Ακούω τον τελευταίο καιρό μια συζήτηση περί Ακροδεξιάς κι έχω να συνεισφέρω ένα ενδιαφέρον περιστατικό.

Εξ όσων γνωρίζω, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι ακροδεξιός ή τουλάχιστον δεν δηλώνει κάτι τέτοιο.

Διετέλεσε στο παρελθόν υπερασπιστής (εκτός δικαστηρίων) των Πυρήνων της Φωτιάς, κάτι το οποίο αποτελεί δικαίωμά του.

Δικηγόρος είναι. Μπορεί να υπερασπίζεται τους Πυρήνες, την Αλ Κάιντα, τη Χρυσή Αυγή, τον Εσκομπάρ ή τον Τζακ Αντεροβγάλτη. Δίνει λόγο μόνο στη συνείδησή του.

Ενδεχομένως έχω μια περιέργεια να μάθω τι του είπε η συνείδηση όταν από υπερασπιστής των εχθρών της δημοκρατίας έγινε υπουργός της δημοκρατίας – αλλά μάλλον δεν του είπε κάτι…

Ο νέος υπουργός ξεκίνησε τη θητεία του με μια δήλωση που δεν είναι πλέον ζήτημα συνείδησης αλλά πεποίθησης.

Είπε συγκεκριμένα ότι «δικαιοσύνη και πολιτική εξουσία πρέπει να βρίσκονται στην ίδια πλευρά της μάχης έναντι στους εχθρούς του δημοσίου συμφέροντος».

Κατ’ αρχήν η αντίληψη ότι πολιτική εξουσία και δικαιοσύνη διώκουν μαζί έναν κοινό εχθρό αποτελεί την επιτομή του ολοκληρωτισμού.

Αφενός επειδή στη δημοκρατία δεν υπάρχει αντικειμενικός προσδιορισμός του δημοσίου συμφέροντος, ούτε των εχθρών του.

Οταν ο νέος υπουργός δηλώνει ότι «στόχος μας είναι να μην επανέλθει αυτό το σύστημα, το σύστημα με τον κ. Μητσοτάκη, με τη νέα Δεξιά που δομείται από τον ίδιο και ακροδεξιά στοιχεία» υποθέτω (κι ελπίζω) ότι προσδιορίζει απλώς μια πολιτική φιλοδοξία.

Διότι κατά τα άλλα ούτε εκείνος, ούτε ο Μητσοτάκης, προσωποποιούν το δημόσιο συμφέρον. Ευτυχώς!

Αφετέρου επειδή στη δημοκρατία η δίωξη αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της δικαιοσύνης. Η οποία δεν διώκει τους εχθρούς κανενός. Εφαρμόζει τον νόμο και διώκει όσους τον παραβιάζουν.

Γι’ αυτό άλλωστε κι ο Πρωθυπουργός διόρισε τον πρώην υπερασπιστή κ.λπ. υπουργό Δικαιοσύνης – δεν τον διόρισε δικαστή, κυνηγό κεφαλών ή σερίφη…

Δυστυχώς όμως αυτές είναι οι ιδιότυπες αντιλήψεις του υπουργού. Τις οποίες παρεμπιπτόντως ούτε ο Βορίδης, ούτε ο Αδωνις, ούτε η «νέα Δεξιά» του Μητσοτάκη, ούτε καν ο Σαλβίνι κι η Λεπέν έχουν διανοηθεί ποτέ να διατυπώσουν.

Πιο πολύ ταιριάζουν στον Μιχαλολιάκο, ο οποίος καμαρώνει δημοσίως ότι «αυτά τα χέρια είναι καθαρά».

Εξ αυτού του λόγου προκύπτει ένα ερώτημα που απευθύνεται σε όλους τους καλόπιστους διώκτες της Ακροδεξιάς: ποιος είναι τελικά η Ακροδεξιά που διώκουν;

Διότι προσωπικά δεν με τρομάζουν οι τύποι που ντύνονται Μεγαλέξανδροι και κράζουν τον Τσίπρα για τα Σκόπια.

Με τρομάζουν όμως οι τύποι που επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν την πολιτική εξουσία και τη δικαιοσύνη για να διώκουν τους εχθρούς τους.

Κυρίως μάλιστα όταν οι ίδιοι αποτελούν την πολιτική εξουσία!