Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνονται οι επιφυλάξεις που πολλοί είχαν εκφράσει από την πρώτη στιγμή για τη συμφωνία με τα Σκόπια.
Η συμφωνία ήταν μια επιτυχία – αλλά για τους άλλους!
Δηλαδή τους γείτονες και τον «διεθνή παράγοντα» που ήθελε να βγάλει άκοπα από τη μέση ένα αγκάθι.
Αν δεν απατώμαι, η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα παγκοσμίως που ηττήθηκε όχι μόνο χωρίς να πολεμήσει αλλά χωρίς ούτε καν να διαπραγματευτεί.
Η αποκάλυψη των Wikileaks για την παλαιότερη επιστολή της αμερικανίδας πρέσβειρας στα Σκόπια αναδεικνύει μόνο τη μια πλευρά αυτής της ήττας.
Η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα να αποδέχεται θριαμβευτικά ό,τι ακριβώς επιδίωκαν τα Σκόπια ήδη από το 2008: σύνθετο όνομα «Βόρεια Μακεδονία», αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας.
Το όνομα, ακόμη και erga omnes, δεν ήταν τελικά παρά το τυράκι για μια κυβέρνηση που αντί να διαπραγματευτεί αγωνιζόταν να επινοήσει άλλοθι για την παραίτησή της.
Πολύ ορθά οι Σκοπιανοί διέγνωσαν ότι το όνομα είναι δευτερεύον. Κι ότι η εθνότητα και η γλώσσα θα προσδιορίσουν σε βάθος χρόνου το όνομα που θα επικρατήσει.
Αντέστρεψαν τις προτεραιότητες. Στοιχηματίζοντας ότι μια χώρα που κατοικείται από «Μακεδόνες» οι οποίοι μιλούν «μακεδονικά» αποκλείεται να καθιερωθεί στη διεθνή καθομιλουμένη ως «Βόρειος Μακεδονία» – erga omnes ή κολοκύθια τούμπανα…
Ηδη, κανείς Σκοπιανός ή ξένος δεν την αποκαλεί έτσι.
Ακριβώς όπως ουδείς μιλάει για τη «Δημοκρατία Ανατολικά του (ποταμού) Ουρουγουάη» ή το «Βασίλειο των Κάτω Χωρών» αλλά μόνο για την Ουρουγουάη και την Ολλανδία.
Η ελληνική διπλωματία ηττήθηκε εφ’ όλης της ύλης. Διότι δεν συνειδητοποίησε ότι παραχωρώντας τη γλώσσα και την εθνότητα για να πάρει το όνομα έχασε και το όνομα.
Ηταν σκόπιμο; Προσωπικά δεν μου αρέσουν τα συνωμοτικά για το παρελθόν του Κοτζιά, ούτε τα προδοτικά για τον Τσίπρα.
Εκαναν αυτό που νόμισαν σωστό. Αλλά έκριναν λάθος.
Νομίζω πως ηττήθηκαν κυρίως επειδή μπήκαν στη συζήτηση θεωρώντας (και μαζί τους διάφοροι χαζοχαρούμενοι) ότι η χώρα μας έχει άδικο κι ότι είναι ήδη ηττημένη. Οτι το θέμα είναι επουσιώδες, ξεπερασμένο και ξεχασμένο.
Περισσότερο από τις σκοτεινές ερμηνείες έπαιξαν ρόλο οι φανερές αδυναμίες τους.
Ποιος άλλος θα είχε την ιδέα να κάνει τον Κοτζιά υπουργό Εξωτερικών εκτός από εκείνον που έχρισε υπουργό Οικονομικών τον Βαρουφάκη;
Τώρα η κυβέρνηση πληρώνει μεν βαρύ πολιτικό κόστος αλλά μετά την απομάκρυνση από το ταμείο κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην κλείσει το θέμα πριν μπορέσουν να επιχειρήσουν κάτι διορθωτικό οι επόμενοι.
Πολύ δύσκολο.