Αφού το αναγνώρισε και ο ίδιος, «για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα “γιατί όχι;”». Αν, αντί για τον Φρανσουά ντε Ρουζί, νέος υπουργός Οικολογίας του Εμανουέλ Μακρόν ήταν από χθες ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ; Σύμφωνοι, η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Θέλοντας και μη, όμως, ένα σωρό «ιστορίες» γράφονται μέσα στο μυαλό μας με αυτό τον τρόπο. Και όχι εντελώς αυθαίρετα, με πίστη στα δεδομένα.

Γιατί είναι δεδομένο, ο Ντάνι τον αγαπάει τον Μακρόν. Ενα «συναρπαστικό πολιτικό φαινόμενο» τον χαρακτήριζε, πολύ πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Στην Ευρώπη, του δίνει «20 στα 20» – δικά του λόγια. Μοιράζονται την ίδια ακριβώς πεποίθηση πως η Ευρώπη είναι αυτός ο χώρος που μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ενώ ο εθνικός χώρος είναι ο χώρος που μας αγχώνει, γιατί γινόμαστε όλο και πιο μικροί. Πως η Ευρώπη μάς ξεπερνάει, και κατά συνέπεια μας κάνει πιο μεγάλους, ικανότερους να αντιμετωπίσουμε πράγματα ολοένα και πιο επικίνδυνα, και ταυτόχρονα να διευρύνουμε το πεδίο των δυνατοτήτων. Μοιράζονται και το πάθος για το ποδόσφαιρο – ισχύει. Και είναι επιεικής με τον Μακρόν ο Κον-Μπεντίτ. Διαβάζεις την κριτική που του κάνει με το γάντι, για τη μεταναστευτική πολιτική του, για την έμφαση που δίνει προς το παρόν στην οικονομική ελαστικότητα εις βάρος της κοινωνικής ασφάλειας, για τα μικρά μόνο βήματα που έχουν γίνει στον τομέα της οικολογίας, και επειδή ξέρεις για τι κριτική είναι ικανός (δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο της grande gueule όλα αυτά τα χρόνια), καταλαβαίνεις πόσες ελπίδες έχει επενδύσει σε αυτόν. Και έχει βρεθεί σε θέσεις ευθύνης ο Ντάνι. Αντιδήμαρχος Φρανκφούρτης υπήρξε από το 1989 έως το 2004, υπεύθυνος μετανάστευσης σε μια πόλη με μετανάστες σε ποσοστό άνω του 30%, ευρωβουλευτής υπήρξε από το 1994 έως το 2014, πότε με τους γερμανούς και πότε με τους γάλλους Πράσινους, και λάτρευε να συζητάει με όλους, και όλοι λάτρευαν να συζητούν μαζί του – ακόμα και κάποιοι φανατισμένοι με την εθνική κυριαρχία το έβρισκαν ενδιαφέρον. Αν είχε πει, λοιπόν, ναι;

Αυτή την ιστορία, το ομολογώ, αδυνατώ να τη γράψω. Ενας άνθρωπος τόσο αφοσιωμένος στην ελευθερία του, που δηλώνει ακόμα και σήμερα «φιλελευθερο-ελευθεριακός», που δεν χώρεσε ποτέ σε κανένα άλλο κοστούμι πέραν του γαλάζιου της Ευρώπης, να δεχθεί υπουργική θέση, στα 73 του χρόνια, και να αρχίσει να κάνει τον έναν συμβιβασμό μετά τον άλλον – η ιδέα με ξεπερνούσε εξαρχής. Θα ήταν μια μεγάλη νίκη του Μακρόν; Ναι. Θα ήταν ένα δυνατό μήνυμα εν όψει των ευρωεκλογών του Μαΐου; Ναι. Θα ήταν ένας γερός πόντος για το στρατόπεδο των φιλοευρωπαίων στον πόλεμο που μαίνεται (γιατί μαίνεται) με τους λαϊκιστές; Ναι. Θα γίνονταν και δυο-τρία-πέντε πράγματα στο μέτωπο της οικολογίας; Πιθανόν. Ας μείνουν όμως και κάποιοι άνθρωποι πιστοί μέχρι τέλους στις αρχές τους – αρκετοί μας έχουν ήδη απογοητεύσει.