Το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ «Αμερικάνικος βούβαλος» είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και στη χώρα μας. Αν και ο τίτλος αναφέρεται σε ένα νόμισμα, σήμερα θα μπορούσε να είναι συμβολικός για τον Ντόναλντ Τραμπ. Και οι ήρωές του τα «οχήματα» που τον έφεραν στον Λευκό Οίκο. Σαν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι, μόνο που ο σημερινός πρόεδρος τους άφησε πίσω στο κυνήγι της επιτυχίας. Κατά τα άλλα, το ίδιο εγωπαθείς, περιφέρονται εκθειάζοντας τον ανδρισμό τους και ζώντας σε απόλυτη διάσταση όχι μόνο με το περιβάλλον τους, αλλά και με τον εαυτό τους. Ετσι σιγά σιγά απομονώνονται στον δικό τους κόσμο, αναζητώντας τον ένοχο για ό,τι δυσάρεστο τους συμβαίνει πάντα στους άλλους και ποτέ στη δική τους συμπεριφορά.  Οταν ο Τραμπ ανέλαβε την εξουσία, όλοι λίγο – πολύ φανταζόμασταν (και φοβόμασταν) αυτό που τελικά έγινε. Τι σημαίνει να είναι από τους ισχυρότερους ηγέτες του πλανήτη ένας άνθρωπος μισαλλόδοξος, εριστικός, προκλητικός, παρορμητικός, μικροπρεπής, με μηδενικές δημοκρατικές ευαισθησίες και χωρίς ίχνος πολιτικού ή άλλου είδους πολιτισμού. Αυτό που δεν ξέρω πόσοι υπολόγισαν είναι τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που, ενώ μάθαμε να πιπιλίζουμε την καραμέλα περί της αφέλειας και της υποταγής της στο «αμερικανικό όνειρο», αποδεικνύεται ότι διατηρεί την αντισυμβατικότητα ενός εφήβου, αφού «εφηβική» είναι και η ηλικία της σε σχέση με τις ευρωπαϊκές. Τόσο ώστε να μπορεί να φωνάξει «Ο βασιλιάς είναι γυμνός», όπως το παιδί στο παραμύθι του Αντερσεν. Και η σοβαρή δημοσιογραφία της χώρας να ξεπεράσει τα δεοντολογικά κλισέ εστιάζοντας στην ουσία και δημοσιεύοντας μια ανώνυμη επιστολή. Εχω την εντύπωση ότι αυτά δεν θα γίνονταν τόσο εύκολα στην Ευρώπη.

Και επειδή αναφερθήκαμε στη θεατρική εκδοχή του Τραμπ, να πούμε ότι ο καταλανός συγγραφέας Τζόρντι Γκαλθεράν των, μεταξύ άλλων, «Μέθοδος Γκρόνχολμ» και «Δάνειο» έχει πει ότι δεν θα μπορούσε να γράψει ένα έργο για τον πρόεδρο των ΗΠΑ γιατί είναι εντελώς μη αληθοφανής χαρακτήρας.