Θα είναι μια στιγμή εθνικιστικού παροξυσμού αυτή που θα ζήσει η Θεσσαλονίκη την ίδια ώρα που θα μιλάει στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας; Θα είναι. Αλλά θα είναι ακριβώς αυτό – μια στιγμή. Και θα είναι μια στιγμή οικεία, ένα κλάσμα του χρόνου σε σχέση με εκείνον τον διαρκή εθνικό παροξυσμό που υπέθαλπαν οι συριζαίοι πριν γίνουν σάρκα μία με τους ΑΝΕΛ. Το βασικό σύμβολο του συλλαλητηρίου για το Μακεδονικό, η ελληνική σημαία, δεν τους είναι άγνωστο. Οι ίδιες σημαίες ανέμιζαν έξω από τη Βουλή των αγανακτισμένων, οι ίδιοι πατριδοκάπηλοι και ακροδεξιοί συμμετείχαν, το ίδιο μείγμα εθνικιστών και λαϊκιστών υποχρέωνε τον Κάρολο Παπούλια, τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας, να αποχωρήσει από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Η ίδια η Βουλή έχει ζήσει πολλές στιγμές εθνικιστικού παροξυσμού – η κορυφαία είναι μάλλον η δήλωση του Τσίπρα από το βήμα ότι «κάποιοι εδώ μέσα δεν είναι και πολύ Ελληνες». Το μόνο που αλλάζει είναι το αντικείμενο της «δίκαιης οργής», της «ιερής αγανάκτησης»: τότε ήταν τα Μνημόνια που υπέγραψαν οι «γερμανοτσολιάδες» και οι «Κουίσλινγκ», σήμερα είναι η συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψαν οι «προδότες». Αλλά το «ξεπούλημα της χώρας» είναι ένα, μία είναι και η «παράδοση στους ξένους», η «προδοσία που δεν θα περάσει», η «εθνική κυριαρχία που δεν εκχωρείται». Ενας είναι ο ανορθολογισμός, ένας ο εθνικιστικός παροξυσμός.
Σε αυτό το περιβάλλον οικειότητας θα μιλήσει ο Πρωθυπουργός, σε αυτές τις συνθήκες συγκοινωνούντων δοχείων που δημιούργησαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα ζήσει μια στιγμή από τις πολλές που τον έφεραν στην εξουσία. Εντάξει, αυτή τη φορά οι εθνικιστές δεν θα είναι δίπλα του, θα είναι απέναντί του, θα υψώνουν γροθιές και θα φωνάζουν συνθήματα την ώρα που εκείνος θα μιλάει στο Βελλίδειο. Αλλά θα είναι αυτό ακριβώς – μια στιγμή, μερικές ώρες, όχι ένας παροξυσμός που δεν τελειώνει ποτέ.