Εγώ δεν ήμουν Μάτι χθες το πρωί, το οποίο εδέησε να επισκεφθεί 43 ολόκληρες μέρες μετά τη φωτιά ο πρόεδρος Τσίπρας. Ηταν όμως μερικοί κάτοικοι της περιοχής και μεταξύ τους και ένας δικός μου, ένας φίλος μου, του οποίου το σπίτι έχει υποστεί σοβαρές ζημιές από τη φονική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου. Από στόμα σε στόμα κυκλοφόρησε η είδηση ότι «έρχεται ο Τσίπρας» και μαζεύτηκαν ο ένας με τον άλλο να δουν από κοντά τον Πρωθυπουργό, που τους επισκεπτόταν αιφνιδιαστικά και αυτή τη φορά (την προηγούμενη, ως γνωστόν, είχε πάει σαν «κλέφτης» για 40 λεπτά και εν συνεχεία έφυγε δρομαίως…).
Και τον είδαν – και μαζί και ο δικός μου. Μου το περιέγραψε όλο αυτό, εντελώς λιτά – το ίδιο λιτά μεταφέρω και εγώ τα λόγια του: «Τον περιστοίχιζαν υπουργοί και πολλοί νεαροί, εμφανέστατα αστυνομικοί, όλοι με πολιτικά. Είχαν έρθει και μερικοί που δεν τους ξέραμε ως “Ματιώτες”. Μπορεί να ήταν από Ραφήνα, Μάκρη, Πόρτο Ράφτη, δεν ξέρω από πού. Εμείς διάθεση να τον αποδοκιμάσουμε τον Τσίπρα δεν είχαμε. Από τη στιγμή που ήρθε, κάτι ήθελε να μας πει, και εμείς αισθανθήκαμε ότι είχαμε υποχρέωση να τον ακούσουμε. Πρωθυπουργός είναι. Αλλά αυτοί που σου λέω, οι “φερτοί”, με το που τον είδαν, άρχισαν να χειροκροτάνε. Αυτό προκάλεσε τον κόσμο, τους υπόλοιπους, που άρχισαν τα γιουχαΐσματα. Γι’ αυτούς, κυρίως. Ετσι πήρε η μπάλα και τον Τσίπρα. Ερχεσαι, κύριε, να μας δεις, να μας ακούσεις, να σου πούμε τα προβλήματά μας και κουβαλάς και τους κλακαδόρους μαζί σου; Τι τους θες; Εδώ χάθηκαν εκατό ζωές. Για “μπράβο” είναι ή για να κλαις; Αυτό ήταν όλο. Μετά μέσα στην καφετέρια δεν άκουγα καλά, είχε φασαρία, είχαν μπει και οι κλακαδόροι, ήταν τόσο ασφυκτικά που βγήκα έξω»…
Αρχηγός στο παραμύθι
Εμένα με ενημέρωσε, αφού είχε φύγει το κυβερνητικό κλιμάκιο υπό τον Πρωθυπουργό. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει να θέσω κι εγώ το ζήτημα. Πας στο Μάτι με τόση καθυστέρηση, προκειμένου να διαπιστώσεις «επί τόπου» την κατάσταση, είναι λογικό να σε καθορίζει το άγχος για την εικόνα που θα βγει προς τα έξω;
Και αφήνω κατά μέρος το απίθανο, να ρωτάει ολόκληρος Πρωθυπουργός τους κατοίκους «τι έχει γίνει;», λες και δεν ξέρει. Οπως εκείνο το μοιραίο βράδυ που ενώ είχε ολοκληρωθεί η καταστροφή, είχαν ήδη εντοπιστεί οι πρώτες σοροί, και εκείνος ενώ γνώριζε τα πάντα, και για τους νεκρούς, παρίστανε τον ανενημέρωτο. Και ρωτούσε μπροστά στις κάμερες διάφορα απίστευτα για το πού φυσάει ο άνεμος, πόσα είναι τα πυροσβεστικά μέσα και άλλα πολλά και διάφορα.
Στο παραμύθι, αρχηγός, δεν πιάνεται, λέμε…
Κακόγουστο σίριαλ
Παρακολουθώ, βαριεστημένα ομολογώ, διότι ποσώς με ενδιαφέρει η εξέλιξή του, αυτό το κακόγουστο σίριαλ με την εκπρόσωπο Τύπου της ΝουΔου Ζαχαράκη, η οποία προσέβαλε βαρέως τον διακεκριμένο εκδότη – δημοσιογράφο κύριο Βαξεβάνη, ισχυριζόμενη από τηλεοράσεως ότι ο εξέχων αυτός λειτουργός του Τύπου έχει καταδικαστεί για συκοφαντική δυσφήμηση, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να της υποβάλει μήνυση με τη διαδικασία του Αυτοφώρου ως ψευδομένης.
Ομως απορώ με τους χειρισμούς της ΝουΔου. Η οποία, παντελώς χαμένη στο Διάστημα όπως είναι – φέρνει συνεχώς στροφές γύρω από τον εαυτό της στη στρατόσφαιρα -, αδυνατεί να χειριστεί καταστάσεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υπέρ της.
Σε ενδιαφέρει; θα με ρωτήσει κάποιος. Ποσώς, απαντώ. Φιλολογική συζήτηση ανοίγω.
Πήγε, διαβάζω, δύο φορές η Αστυνομία στην Πειραιώς, στα γραφεία του κόμματος, προς αναζήτηση της κυρίας Ζαχαράκη ώστε να τη συλλάβει στο πλαίσιο της αυτόφωρης διαδικασίας. Αλλά δεν την εντόπισε. Δεν γνωρίζω πού βρισκόταν η κυρία. Ούτε και είναι αυτό το μείζον.
Το μείζον είναι το πόσο καταστροφικά το χειρίστηκε η ΝουΔου. Προσωπικά, αν ήμουν ο πολιτικός προϊστάμενός της, θα την παρέδιδα ο ίδιος αυτοπροσώπως στις αστυνομικές Αρχές. Να τη συλλάβουν, με χειροπέδες ει δυνατόν, παρουσία τηλεοπτικών και φωτογραφικών καμερών. Θα ήταν μια υπέροχη, ζωντανή δε, απόδειξη της λειτουργίας των θεσμών επί των ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ούτε δηλώσεις θα έκανα, ούτε τηλέφωνο την αρμόδια υπουργό θα έπαιρνα, ούτε σε ανέξοδες απειλές θα κατέφευγα. Θα περιοριζόμουν στην τρομερή δύναμη της εικόνας. Στη μονίμως σε vertigo ΝουΔου όμως το κατάφεραν ακόμη και αυτό – να τους απαντάει η κυβέρνηση ότι δεν αναμειγνύεται στη διένεξη ενός ιδιώτη με έναν άλλο ιδιώτη, και να έχει και δίκιο!
Απουσίες
Ωραία ήταν προχθές το βράδυ στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, όπου και πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για τα 44 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Αν και τα διάφορα δημοφιλή sites στάθηκαν κυρίως – και μας βομβάρδισαν χθες με τις σχετικές φωτογραφίες – στην παρουσία της αγαπημένης Βάνας Μπάρμπα στην εκδήλωση («μόνο ΠΑΣΟΚ, τίποτε άλλο»), εντούτοις πρέπει να πω, έστω και καθυστερημένα, ότι στην εκδήλωση έδωσε το «παρών» κόσμος και κοσμάκης. Σχεδόν το ον ΠΑΣΟΚ. Παλιά στελέχη της περιόδου Ανδρέα, αλλά και μεταγενέστερα, της περιόδου Σημίτη και Γιώργου, κι από κοντά ένα πλήθος νέων παιδιών (πού βρέθηκαν τόσα νέα παιδιά; Εξεπλάγην. Είχα την εντύπωση ότι οι νεολαίοι το έχουν εγκαταλείψει – και διαψεύστηκα από την πραγματικότητα). Και ήταν τα παιδιά που έδωσαν έναν άλλο χαρακτήρα σε μια εκδήλωση η οποία πριν από λίγα χρόνια, στα πέτρινα χρόνια των Μνημονίων, έμοιαζε με μνημόσυνο, «να ζήσουμε να το θυμόμαστε»…
Προχθές δεν ήταν έτσι, το αντίθετο. Και κόσμο πολύ είχε στο προαύλιο του Ιδρύματος, και παλμό, και συγκίνηση, και διάθεση να επανέλθει η Κεντροαριστερά στον χώρο που της ανήκει.
Και μια σημείωση: περιέργως τον… Σπίρτζη δεν τον είδα πουθενά. Ούτε τον Κουρουμπλή ούτε τον Κοτσακά ούτε κανέναν άλλο από όλους αυτούς – και κυρίως τον πρώτο – που διατείνονται ότι είναι έτοιμοι να πιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησε ο Ανδρέας. Τι φοβήθηκαν και δεν προσήλθαν; Αφού υποτίθεται ότι αυτός είναι ο πολιτικός χώρος τον οποίο εκπροσωπούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι δεν λένε;
Αντίδοτο στην ομηρεία
Λύθηκε η απεργία της ΠΝΟ, και ευτυχώς, εδώ που τα λέμε, διότι έτοιμη ήταν να στραγγαλίσει τα νησιά τις τελευταίες, για τα περισσότερα από αυτά, ημέρες της τουριστικής περιόδου. Δεν έχει την παραμικρή σημασία που οι συνδικαλιστές έλυσαν την απεργία παίρνοντας αυτό που τους είχε προσφερθεί 24 ώρες πριν και είχαν απορρίψει, κηρύσσοντας νέα απεργία. Σημασία έχει ότι για άλλη μία φορά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι και πλήθος παραγωγικών τάξεων γίνονται όμηροι μιας δράκας συνδικαλιστών ή ενός συνδικαλιστικού φορέα. Και προφανώς δεν θα είναι αυτή η τελευταία φορά. Γι’ αυτο και επιβάλλεται να υπάρξουν εναλλακτικές. Αμεσα. Παράδειγμα: τα περισσότερα νησιά, ακόμη και αυτά της άγονης γραμμής, διαθέτουν αεροδρόμια. Ομως οι αεροπορικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτά αδυνατούν να βάλουν περισσότερα δρομολόγια, διότι πλην των άλλων (μικροί στόλοι κ.λπ.) υπάρχει το σοβαρό πρόβλημα με τις χρεώσεις του Ελευθέριος Βενιζέλος. Τι περισσότερες πτήσεις να βάλουν οι εταιρείες για τη Λέρο, την Αστυπάλαια ή την Κάρπαθο, ας πούμε, όταν τα κόστη του αεροδρομίου εξανεμίζουν σχεδόν το κέρδος των εταιρειών; Για τον λόγο αυτόν νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μια μεγάλη συζήτηση για τη δημιουργία ενός δεύτερου αεροδρομίου στην Αττική, το οποίο θα εξυπηρετεί πτήσεις τσάρτερ, αεροπορικές εταιρείες χαμηλού κόστους και δρομολόγια με τα νησιά. Και δεν χρειάζεται να είναι μια πανάκριβη λύση όπως αυτή του Ελευθέριος Βενιζέλος, όχι. Μπορεί μια φτηνή κατασκευή να αποδειχθεί σωτήρια και για τα νησιά και για τον ελληνικό τουρισμό…