Λένε πως η ποιότητα ενός κράτους ή μιας κυβέρνησης καταγράφεται και στον τρόπο με τον οποίο φροντίζει και μεριμνά για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά. Ας προσπεράσω το ότι με αυτήν την κυβέρνηση 35.000 παιδιά μένουν φέτος εκτός παιδικών σταθμών. Ας προσπεράσω και την επικείμενη μείωση των συντάξεων, αν και το προεκλογικό παροχολογικό κρυφτούλι «τις κόβουμε – δεν τις κόβουμε», κατά μία ηθική άποψη, είναι ακόμη χειρότερο. Ας μείνω, προς το παρόν, στο ότι επί αυτής της κυβέρνησης κλείνει, και μάλιστα με σκανδαλολογία, μια οργάνωση που είχε εξελιχθεί σε κάτι σαν θεσμό και φρόντιζε για τα παιδιά όλου του κόσμου. Μια οργάνωση που, στην εποχή της μεγάλης σπέκουλας με τις ΜΚΟ, λειτουργεί άψογα διεθνώς εδώ και εβδομήντα χρόνια και έχει ενεργή παρουσία στη χώρα μας εδώ και σαράντα ένα. Η αναστολή λειτουργίας του ελληνικού τμήματος δείχνει, κατά τη γνώμη μου, όχι απλώς χαμηλή ποιότητα, αλλά παρακμή. Και θα έπρεπε, έστω και για συμβολικούς λόγους, να είχε αποφευχθεί.

Απ’ ό,τι διαβάζω στο ρεπορτάζ της Ελένης Ευαγγελοδήμου, στην τελευταία επεισοδιακή αλλά και θλιβερή συνεδρίαση επαναλήφθηκε το γαϊτανάκι των αλληλοκατηγοριών που απασχολεί την ειδησεογραφία τους τελευταίους μήνες. Απόδοση ευθυνών σε πρώην και επόμενους και γενικώς. Η διαπίστωση «διοικητικών δυσλειτουργιών» και «μη βιώσιμων συστημικών παραλείψεων» είναι κάτι σαν το «νίπτω τας χείρας μου» του Πόντιου Πιλάτου. Και η ουσία παραμένει στην κομματικοποίηση τέτοιων οργανισμών και στην τοποθέτηση στις προεδρεύουσες θέσεις επιλαχόντων των εκλογών. Προσωπικά, αυτή η τελευταία συνεδρίαση με κάνει να νιώθω, ως πολίτη της χώρας, όπως τότε που ο Κεντέρης και η Θάνου γλίστρησαν στα λάδια.

Κατά τα άλλα, η UNICEF έχει συνδεθεί στο συλλογικό μας ασυνείδητο με τις γιορτές των Χριστουγέννων, τις κάρτες, τα τετράδια που αγοράζουν τα παιδιά αυτήν την εποχή και που ήταν μια πολύ ωραία αφορμή για να εξοικειωθούν από την τρυφερή τους ηλικία με την έννοια της αλληλεγγύης. Ακόμη και γι’ αυτά, λοιπόν, θα μας λείψει.