Τα μακριά της μαλλιά σκεπάζει μια μαύρη μαντίλα. Ντυμένη με μια επίσης μαύρη μακριά ρόμπα, διασχίζει τη σκηνή με σταθερό βήμα. Στέκεται μπροστά από ένα κατακόκκινο πανί που κόβει τη σκηνή στα δύο και αρχίζει να «πυροβολεί» με λεκτικές εξάρσεις στα γαλλικά, υπό τους ήχους της ορχήστρας που βρίσκεται ανεβασμένη στο λευκό σκηνικό πίσω της.

Και έτσι η Φανί Αρντάν ως «Κασσάνδρα» ξεκίνησε την αφήγησή της  στην ομώνυμη παράσταση που παρουσιάστηκε το βράδυ της Δευτέρας στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στη μία ώρα που κράτησε η παράσταση, η οποία είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 2015 στην Αβινιόν, κράτησε αμείωτη τη στοχοπροσήλωση του ακροατηρίου με τον ρόλο της ως μάντισσας της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, που αναπολεί τη ζωή της λίγο πριν από τον θάνατό της, νικημένη από θεούς και ανθρώπους.

Η αφήγηση της Τρωαδίτισσας ξεκίνησε από την οδύνη που αντιμετώπισε ως παιδί και σταδιακά προχώρησε στις περιπέτειές της ως ερωμένης, ως αιχμάλωτης των Αχαιών και ως γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία. Μεταξύ ζωής και θανάτου, η Κασσάνδρα – Αρντάν έγινε γλυκιά, όταν αναφέρθηκε στα πρώτα της χρόνια στην πατρίδα της και με σταθερή φωνή πήρε το κοινό από το χέρι σε μια διαδρομή της ζωής της. Οταν έφτασε στην περιγραφή της γνωριμίας της ως ιέρειας στον ναό της Τροίας με τον Αινεία, γέμισε με έξαψη και ερωτική ένταση. Σαν ερωτοχτυπημένη πιτσιρίκα διηγούνταν με θέρμη τις συναντήσεις της με το αντικείμενο του πόθου της και τραβώντας το κόκκινο πανί της σκηνής, τυλίχθηκε στα κόκκινα για να συμβολίσει το πάθος που γέννησε μέσα της η αγάπη αυτού του άντρα.

ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΑΘΗ. Υπό τους μακρόσυρτους ήχους της ορχήστρας που παρέπεμπαν άλλοτε σε μια κλασική σύνθεση και άλλοτε σε μια συρραφή ήχων που περιμένεις από ταινίες θρίλερ, στροβιλίστηκε στη σκηνή, περιγράφοντας την επίθεση των Ελλήνων εναντίων της πόλης της. Σωριάστηκε στο έδαφος με τη δολοφονία του αδερφού της Εκτορα από τον Αχιλλέα, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για προβολές στο λευκό πανί του σκηνικού φόντου με ένα βίντεο πόλης που καταστρέφεται, τραβηγμένο μέσα από το σκόπευτρο ενός όπλου. Οταν συνήλθε από την έκσταση του φόνου, η τελική κατάκτηση της Τροίας από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του και ο αποχωρισμός της από τον Αινεία την οδήγησαν στον σπαραγμό (ο οποίος στην παράσταση εικονοποιείται με το ξήλωμα του σκηνικού). Στο τέλος, αποκαμωμένη από τον πόνο της, ολοκλήρωσε το έργο της, παραδιδόμενη ξεγυμνωμένη από τα στολίδια της. Αφαίρεσε από πάνω της τα κοσμήματά της, το παλτό και το μαντίλι της, και παραδόθηκε ακέραια στον θάνατο.

Το έργο βασίστηκε στο κείμενο της Γερμανίδας Κρίστα Βολφ και είχε πρωτοπαρουσιαστεί με την Αρντάν στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Οπως και τότε, έτσι και τώρα η ερμηνεία της ήταν καθηλωτική, με τόλμη και την απαραίτητη δόση δράματος. Σε αυτή την παραγωγή της Comedie de Geneve, ο σκηνοθέτης Ερβέ Λουασεμόλ ανέδειξε ξεκάθαρα την πραγματική δύναμη της ηρωίδας του Κασσάνδρας ενώ η μουσική επένδυση από τη συμφωνική ορχήστρα Academica Athens σε διεύθυνση Σιθ Τιγιέ έβαλε τις πινελιές στην κορύφωση της τραγωδίας.