Η απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου έκλεισε χθες για έκτη συνεχόμενη συνεδρίαση σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα που βρισκόταν όταν συνομολογήσαμε με τους δανειστές μας το τελευταίο πακέτο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Πολλοί πιστεύουν ότι όπου να ‘ναι θα φτάσει το 5%. Κυβερνητικοί κύκλοι διατείνονται ότι γι’ αυτό φταίνε η Τουρκία και η Ιταλία. Στη μεν Ιταλία οι δείκτες αντιστράφηκαν, η δε κρίση στην Τουρκία κατά τα φαινόμενα ήρθε για να μείνει. Καμία κρίση λοιπόν δεν απαντά στο ερώτημα γιατί οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα, γιατί δεν τη θεωρούν καλή ευκαιρία τοποθέτησης.

Η απάντηση βρίσκεται, σε μεγάλο βαθμό, στην επιλογή της κυβέρνησης να παίξει ακόμα μια φορά κορόνα-γράμματα τις τύχες της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας, ήδη, βάζει τις τελευταίες πινελιές σε μια νέα «αυταπάτη», στο νέο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που κατά τα φαινόμενα θα εκφωνήσει μεθαύριο. Αν οι αγορές, σε μεγάλο βαθμό, ερμηνεύουν ότι οι εξαγγελίες αυτές θα γίνει προσπάθεια να υπερβούν τη δημοσιονομική στενότητα και να αποτελέσουν στοχευμένες παροχές σε κοινωνικές ομάδες που δυνάμει μπορούν να θεωρηθούν ομάδες ψηφοφόρων, είναι βέβαιο ότι θα παγιωθεί η εικόνα η οποία ήδη έχει σχηματιστεί: η Ελλάδα έχει ενδιαφέρον ως Ελντοράντο για κερδοσκόπους. Τι σημαίνει αυτό; Οτι η αδυναμία της χώρας να βγει στις αγορές θα μονιμοποιηθεί. Οτι δηλαδή μια νέα περίοδος αβεβαιότητας πολύ σύντομα θα οδηγήσει εκ νέου σε συνθήκες χρεοκοπίας.

Η αγωνία της κυβέρνησης να μη συντριβεί στις επόμενες εκλογές δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να δείξει ότι, ως χώρα, επιστρέφουμε στο προ του 2010 οικονομικό μοντέλο, που ορίζεται από τους διορισμούς, τις αυξήσεις όπου είναι δυνατόν, τα επιδόματα – και την οικονομική στασιμότητα.

Για να επιβιώσει, ο Τσίπρας χύνει την καρδάρα με το γάλα που με τόσες θυσίες των παραγωγικών, ιδίως, τάξεων είχε μαζευτεί. Και ποντάρει σε μια πολιτική στοχευμένων παροχών που φτιάχνουν το υπόστρωμα της προσεχούς κρίσης, της προσεχούς χρεοκοπίας – δεσμεύοντας μάλιστα και την επόμενη κυβέρνηση, την οποία προσπαθεί να καταστήσει υποχείρια μιας παρατεταμένης κρίσης, οι επιπτώσεις της οποίας πάντα θα καταλήγουν στην κοινωνία.

Ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί ότι θα παίζει τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν. Δυστυχώς, οι αγορές παίζουν τα νταούλια. Και αυτοί που θα σύρουν τον χορό δεν είναι οι συνεργάτες του Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δυστυχώς, θα είμαστε εμείς.