Αυτή δεν ήταν σαν την άλλη φορά. Αλλά αν αυτή η φορά ήταν διαφορετική, δεν ήταν επειδή αυτή τη φορά ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε το Μάτι σε ώρα αιχμής, με κάμερες και υπουργούς, και όχι στις 7 το πρωί με τον προσωπικό του φωτογράφο. Αυτή η φορά ήταν διαφορετική επειδή αυτή τη φορά επισκέφθηκε το Μάτι και η Ρένα Δούρου. Το επισκέφθηκε, μέτρησαν κάποιοι με μια δόση κακεντρέχειας, έπειτα από 43 ημέρες, μια συνέντευξη όπου παραλλήλισε την τραγωδία με «στραβή στη βάρδια», ένα tweet με κόλλυβα και άλλο ένα με σκελετούς.

Αλλά δεν χρειάζεται ίχνος κακεντρέχειας για να διαπιστώσει κανείς ότι η περιφερειάρχης Αττικής είναι κι αυτή θύμα μιας τραγωδίας, μιας προσωπικής τραγωδίας. Οτι δεν είναι η στραβή στη βάρδια η τραγωδία της, αλλά μια αγωνία τόσο καταπιεστική να μην τσαλακωθεί που τελικά τσαλακώνεται μονίμως. Διαπιστώνει κανείς εύκολα, όσο εύκολα διαπιστώνει ότι τα σπίτια στο Μάτι είναι καμένα, πως κανένας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι τόσο εγκλωβισμένος στην εικόνα του όσο είναι η Δούρου και πως κανένας όσο εκείνη δεν διακατέχεται από την εμμονή να παραμείνει αυτή η εικόνα αμόλυντη και καθαρή, να μείνει το άσπιλο και λευκό που ξεχωρίζει στο μαύρο από τη φθορά κυβερνητικό σύστημα.

Μπορεί να είναι και φυσιολογικό για μια πολιτικό της οποίας το βλέμμα δεν στράφηκε ποτέ στην πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής ή στις πλημμύρες τη Δυτικής, επειδή είναι μονίμως στραμμένο στην επόμενη μέρα, εκεί όπου η Δούρου θα μπορέσει να διεκδικήσει έναν μεγαλύτερο ρόλο μετά το αγροτικό της στην περιφέρεια, τον ρόλο όπου δεν θα χρειάζεται να λέει η ίδια στους δικούς της να κάνουν ένα βήμα πίσω, θα το κάνουν αυτόματα, συντεταγμένα και σεβάσμια, όπως γίνεται με τον Πρωθυπουργό.

Μπορεί να είναι φυσιολογικό. Αλλά με τόσους νεκρούς είναι όπως με τη «στραβή στη βάρδια», τα κόλλυβα και τους σκελετούς: δεν είναι ανθρώπινο.