Λίγο πριν από το φινάλε του 75ου Φεστιβάλ Βενετίας, οι προβλέψεις για τα βραβεία που θα ανακοινωθούν το Σάββατο το απόγευμα στην απονομή της Salla Grande δεν μπορούν να γίνουν με ευκολία αφού ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων προς τα πού θα κινηθεί, ποια γραμμή θα θελήσει να χαράξει μια κριτική επιτροπή. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι έλειψε η πολύ μεγάλη έκπληξη, αυτό που λέμε πραγματικά αξέχαστη εμπειρία. Οχι, δεν υπήρξε τέτοια ταινία, αν και δεν θυμάμαι να πέρασε κάποια και να μην άγγιξε καθόλου, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, όπως το «Βουνό» του Ρικ Αλβελσον.

Ολα δείχνουν λοιπόν ότι η ταινία «The favourite» του Γιώργου Λάνθιμου, η οποία σίγουρα άρεσε σε πολλούς, δεν θα απουσιάζει από τις βραβεύσεις, κάτι βεβαίως που δεν μου προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση, διότι από τον «Κυνόδοντα» και μετά δεν έχει υπάρξει συμμετοχή ταινίας του έλληνα σκηνοθέτη σε διεθνές φεστιβάλ που να μην έχει κερδίσει κάποιο βραβείο (το 2011 στη Βενετία οι «Αλπεις» κέρδισαν το βραβείο σεναρίου). Μάλιστα, προσωπικά δεν θα εντυπωσιαζόμουν αν αυτή η αστεία, στενόχωρη, παράξενη, υστερική και πάνω απ’ όλα τόσο, μα τόσο ενδιαφέρουσα ταινία περιόδου κερδίσει κάτι το πραγματικά μεγάλο, όπως ας πούμε τον Χρυσό Λέοντα. Και γιατί όχι; Οσο περνά ο καιρός βλέπω ότι το «Favourite» ανήκει στις πραγματικά καλύτερες στιγμές μιας διοργάνωσης που ούτως ή άλλως υπήρξε καλή.

Υπάρχει όμως και η περίπτωση του «Ρομά», της πιο προσωπικής ταινίας του Αλφόνσο Κουαρόν: ένα ασπρόμαυρο, ποιητικό ταξίδι στα χρόνια της παιδικής του ηλικίας στην Πόλη του Μεξικού. Είναι και αυτή μια ταινία με πιθανότητες για κάποιο μεγάλο βραβείο (δεν υπάρχει άνθρωπος στον οποίο να μην άρεσε), εκτός αν παίξει ρόλο το γεγονός ότι είναι παραγωγή της Netflix, οπότε προορίζεται για την τηλεόραση.

Η Ολίβια Κόλμαν, η βασίλισσα Αννα στο «Favourite», ακουγόταν από την αρχή ως φαβορί στις γυναίκες, όμως το φετινό φεστιβάλ είχε τέτοια… θηλυκότητα, που στην πορεία προέκυψαν κι άλλες γυναίκες που αξίζουν την προσοχή. Η Aϊσλινγκ Φραντσιόζι του «Nightingale» της Τζένιφερ Κεντ, η Σουάνα Γουέστ στη «Δύση» του Λάσλο Νέμες, η Ντακότα Τζόνσον στη «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο, η Λάλι Εσπόζιτο στην «Κατηγορούμενη» του Γκονζάλο Τομπάλ και χθες η Ιταλίδα Mαριάνα Φοντάνα, πρωταγωνίστρια της ιταλικής ταινίας «Capri Revolution» του Μάριο Μαρτόνε. Να μια ακόμα ανθρώπινη ταινία «γυναικείας επανάστασης», η οποία με φόντο το ιταλικό νησί του τίτλου, λίγο πριν από το ξέσπασμα του A’ Παγκοσμίου Πολέμου, παρακολουθεί πώς μια ντόπια χωριάτισσα (Φοντάνα) νιώθει να παρασύρεται προς το καλλιτεχνικό κοινόβιο που επίσης βρίσκεται στο νησί.

Μεγάλο βραβείο όμως αξίζουν και οι «Αδελφοί αδελφές» του Ζακ Οντιάρ γιατί από τη χρονιά του «Αληθινού θράσους» των αδελφών Κόεν είχα να νιώσω τέτοια πληρότητα μπροστά σε ένα είδος  που προσωπικά αγαπώ με πάθος, αλλά δεν βλέπω ν’ απασχολεί πλέον πολλούς σκηνοθέτες: το γουέστερν. Αυτή η ευρωπαϊκή ματιά πάνω στο αμερικανικό τοπίο, το οποίο «οργώνουν» δυο αλλόκοτοι φονιάδες που τυγχάνει να είναι αδέλφια (Χοακίν Φίνιξ, Τζον Σ. Ράιλι), αξίζει σίγουρα κάποια βράβευση. Ο Τζον Σ. Ράιλι δίνει κι αυτός μια ερμηνεία άξιας προσοχής, αν και στη μέση υπάρχουν επίσης οι Γουίλεμ Νταφόε, Βίνσεντ Βαν Γκογκ στην ταινία «At eternity’s gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ και ο Ράιαν Γκόσλινγκ ως Νιλ Αρμστρονγκ στο «First man» του Ντάμιεν Σαζέλ.