Δεν ήταν ο ίδιος Τσίπρας. Ο ένας, της Ιθάκης, ήταν ένας Τσίπρας επιθετικός, διχαστικός, δημαγωγικός, ένας Τσίπρας εσωτερικής κατανάλωσης. Και ο άλλος, ο Τσίπρας του Υπουργικού Συμβουλίου, ήταν ένας Τσίπρας μετριοπαθής, ένα υπόδειγμα του μετώπου της λογικής, ένας Τσίπρας των καθησυχαστικών μηνυμάτων προς τις αγορές και τους δανειστές.
Είναι ένα ερώτημα αν ο Τσίπρας του Υπουργικού Συμβουλίου διόρθωσε τον Τσίπρα της Ιθάκης ή αν ο μεταμνημονιακός Τσίπρας θα βουτάει στον βούρκο της πόλωσης για να αναδύεται κάθε τόσο στην επιφάνεια του ορθολογισμού. Η απάντηση θα εξαρτηθεί από το ποιον Τσίπρα θα επιλέξει ο ίδιος ο Τσίπρας σε αυτό που ο ίδιος ορίζει ως μεταμνημονιακό περιβάλλον, εκεί όπου, όπως φάνηκε από την επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη, αυτοτοποθετείται περίπου ως απελεύθερος σκλάβος – «είμαι ο πρώτος πρωθυπουργός εδώ και οκτώ χρόνια που μπορεί να παρουσιάσει δικό του σχέδιο» είπε στη Θεσσαλονίκη. Ο ρόλος δεν είναι άσχετος με το περιβάλλον – ή μάλλον με την πρόσληψη της κοινής γνώμης γι’ αυτό το περιβάλλον που ο Τσίπρας περιγράφει ως μεταμνημονιακό. Θα αισθανθούν, με άλλα λόγια, σαν σκλάβοι που επιτέλους βρήκαν την ελευθερία τους και οι πολίτες; Θα πειστούν το ίδιο εύκολα ότι η κυβέρνησή τους αποτίναξε τον ζυγό όσο εύκολα τους είχε πείσει την εποχή του αντιμνημονιακού της οίστρου ότι τα Μνημόνια έφεραν την κρίση, ότι ήταν μια αλυσίδα που φόρεσαν μια μέρα οι ξένοι στους αδούλωτους Ελληνες με τη βοήθεια των εγχώριων Κουίσλινγκ;
Κάθε δημοσκόπηση, από αυτές που αρχίσουν να σκάνε η μία μετά την άλλη σαν φωτοβολίδες στον προεκλογικό ουρανό, θα δίνει και από μία απάντηση. Για να απαντηθεί εάν ο Τσίπρας θα γίνει ο μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης που ονειρεύτηκαν κάποιοι. Ή εάν ο Τσίπρας θα μείνει ο Τσίπρας που υπέστησαν όλοι.