Είναι κάτι γυναίκες που λες και ενσαρκώνουν την έννοια της απενοχοποίησης από βαριές, αταβιστικές συμβάσεις, προκαταλήψεις και στερεότυπα. Που έχουν έναν μοναδικό τρόπο όχι απλώς να μην υπακούουν στους κανόνες της αισθητικής, αλλά να τους υπερβαίνουν έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να τις πει κακόγουστες. Που δεν τις νοιάζει τι γνώμη έχουν οι άλλοι για εκείνες, αλλά τι γνώμη έχουν οι ίδιες για τους άλλους. Που δεν χρειάζεται να είναι σέξι για να γοητεύσουν. Που μπορούν να παχαίνουν και να αδυνατίζουν κατά βούληση, να φοράνε ό,τι τις κάνει να αισθάνονται όχι κομψές αλλά χαρούμενες και να μη δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Και που δεν χρειάζονται άλλοθι πολιτικής ορθότητας για να κάνουν αυτό που γουστάρουν.

Είναι κάτι γυναίκες που σου δίνουν την εντύπωση ότι – όπως είχε πει και η Κοκό Σανέλ για τον εαυτό της – αυτά που τις πήγαν μπροστά, που τις βοήθησαν να εξελιχθούν στη ζωή και στη δουλειά τους, ήταν όσα δεν τους δίδαξαν οι άλλοι, αλλά επέλεξαν οι ίδιες. Που δεν νιώθουν ποτέ ότι, ως γυναίκες, είναι είδος υπό προστασία. Που τολμούν να κάνουν παιδί στα 14 χρόνια τους. Που δεν προσπαθούν να χωρέσουν το ταλέντο τους σε στενές, ολόσωμες φόρμες, αλλά το αφήνουν με γενναιοδωρία, σαν θείο χάρισμα, να ξεχυθεί, να απλωθεί και να «κατακυριεύσει τη Γη». Που χωρίς να λένε πολιτικές μεγαλοστομίες, η ίδια τους η ζωή είναι πολιτική στάση. Που δεν κρύβονται πίσω από ψεύτικες μετριοφροσύνες και βγάζουν τα νύχια τους όταν αισθάνονται ενοχλημένες.

Είναι κάτι γυναίκες που γεννιούνται «βασίλισσες» κι ας είναι, για παράδειγμα, κόρες ενός φτωχού πάστορα. Και που κηδεύονται ως βασίλισσες αλλά, κυρίως, όπως εκείνες θέλουν. Αλλάζοντας ρούχα, με ψηλοτάκουνες κόκκινες γόβες και με τα πόδια σταυρωμένα στους αστραγάλους. Που λες και είναι παρούσες στην κηδεία τους για να τη μετατρέψουν σε γιορτή. …Είναι λίγες γυναίκες σαν την Αρίθα Φράνκλιν. Respect.