Tα ‘χαμε που τα ‘χαμε χύμα με τα απανωτά μετάλλια στο γουότερ πόλο, μας ήρθαν και τσουβαλάτα (ή μάλλον… Κορακάτα) χθες το πρωί από την Τσανγκγουόν και – με το συμπάθιο κιόλας – δεν περιγράφω άλλο, όπως έλεγε και ο Γιώργος Χελάκης στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία!

Στον λόγο της τιμής μου, τέτοιο διθυραμβικό καλοκαίρι, τη εξαιρέσει των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναζήσει ποτέ. Ποτέ των… ποτών, διότι οι θρίαμβοι προέκυψαν σωρηδόν και από διάφορες κατευθύνσεις: άλλοι ήσαν προβλέψιμοι και αναμενόμενοι, ενώ άλλοι υπήρξαν απρόσμενοι και ως εκ τούτου προκάλεσαν πάταγο.

Οποια ταμπέλα κι αν μπει σε αυτές τις επιτυχίες η αίσθηση είναι η ίδια: τις ρουφάμε μέχρι το μεδούλι και ζούμε ένα παρατεταμένο παραμυθένιο, πλην αληθινό, καλοκαίρι!

Επίτηδες χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο, διότι δεν ξέρω από πού αλλού και πότε θα σκάσει και κάποιο άλλο μετάλλιο, που περισσότερο από το να εμπλουτίζει την πινακοθήκη του ελληνικού αθλητισμού και να ενισχύει τη «βαθμοθηρία» μας, τεκμηριώνει δίκην αξιώματος, το αυταπόδεικτο…

Για να το γράψω με γλαφυρό ύφος, του Ελληνος (αθλητή) ο τράχηλος, ζυγόν (Μνημονίου και κρίσης) δεν υποφέρει!

Οι επιτυχίες εκπέμπουν έναν κάποιο ηρωικό τόνο, διότι συντελούνται κόντρα σε θεούς και δαίμονες: χωρίς να ρέουν πακτωλοί (επιχορηγήσεων) από τον κρατικό κορβανά, χωρίς γαλαντόμους χορηγούς, χωρίς προβολή και διαφήμιση, ενίοτε δε και χωρίς τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και τον στοιχειώδη εξοπλισμό!

Δεν πιστεύω στο περιλάλητο DNA, στη δήθεν μοναδικότητα της ελληνικής ψυχής και στο φιλότιμο που τάχα λείπει από τους άλλους και περισσεύει από εμάς. Αλλά, διάβολε, ώρες ώρες τείνω να πιστέψω ότι αυτό που συμβαίνει γύρω μας δεν απέχει από το χαρακτηρισθεί ως θαύμα!

Θαύμα, ξεθαύμα, το ζητούμενο είναι να βάλουν μπροστά τον μπέτη τους οι τα φαιά φορούντες και να μην το αφήσουν να ξεφτίσει και (μολονότι δεν είναι) να σκάσει σαν πομφόλυγα…