Οπρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης αναλύθηκε μέχρι αηδίας από τους πολιτικούς συντάκτες, αλλά πολύ φοβάμαι ότι στους περισσότερους διέφυγε η κυρίαρχη θρησκευτική του διάσταση. Συνηθισμένοι, όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε, να επεξεργάζονται την πολιτική επικαιρότητα με πολιτικούς όρους, αρνούνται να παραδεχτούν ότι η πολιτική στην Ελλάδα έχει ξεφύγει προ πολλού από το παραδοσιακό ορθολογικό συνταγολόγιο κι έχει αναχθεί σ’ ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι εμμονών και παράνοιας που, σχεδόν πάντα, απευθύνεται αποκλειστικά στο θυμικό του εκλογικού σώματος.
   Επειδή δεν θέλω να γίνω περισσότερο σκοτεινός από όσο είμαι ήδη, θα σας αναφέρω ένα τρανταχτό παράδειγμα. Είθισται η παράδοση της σκυτάλης στα υπουργεία να είναι μια τυπική και μάλλον ανιαρή διαδικασία ανταλλαγής φιλοφρονήσεων, εκτός και αν ο απερχόμενος υπουργός ξεχειλίζει τόσο από πικρία ώστε δεν ησυχάζει αν δεν αφήσει και δυο-τρεις μπηχτές πεσκέσι για τον διάδοχό του. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Δεν ήταν η περίπτωση του υφυπουργείου Μακεδονίας-Θράκης. Εδώ η συγκινησιακή φόρτιση ήταν επίσης μεγάλη, αν και όχι για τόσο εμφανή λόγο όσο η προσωπική πίκα. Η απερχόμενη Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά των ΑΝΕΛ ανέκραξε «Ζήτω η Μακεδονία μας!» και με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε το υφυπουργείο της στην Κατερίνα Νοτοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως πήρε βαριά την υπουργική της αποστράτευση; Μα, προς Θεού, δεν αποστρατεύτηκε. Πήρε μετάθεση σε ισόβαθμο πόστο του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, δίπλα στον λατρεμένο της αρχηγό, τον Πάνο τον Τουρκοφάγο. Μήπως οι κομιτατζήδες του VMRO είχαν φθάσει μέχρι την Καβάλα; Μήπως από ώρα σε ώρα θα δίναμε τα κλειδιά της Θεσσαλονίκης στους Σλάβους; Οχι. Τίποτε δραματικό και αμετάκλητο δεν συνέβη, τουλάχιστον έξω από το κεφάλι της. Παραδόξως το ενδεχόμενο η Κόλλια-Τσαρουχά να είναι απλώς μια αδιόρθωτη drama queen ακούγεται ως το πλέον εφησυχαστικό.
    Θέλετε και δεύτερο παράδειγμα; Οι ορθόδοξοι πολιτικοί αναλυτές ερμήνευσαν την υπουργοποίηση της Μυρσίνης Ζορμπά, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου και της Κατερίνας Παπακώστα ως αμφίπλευρο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο προς την Κεντροαριστερά όσο και προς την Κεντροδεξιά. Κούνια που τους κούναγε. Οι ζηλωτές του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν στα πληκτρολόγιά τους για να αποκαταστήσουν την αλήθεια. Τρεις αμαρτωλές ψυχές, τρεις γυναίκες με παρελθόν – η πρώτη από τα σκοτεινά χρόνια του Κώστα Σημίτη, η δεύτερη από τη δύσοσμη περίοδο του Γιώργου Παπανδρέου και η τρίτη από τη μοιραία τραλαλά εποχή του Κώστα Καραμανλή -, βούτηξαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και αναδύθηκαν πιο θελκτικές και από τρούφες. Οι συριζαϊκοί διαδικτυακοί ιστότοποι έσβησαν μονοκοντυλιά τα ανομήματά τους, τις δέχτηκαν ευφρόσυνα στις αγκάλες τους και τους πρόσφεραν την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες… Ή σχεδόν.
Το μήνυμα είναι σαφές και δεν είναι καν πρωτότυπο. Για την ακρίβεια, είναι ξεπατικωτούρα από το μήνυμα εκείνων των δύσμοιρων Ιεχωβάδων που λαγοκοιμούνται στα πεζοδρόμια διανέμοντας το «Ξύπνα»: «Οποιος και αν είσαι, ό,τι και αν έχεις κάνει στη ζωή σου, μ’ εμάς θ’ αναγεννηθείς. Θα σε παραλάβουμε από τη θερμοκοιτίδα άσπιλο και αμόλυντο, tabula rasa, πιο αθώο και από βρέφος δέκα ημερών». Το είπε και ο πρωθυπουργός μας. Στο Υπουργικό Συμβούλιο συστεγάζονται πλέον όλες οι εναπομείνασες υγιείς  δυνάμεις: οι οικολόγοι, η Κεντροαριστερά, η Κεντροδεξιά… Σεμνά και ταπεινά ή, επί το τσιπρικότερον, σεμνά και έντιμα, ο πρωθυπουργός μας λησμόνησε να συμπεριλάβει τη διόλου αμελητέα Ακροδεξιά του Υπουργικού του Συμβουλίου. Ισως επειδή η Ακροδεξιά πάει νύχτα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, βουτάει νύχτα και αναδύεται νύχτα. Δεν είναι ώριμο το εκλογικό σώμα για να την αντικρίσει στο φως της ημέρας. Είναι ένα project που το δουλεύουν ακόμα.