Θεωρεί ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι στο αίμα του Ελληνα. Δεν σχολιάζει την υπουργοποίηση της Παπακώστα. Χαρακτηρίζει για άλλη μια φορά τον Αδωνη και τον Βορίδη ακροδεξιούς. Ζητά να πάρουν την εξουσία οι 35άρηδες. Είναι θυμωμένος με τον ΕΝΦΙΑ. Αλλά εξακολουθεί να στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ. Και λοιπόν;

Με άλλα λόγια: τι είναι αυτό που μας κάνει να διαβάζουμε μια συνέντευξη του Λάκη Λαζόπουλου με έναν από τους παραπάνω τίτλους; Οι απαντήσεις ποικίλλουν. Κάποιος μπορεί να περιμένει μια ωραία ατάκα, ανάλογη με το ότι «το απελπισίτο γυρίζει στην Ελλάδα» (αυτή τη φορά ήταν ότι «η μεταπολίτευση σάπισε, απαιτείται νεοπολίτευση»). Κάποιος άλλος μπορεί να τον έχει δει από κοντά και να μην το έχει ακόμη ξεπεράσει. Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία, οι υπερβολικά αισιόδοξοι, ή υπερβολικά αφελείς, που προσδοκούν ακόμη κάποια αυτοκριτική.

Εις μάτην. Ο εθνικός διασκεδαστής που ήταν για χρόνια τιμητής των πάντων, που σήκωνε το δάχτυλο και επιτιμούσε σε ζωντανή εθνική σύνδεση όποιον δεν τον προσκυνούσε, που ειρωνευόταν στο όνομα της σάτιρας και χυδαιολογούσε στο όνομα της προπαγάνδας, έχει μόνο παράπονα. Πέρυσι μας είπε ότι ήταν θύμα άγριου μπούλινγκ και ότι πάλευε να σταθεί όρθιος. Τώρα, στη συνέντευξή του στο ραδιόφωνο 24/7, δηλώνει ότι έχει κατηγορηθεί από τους πάντες και ότι τον έχουν αποκλείσει από τα κανάλια. Γιατί; Επειδή έλεγε πάντα αυτά που σκέφτεται.

Είναι πολύ περίεργο που μερικοί διάσημοι δεν αισθάνονται την ανάγκη κάποια στιγμή να κάνουν μια παύση, να αναρωτηθούν αν κάπου έσφαλαν, ή έστω αν κάπου υπερέβαλαν. Ο Λαζόπουλος έχει πει δημοσίως, αναφερόμενος στον Σόιμπλε, ότι όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, σιγά σιγά καθηλώνεται και το μυαλό του. Οταν διαμαρτυρήθηκαν οι ενώσεις των ατόμων με αναπηρία, απάντησε ότι δεν εννοούσε αυτούς (μόνο τον Σόιμπλε). Συγγνώμη δεν ζήτησε ποτέ, λύπη για το ρατσιστικό του σχόλιο δεν αισθάνθηκε ποτέ.

Ο ίδιος άνθρωπος συνεργάστηκε με τον Παύλο Χαϊκάλη στην περίφημη υπόθεση της δήθεν απόπειρας χρηματισμού που είχε καταγγείλει ο βουλευτής των ΑΝΕΛ λίγο πριν από τις εκλογές που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Το «σκάνδαλο» κατέρρευσε, αλλά ο Λαζόπουλος σφύριζε αδιάφορα. Εχει βέβαια ένα ελαφρυντικό: ο αρχηγός του Χαϊκάλη όχι μόνο δεν αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή, αλλά έγινε το βασικό στήριγμα της Πρώτη Φορά Αριστεράς.

Ο Λαζόπουλος θα μπορούσε να επικαλεστεί ένα ακόμη ελαφρυντικό: ότι τον χειροκροτούν. Τον χειροκροτούσαν όταν ασελγούσε κατά του γερμανού υπουργού Οικονομικών, τον χειροκροτούν και στο Ηρώδειο όταν πρωταγωνιστεί στους Βατράχους. Μα το επιχείρημα δεν στέκει. Πρώτον, επειδή ένας καλός ηθοποιός μπορεί θαυμάσια να είναι ένας μοχθηρός άνθρωπος. Δεύτερον, επειδή το πλήθος δεν έχει πάντα δίκιο. Παρασύρεται εύκολα. Παραπλανάται ακόμη ευκολότερα. Και ξεχνά.

Οχι, το χειροκρότημα δεν εξαγνίζει. Ούτε δικαιώνει.

Ο Λαζόπουλος είναι αρκετά ευφυής για να το γνωρίζει.