Η πολιτική επικοινωνία είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο κυβερνά η Αριστερά, ήδη από τα χρόνια του Λένιν. Ο Τσίπρας, φυσικά, ακόμα κι αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε να είναι Λένιν. Ηγείται μιας δημοκρατικής ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό εν πολλοίς είναι μειονέκτημα, επειδή μερικά πράγματα δεν μπορεί να τα διαστρέψει ούτε να τα κρύψει. Ωστόσο, με τις δυνατότητες που του δίνει η σύγχρονη επικοινωνία, κάνει ό,τι μπορεί για να προσαρμόσει την πραγματικότητα όπως θα τον συνέφερε.

Στο Μάτι χάθηκαν 98 άνθρωποι – και μαζί περιουσίες, ζώα, ένα ολόκληρο οικοσύστημα. Τις απώλειες αυτές ο Πρωθυπουργός τις προσπερνά σαράντα τόσες μέρες τώρα συστηματικά. Την ώρα που άνθρωποι πέθαιναν αβοήθητοι, κατά τις μαρτυρίες, λόγω λαθών και παραλείψεων υφισταμένων του Πρωθυπουργού, υπουργών και διοικητικών στελεχών των υπηρεσιών, αλλά και των ανεπαρκειών της τοπικής αυτοδιοίκησης (κάτι που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδεχτεί ξηλώνοντας μια σειρά στελέχη), ο Πρωθυπουργός έπαιζε θέατρο σε ζωντανή μετάδοση, παριστάνοντας τον συντονιστή της κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς που είχε ήδη ολοκληρώσει την καταστροφή. Οι συνεργάτες του συκοφαντούσαν τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους και υπαινίσσονταν συνωμοσίες – τις οποίες επιχείρησαν υποτίθεται να αποδείξουν μέσω και των διαστημικών υπηρεσιών του Νίκου Παππά. Μέχρι η κυβέρνηση να καταλήξει ότι για την καταστροφή έφταιγαν η κλιματική αλλαγή και οι αυθαιρετούχοι, δηλαδή και κάποιοι νεκροί, είδαμε και πάθαμε.

Στη χθεσινή, καινούργια απόπειρα να διασκεδαστεί επικοινωνιακά η προσβλητική προς νεκρούς στάση του Πρωθυπουργού, το αποτέλεσμα ήταν εξίσου θλιβερό. Ο Τσίπρας εμφανίστηκε ανάμεσα στον κόσμο και, ανίκανος να συμμεριστεί οποιονδήποτε πραγματικό πόνο, αράδιαζε στατιστικές και υποσχέσεις, ενώ είπε τη φοβερή φράση: «Το Μάτι δεν θα ξεχαστεί μετά το πέρας της θλιβερής δημοσιότητας…».

Δεν ξέρω πώς καταλαβαίνει τα πράγματα ο Πρωθυπουργός. Αλλά η καταστροφή στο Μάτι, το ελληνικό Γεγονός κατά την έκφραση του καθηγητή Παναγή Παναγιωτόπουλου, δεν είναι θλιβερή δημοσιότητα. Είναι θλιβερή πραγματικότητα – μάλιστα η κυβέρνησή του προσπάθησε, αν είναι δυνατόν, η πραγματικότητα αυτή να μην πάρει δημοσιότητα. Για την πραγματικότητα αυτή ο ίδιος έχει πολιτικές ευθύνες – μια μέρα, αν θυμάται, τις είχε προσωπικά αποδεχτεί. Ταυτόχρονα, οι δικαστικές αρχές ερευνούν τυχόν ποινικές ευθύνες των αρμοδίων στις κρατικές υπηρεσίες αλλά και των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Δεν αρκεί μια επικοινωνιακή παρέλαση για να ξεχάσουμε. Κανένα Θέατρο της Δευτέρας δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε.