«O άνθρωπος που σκότωσε τον Δον Κιχώτη» («The man who killed Don Quixote», διεθνής συμπαραγωγή 2018) του Τέρι Γκίλιαμ

Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από 25 χρόνια ώστε επιτέλους να υλοποιηθεί το φιλόδοξο έπος του Τέρι Γκίλιαμ για τον μοναδικό ήρωα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, τον Δον Κιχώτη. Τα προβλήματα φάνηκαν από την αρχή – ανάμεσά τους η ταλαιπωρημένη μέση του Ζαν Ροσφόρ που θα υποδυόταν τον ήρωα, η σφοδρή κακοκαιρία στην Ισπανία όπου γυριζόταν η ταινία και η καταστροφή των μηχανημάτων που ακολούθησε εξαιτίας της.

Να όμως που, παρ’ όλ’ αυτά, το όραμα του Γκίλιαμ βρίσκεται στην οθόνη, σουρεαλιστικό και λοξό όπως πάντα, μια ψυχεδέλεια περισσότερο παρά μια ταινία, όπως εξάλλου συμβαίνει με τις περισσότερες δημιουργίες του πρώην Μόντι Πάιθον και σκηνοθέτη ταινιών όπως οι «Μπραζίλ» και «22 πίθηκοι». Υποτίθεται ότι ο «Ανθρωπος που σκότωσε τον Δον Κιχώτη» είναι ο τίτλος της σπουδαστικής, μικρού μήκους ταινίας του που είχε γυρίσει στην Ισπανία ο κεντρικός ήρωας (Ανταμ Ντράιβερ), ένας αλαζόνας αλλά ταλαντούχος σκηνοθέτης διαφημιστικών, ο οποίος για επαγγελματικούς λόγους βρίσκεται και πάλι στην περιοχή εκείνων των παλιών γυρισμάτων. Οταν θα αρχίσει να αναζητεί τον ερασιτέχνη ηθοποιό (Τζόναθαν Πράις) που είχε παίξει τον Δον Κιχώτη στη σπουδαστική του, ο σκηνοθέτης θα εισχωρήσει σε ένα σύμπαν εξωπραγματικό και αλλόκοτο, όπου τα όρια πραγματικότητας – φαντασίας χάνονται.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Γκίλιαμ αποπειράται για μια ακόμη φορά να ενορχηστρώσει μια εικονογράφηση του χάους, όμως από κάποια στιγμή και μετά η γοητεία αυτής της ιδέας γίνεται κουραστική και ο αρχικός εντυπωσιασμός έχει χαθεί, παρότι δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις τις εικόνες που έχει μέσα στο κεφάλι του αυτός ο πραγματικά μοναδικός σκηνοθέτης.

«Candelaria: Eνα τραγούδι για την Αβάνα» («Candelaria», διεθνής συμπαραγωγή, 2017) του Τζόνι Χέντριξ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένα ηλικιωμένο ζευγάρι της Κούβας εξακολουθεί να κοιτάζεται στα μάτια με το πάθος της νιότης και παρά το γεγονός ότι η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη. Η χώρα ζει την «Ειδική Περίοδο», όπως ο Φιντέλ Κάστρο την είχε χαρακτηρίσει μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, όμως ούτε οι στερήσεις ούτε η ανασφάλεια ούτε η σκληρή ζωή πτοούν την Καντελαρία και τον Βίκτορ Ουγκό (Βερόνικα Λιν, Αϊντεν Νάιτ) σε αυτή την ευαίσθητη, ρομαντική ταινία που κοιτά με αισιοδοξία τον έρωτα και τη ζωή.

«Γιατρέ μου, κερατωθήκαμε» («Terapia di coppia per amant», Ιταλία, 2017), κομεντί του Αλέσιο Μαρία Φεντερίτσι

Συζυγικές απιστίες και ψυχανάλυση στην Ιταλία των καιρών μας, με τον Πιέτρο Σιεμόντι στον ρόλο του άπιστου συζύγου και την Αμπρα Ανγκιολίνι σε εκείνον της πέτρας του σκανδάλου. Υστερίες, ζήλειες, καβγάδες για τα μηνύματα στα κινητά, μοδάτα συνολάκια, ζουμερά φιλιά, αλλά και ένας ψαρομάλλης ψυχαναλυτής (Σέρτζιο Ρουμπίνι) με ύφος Θεού που θα δώσει το δικό του χρώμα σε όλη αυτή την ανεκδιήγητη κατάσταση που βασίζεται σε ιταλικό μπεστ σέλερ του Ντιέγκο ντα Σίλβα. σε μια αστεία ασημαντότητα που ενώ έχει τη λογική και την αισθητική ελληνικής σειράς της δεκαετίας του 1990, την ίδια ώρα φέρει και ολίγη από τη σεξουαλική τρέλα των ιταλικών σεξοκωμωδιών της δεκαετίας του 1970, τύπου «Ηθελε 18άρα, καλά να πάθει» με τον Ούγκο Τονιάτσι και την Ορνέλα Μούτι.

Προβάλλονται επίσης

Στο παιδικό «Κρίστοφερ & Γουίνι» («Christopher Robin», ΗΠΑ, 2017) του Μαρκ Φόρστερ, ο ήρωας του ξένου τίτλου (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) ξαναβρίσκει το λούτρινο αρκουδάκι των παιδικών χρόνων του και θα νιώσει μέσα του να ξυπνά το παιδί. Ο Μαρκ Φόρστερ του «Χορού των τεράτων» και του «Παγκόσμιου Πολέμου Ζ» σκηνοθέτησε το παιδικό παραμυθάκι της Ντίσνεϊ που αναμειγνύει live action και κινούμενο σχέδιο έχοντας στηριχθεί στη συλλογή ποιημάτων και στα διηγήματα του άγγλου συγγραφέα A.A. Mιλν (εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1920).

Το θρίλερ «Η καλόγρια» («The nun», ΗΠΑ, 2018) του Κόριν Χάρντι εντάσσεται στον κύκλο ταινιών τρόμου «Το κάλεσμα» και τοποθετείται στη Ρουμανία της δεκαετίας του 1950, όπου δυο ιερείς (Ντέμιεν Μπισίρ, Τάσια Φαρμίγκα) έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια διαβολική καλόγρια (Μπόνι Ααρονς) που «συναντήσαμε» στο «Κάλεσμα 2».

Στην «Πρόσκληση σε γάμο» («Destination wedding», ΗΠΑ, 2018) του Βίκτορ Λέβιν, ο Κιάνου Ριβς και η Γουινόνα Ράιντερ καλούνται στον γάμο του ετεροθαλούς αδελφού του πρώτου και πρώην αρραβωνιαστικού της δεύτερης. Παρότι αντιπαθούν αμέσως ο ένας τον άλλο, όταν τους βάζουν στο ίδιο δωμάτιο για το Σαββατοκύριακο, συμμαχούν κατά του έρωτα και του γάμου. Και ο νοών νοείτω.

Επανεκδόσεις

«2001 – Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (ΗΠΑ, 1968). Σε νέα επεξεργασμένη κόπια η κορωνίδα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας που παραμένει το μεγάλο αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Εγκεφαλική, ψυχεδελική, ανεξήγητη, ψυχρή, μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία που κάθε λάτρης του σινεμά οφείλει να έχει βιώσει στον φυσικό της χώρο, την κινηματογραφική αίθουσα.

«Μακμπέθ» (HΠA, 1948). Γυρισμένη με πενιχρό προϋπολογισμό και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, η ταινία του Ορσον Γουέλς εξακολουθεί να ασκεί τη δική της γοητεία, παρότι αποτελεί μια μάλλον απλουστευμένη εκδοχή του σαιξπηρικού δράματος. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος στον ρόλο του τίτλου δίπλα στη Ζανέτ Νόλαν (Λαίδη Μακμπέθ) και τον Νταν Ο’Χέρλιχι (ΜακΝταφ).

«Βοκκάκιος ’70» (Boccaccio 1970, Ιταλία, 1962). Τετράπτυχο μικρών ιστοριών για τον έρωτα και το σεξ από το έργο του Βοκκάκιου, τοποθετημένες στην εποχή της ταινίας (αρχές δεκαετίας 1960) και σκηνοθετημένες από τέσσερις διαφορετικούς σκηνοθέτες: Βιτόριο ντε Σίκα, Φεντερίκο Φελίνι, Μάριο Μονιτσέλι και Λουκίνο Βισκόντι. Παίζουν: Σοφία Λόρεν, Ρόμι Σνάιντερ, Ανίτα Εκμπεργκ κ.ά.