο παρελθόν από τη Μάνδρα, έκανε ό,τι ακριβώς και η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβέρνηση. Μετά την πρώτη «στραβή» (είναι ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός) όσον αφορά την επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας, μπήκε στον κύκλο του λάθους. Που είναι ατέρμων και χωρίς πάτο. Που απογυμνώνει και εκθέτει αντί να θωρακίζει και να προφυλάσσει. Και προκαλεί υποψίες ότι οι καπνοί που βγάζει από τη μύτη της δεν είναι μόνο προς υπεράσπιση του διοικητικού έργου της, αλλά και διότι τα τελευταία γεγονότα της αφαιρούν την κορδέλα «Μις υποψήφια αρχηγός κόμματος» που δεν έχει «αιματοβάψει» τα χέρια της με υπογραφές Μνημονίων.

Το λογύδριο α λα Βασιλάκης Καΐλας με τα ροζιασμένα χέρια και τα ζαχαρωτά του κάματου, οι συνεχείς επιθέσεις της στα ΜΜΕ με το σκεπτικό ότι όποιος δεν την αποθεώνει είναι μίσθαρνο όργανο κάποιας διαπλοκής, τα αστεία με τα κόλλυβα που διαλύουν την ενσυναίσθηση ούτε καν στα εξ ων συνετέθη, επιβεβαιώνουν το υπό του Οσκαρ Ουάιλντ ρηθέν ότι, δηλαδή, η εξουσία κυρίως ευτελίζει αυτόν που την ασκεί. Πριν λοιπόν ενδυθεί ξανά τη «φορεσιά» της Ελένης Ζαφειρίου, η κυρία Δούρου ας λάβει υπόψη της ότι έχουμε και εμείς δει ΚΛΑΚ Φιλμ.