Ενα οικογενειακό – δικαστικό – κοινωνικό δράμα / θρίλερ, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «πιλότος» λατινοαμερικανικής τηλεοπτικής σειράς, αποτελεί τη μάλλον φτωχή συμμετοχή της Αργεντινής στο επίσημο πρόγραμμα του εφετινού φεστιβάλ.

Στην «Κατηγορούμενη» (Acusata), δεύτερη μεγάλου μήκους δημιουργία του Γκονζάλο Τομπάλ, το πρόσωπο που προκαλεί το πρόβλημα είναι η πανέμορφη έφηβη κόρη μιας πλούσιας οικογένειας (η κούκλα Λάλι Εσπόζιτο, με κάτι από τα νιάτα της Αντζελίνα Τζολί) η οποία κατηγορείται για τον φόνο της φίλης της. Ολα τα στοιχεία είναι εναντίον της, αλλά συγχρόνως ο σκηνοθέτης θέλει να στήσει ένα περιποιημένο «κατηγορώ» για την αρνητική δράση των ΜΜΕ που συχνά κάνουν τις δικές τους δίκες και ορίζουν ενόχους ενώ η πραγματική δίκη στο πραγματικό δικαστήριο δεν έχει ακόμα τελειώσει. Για την ακρίβεια, ο Τομπάλ παίζει σε διάφορα επίπεδα, επιδιώκοντας ένα «λίγο απ’ όλα». Και το μυστήριο και οι σκηνές δίκης και η κριτική στα ΜΜΕ, αλλά και ο σχολιασμός πάνω στο οικογενειακό ζήτημα. Οπως είπα και στην αρχή: πιλότος σειράς.

Η ΠΟΡΤΜΑΝ ΠΟΠ ΣΤΑΡ. Την Τρίτη το απόγευμα, η Νάταλι Πόρτμαν και ο Τζουντ Λο συνόδευσαν τον Μπρέιντι Κορμπέτ, νέο και ανήσυχο αμερικανό σκηνοθέτη της ταινίας «Vox Lux», στην επίσημη πρεμιέρα της στη Salla Grande. Αυτή είναι η πρώτη συμμετοχή του Κορμπέτ στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Βενετίας, μετά τη θριαμβευτική συμμετοχή του στο παράλληλο πρόγραμμα Οrizzonti όπου το 2015 κέρδισε το πρώτο βραβείο για την προηγούμενη ταινία του, «Η γέννηση ενός ηγέτη» (που στην Ελλάδα προβλήθηκε μόνο μεταμεσονύκτια, κάτι που λέει πολλά για τους «θριάμβους» των φεστιβάλ).

Οπως και στη «Γέννηση ενός ηγέτη», ο Μπρέιντι Κορμπέτ επιστρέφει στο παρελθόν και καταπιάνεται με την περίπτωση μιας γυναίκας που έχοντας ξεφύγει από τον εφιάλτη μιας εθνικής τραγωδίας, μετατρέπεται σε σταρ του ποπ τραγουδιού. Με αυτόν τον τρόπο το «Vox Lux» «χορεύει» όμορφα στον χρόνο και με άξονα μια γυναικεία ματιά, κάνει στάσεις στα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα της περιόδου 1999 – 2017.

ΝΑΖΙ, ΤΕΧΝΗ, ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Με το παρελθόν όμως αρέσκεται να ασχολείται και ο Γερμανός Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ που πριν από 12 χρόνια έγινε διάσημος χάρη στην ταινία «Οι ζωές των άλλων» για την οποία κέρδισε το ξενόγλωσσο Οσκαρ. Η τελευταία δημιουργία του, «Μην κοιτάζεις μακριά», είναι ακόμα πιο φιλόδοξη από τις «Ζωές», εξίσου συγκινητική και με το βλέμμα της, φυσικά, σε εποχές του παρελθόντος.

Με αφετηρία τη Δρέσδη του 1937 η ταινία ξεδιπλώνει τα πρώτα 30 χρόνια ζωής του γερμανού καλλιτέχνη Κουρτ Μπάρνετ (Τομ Σίλινγκ), ο οποίος την εποχή του Ψυχρού Πολέμου κατάφερε να αποδράσει από την Ανατολική Γερμανία προς τη Δυτική, όπου όμως ένιωθε στοιχειωμένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος του γιατί όταν ήταν παιδί έζησε από πρώτο χέρι τον εφιάλτη του ναζισμού χάνοντας την αγαπημένη του θεία, μια ευφυή κοπέλα με ψυχικές διαταραχές. Ο Φον Ντόνερσμαρκ αφήνει την εντύπωση ότι πρόθεσή του ήταν να γυρίσει μια πραγματικά μεγαλεπήβολη, επική τοιχογραφία, η οποία να συνδυάζει πολλά ζητήματα: ναζιστική Γερμανία και το πρόγραμμα ευθανασίας που είχαν οργανώσει οι γιατροί του Χίτλερ, Ψυχρός Πόλεμος και Ανατολικό Βερολίνο, ο κόσμος της τέχνης και η ιδέα της προσπάθειας του καλλιτέχνη να προβάλει τη δική του αντίσταση με το έργο του, η ανάγκη του να βρει το ύφος του. Είναι ωραίες όλες αυτές οι ιδέες και κάποιες πραγματικά λειτουργούν σε αυτή την υπερβολικά μεγάλης διάρκειας ταινία (παραπάνω από τρεις ώρες) που πολύ συχνά επαναλαμβάνεται και που πολύ πριν από το τέλος της έχει πια εξαντληθεί.