Στην Αριστερά αρέσουν τα συνθήματα. Να είναι αγωνιστικά και αντικαπιταλιστικά – κι ύστερα τίποτα δεν έχει σημασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας φόρεσε, π.χ., ένα άχρηστο Μνημόνιο και την προέκτασή του – αλλά ακόμα παριστάνει την αντιμνημονιακή δύναμη. Μπορεί οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στη Μόρια να ζουν στην κόλαση, αλλά αυτό που μετράει είναι η πίστη ότι εργαζόμαστε για «την Ελλάδα της αλληλεγγύης».

Ενα από τα συνθήματα της Αριστεράς για την παιδεία είναι η πρόσβαση όλων στα ΑΕΙ αλλά και η ανάγκη «να γίνει το Λύκειο αυτόνομη βαθμίδα εκπαίδευσης» προκειμένου οι νέοι να μορφώνονται ουσιαστικά (αυτό, την ίδια στιγμή που συρρικνώθηκαν από δέκα σε τέσσερα τα πρότυπα σχολεία της περιοχής πρωτευούσης). Ο υπουργός Κώστας Γαβρόγλου, ο άνθρωπος που επανοργάνωσε τα ΑΕΙ ως φυτώρια πολιτικών στελεχών και, τις προάλλες, αγκάλιασε τη συντεχνία των πανεπιστημιακών χαρίζοντάς τους μέρος των χρεών τους στα ιδρύματά τους, εξαγγέλλει μια σειρά μέτρων για τις εξετάσεις που, στην ουσία, κάνουν ακόμα πιο ταξική την εκπαίδευση.

Ποιος είναι ο κορμός των αλλαγών του Γαβρόγλου; Τρία πράγματα:

1. Υποτίθεται ακριβώς η ενίσχυση της αυτονομίας του Λυκείου, η οποία θα συνδυαστεί με μείωση του πραγματικού χρόνου φοίτησης από τρία χρόνια σε δύο. Τι σημαίνει αυτό; Αντί για περισσότερη μόρφωση, λιγότερη. Αμφίβολη, άλλωστε, και αυτή, με δεδομένη την αδυναμία μετάδοσής της από σημαντική μερίδα των εκπαιδευτικών, οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε σοβαρό σύστημα αξιολόγησης.

2. Ο χωρισμός των σχολών σε ανταγωνιστικές και στις υπόλοιπες. Οπου όποιος μαθητής δεν έχει ιδιαίτερες φιλοδοξίες, θα βολεύεται με την εισαγωγή (εκ των προτέρων, και χωρίς δικαίωμα αλλαγής) σε κάποια από τις σχολές που δεν έχουν ζήτηση – προφανώς, για να μην κλείσουν οι σχολές -, όπου θα πάρει κι αυτός ένα χαρτί.

3. Οι υπόλοιποι θα παρακολουθούν τη Γ’ Λυκείου ως φροντιστήριο, θα μαθαίνουν δηλαδή τα SOS και θα τα παπαγαλίζουν για να περάσουν σε κάποια σχολή της αρεσκείας τους. Κάποιες απ’ αυτές οδηγούν ακόμα σ’ ένα επάγγελμα.

Μία ακόμα δήθεν μεταρρύθμιση για κλάματα – και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς, της κοινωνικής δικαιοσύνης, υπέρ αδυνάτων, σύμφωνα με την ανέξοδη φλυαρία των αριστερών συνθημάτων. Στο μεταξύ, η κρατικομονοπωλιακή ανώτατη δημόσια παιδεία στην οποία έχει εγκλωβιστεί η χώρα γίνεται ακόμα πιο ταξική.

Ναι, αλλά ευδοκιμούν και εμπεδώνονται όλο και πιο προοδευτικά, όλο και πιο αριστερά συνθήματα.