Εχω την εντύπωση, πως τη μόνη στιγμή που οι απλοί άνθρωποι γίνονται ποιητές, είναι στο όνειρο. Πού αλλού μπορείς να αφεθείς στα τραύματά σου; Να τα αφήσεις να σε κυριεύσουν; Ναι, ξέρω.

Δεν κυριεύεις, κυριεύεσαι.

Παθητική φωνή. Μα ο παθός, μαθός. Για τους νουνεχείς αυτό. Υπάρχουν κι ενεργητικά όνειρα, δε λέω.

Αυτά που λέμε στόχοι. Μα δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου.

Κινδυνεύεις.

Θέλει μάτι αετού η στοχοπροσήλωση. Δεν μιλάω γι’ αυτά τα όνειρα. Για τα όνειρα του νερού και των χρωμάτων και των οικείων αγνώστων μορφών μιλάω,

που κάτι σου θυμίζουν,

αφού εσύ είσαι.

Αλλιώς. Θαρρετός ή τελείως φοβισμένος.

Μπορείς όμως να είσαι αυτά τα δύο άκρα στον ξύπνιο σου; Μάλλον όχι. Θέλει γενναιότητα ποιητή να φωνάξεις το τραύμα σου με τ’ όνομά του, κι αυτό θα γυρίσει και θα σου χαμογελάσει. Γιατί είναι εκεί, δεν μπορεί αλλιώς. Και το ξέρει. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις

και με μάτια ανοιχτά αποστρέφεις το βλέμμα σου

ενώ με κλειστά

έχοντας απλώς αλλάξει υποκείμενα

έρχεσαι αντιμέτωπος με

τον θυμό σου

τον φόβο σου

την κρυφή χαρά σου

τα φιλιά που δεν πήρες

τα δάκρυα που δε σου δόθηκαν αφιλοκερδώς.

Και συνεχίζεις.

Στην ανίατη ασθένεια που λέγεται πραγματικότητα

Οπως λέει κι ένας ποιητής του καιρού μας.

Αχ! Σε κάποιο όνειρό του θα τ’ άκουσε κι αυτός!

Μιλάω για τα όνειρα που οι κουτοί τα ψάχνουν στους ονειροκρίτες

Για να μην πάρουν την ευθύνη τού τι είδαν

Ενώ μπορούν απλά να γείρουν στους συντρόφους τους και να τα μοιραστούν μαζί τους!

Χα! Να κι άλλη μία χρησιμότητα των ονείρων!

Μα ποιος δεν θα σ’ ερωτευτεί περισσότερο

Αν του ανοίξεις τα τραύματά σου

Τον εμπιστευτείς

Ονειρευτείτε!

Χαρείτε

Πονέστε

Ερωτευτείτε

Κλάψτε

Φοβηθείτε

Νικήστε τους Δράκοντές σας

Ισως με το που ξυπνήσετε

Το κάνετε και στη ζωή σας

Εσείς οι ίδιοι θα σας έχετε πει τον τρόπο.