Α, η υποδοχή θα είναι πάντα «θερμή». Οι εκδηλώσεις αγάπης πάντα «αυθόρμητες». Και οι κλακαδόροι πάντα «πλήθος κόσμου». Δεν μπορεί να χτιστεί αλλιώς το προφίλ του «λαοπρόβλητου». Αλλά χρειάζεται ένα τέτοιο προφίλ ο Αλέξης Τσίπρας; Το χρειάζεται οποιοσδήποτε πολιτικός στην εποχή των δημοσκοπήσεων και των σόσιαλ μίντια; Ενισχύουν την εικόνα οι αυθόρμητοι που δεν είναι αυθόρμητοι, το πλήθος που δεν είναι πλήθος, οι κάτοικοι που δεν είναι κάτοικοι αλλά μεταφερόμενοι οπαδοί; Ή εκθέτουν ακόμη και όταν η περιγραφή δεν γίνει με ακατάσχετο δημοσιογραφικό λυρισμό, θύμα της οποίας έχει πέσει ο Τσίπρας στο παρελθόν, αλλά με σχετική δημοσιογραφική οικονομία;
Την απάντηση δίνει το «πίσω από τις κάμερες», το making of μιας σκηνής που θυμίζει τα κινηματογραφικά επίκαιρα περασμένων εποχών, ο ηγέτης που χαιρετά το πλήθος, το πλήθος που αλαλάζει, μια πομπώδης φωνή που περιγράφει. Μόνο που τώρα ξέρουν όλοι τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες. Ξέρουν, ας πούμε, ότι ο «λαοπρόβλητος», όποιος κι αν είναι ο «λαοπρόβλητος», κινείται με τη φρουρά του κι ότι η φρουρά απομακρύνει με συνοπτικές διαδικασίες, ενδεχομένως και βίαια καμιά φορά, όσους πλησιάζουν όχι ως κλακαδόροι αλλά ως διαμαρτυρόμενοι – διαμαρτυρόμενοι που μπορεί να είναι λιγότερο ιδιοτελείς και από τους ίδιους τους κλακαδόρους.
Η πραγματικότητα των πρωθυπουργών και των προέδρων είναι οι φρουροί τους. Είναι τα μέτρα φύλαξης, είναι η απόσταση ασφαλείας. Και πάντως δεν είναι το κοντράστ που κάνει το απίστευτο ακόμη πιο απίστευτο, που κάνει το αστείο ακόμη πιο αστείο: έναν πρωθυπουργό να γίνεται αντικείμενο λατρείας όταν κυκλοφορεί στον δρόμο, αλλά όταν βρίσκεται κλεισμένος στο Μαξίμου οι κλούβες της Αστυνομίας να μπλοκάρουν τον δρόμο σαν τουβλάκια του Τέτρις. Εξω να σφίγγει τα χέρια και να αφήνεται στις αγκαλιές των ελεγχόμενων δικών του. Και όταν είναι μέσα, να δείχνει ότι φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του, να του φαίνεται ακόμη και ο ίσκιος του ανεξέλεγκτος.