Κυκλοφορεί έντονα ως φήμη, στα πέριξ της γνωστής πλατείας με τα καφε(νεία), και δηλώνω εξαρχής αδυναμία να αποσαφηνίσω αν πρόκειται όντως για υπαρκτό θέμα ή βγήκε στη γύρα εξαιτίας των όσων εξελίσσονται στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτόν τον καιρό, ειδικά με το βιβλίο του Μπομπ Γούντγουορντ και το κείμενο του «ανώτατου αξιωματούχου» στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» για τα έργα και τις (ανήσυχες, ώς και περίεργες) ημέρες του προέδρου Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Ενδέχεται, λέει, να έχουμε και εδώ κάτι ανάλογο! Σχετικά με το τι συνέβη πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου, εκείνους τους κρίσιμους οκτώ μήνες, από την εκλογή του Ιανουαρίου του 2015 ώς την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου.
Γίνεται λόγος για ένα ημερολόγιο στο οποίο έχουν καταγραφεί άγνωστα γεγονότα της περιόδου εκείνης, για τις συνεχείς μεταλλάξεις του Πρωθυπουργού, την κατάστασή του, τους συνομιλητές του (που δεν είναι αυτοί που φαντάζεστε!), για το πώς πάρθηκαν οι σημαντικές αποφάσεις για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου κ.λπ. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, όπως μου έλεγε χθες μια πηγή μου, φωτίζονται εντελώς άγνωστα γεγονότα και δίνεται ιδιαίτερη έμφαση σε απίθανες καταστάσεις που δύσκολα μπορείς να τις πιστέψεις. Οπως ότι το μέλλον της χώρας, λέει, «παίχτηκε» σε μια ψηφοφορία μεταξύ αυτών που συνόδευαν τον Πρωθυπουργό στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο μιας συνόδου κορυφής όπου κρινόταν η παραμονή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για ένα 3-3 που ανέτρεψε, με τη δική του «ψήφο» υπέρ της παραμονής, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας!
Μου αναφέρθηκε και στο ποιος (πιστεύεται ότι) κρατούσε ημερολόγιο για όσα συνέβησαν εκείνο τον καιρό, αλλά λυπάμαι, δεν θα πω τίποτε περισσότερο επ’ αυτού, διότι με αυτά τα πράγματα δεν παίζει κανείς, και θα συνιστούσα να περιμένουμε να δούμε αν όλο αυτό θα πάρει και τη μορφή ενός βιβλίου, ας πούμε…
«Αριστερή» υποδοχή
Οταν πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου αναγγέλθηκε ότι κατά την επόμενη (τη φετινή δηλαδή) Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης τιμώμενη χώρα θα είναι οι ΗΠΑ (πέρυσι ήταν η Κίνα), ούτε εμένα αλλά ούτε και κανενός άλλου το μυαλό είχε πάει σε αυτό που γίνεται εδώ και ημέρες στη Θεσσαλονίκη και θα κορυφωθεί αύριο με τα εγκαίνια της Εκθεσης. Εχει γεμίσει, σου λέει, ο τόπος πρακτόρια κάθε λογής, δικά μας, ημεδαπά, αλλά και εισαγόμενα, εκ των ΗΠΑ. Το εδώ κλιμάκιο της CIA σχεδόν τριπλασιάστηκε, μου ανέφερε ένας αξιωματούχος της ΕΛ.ΑΣ., ήρθαν και άλλοι από άλλες, άγνωστες στους δικούς μας (μυστικές) υπηρεσίες και επιπλέον, προσέξτε παρακαλώ, κατά τα αυριανά εγκαίνια στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα καταπλεύσει η ναυαρχίδα του 6ου Στόλου «Μάουντ Γουίτνι» που κόβει βόλτες στη Μεσόγειο και επιτηρεί τα πάντα!
Υπενθυμίζω σχετικά, για να μη δημιουργούνται τίποτε παρερμηνείες, και δεν το θέλω, ότι τις τύχες της χώρας διαχειρίζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία έχει ως επικεφαλής έναν αριστερό, κατά δήλωσή του, πρωθυπουργό. Και πως πρόκειται για την ίδια Αριστερά η οποία επί δεκαετίες πετροβολούσε τη Δεξιά, διότι ένας πολιτικός της, και όχι από τους χειρότερούς της (το αντίθετο…), ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ως υπουργός των Στρατιωτικών σε κυβερνήσεις του Εμφυλίου, είχε υποδεχθεί τον τότε διοικητή των αμερικανικών στρατευμάτων στην Ευρώπη, στρατηγό Τζέιμς βαν Φλιτ, με τη μνημειώδη φράση «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» – δείχνοντάς του ένα παρατεταγμένο άγημα απόδοσης τιμών σε αυτόν. Η Αριστερά είχε αναγάγει αυτό το περιστατικό σε κορυφαία απόδειξη της υποταγής και υποτέλειας της Δεξιάς στον αμερικανικό παράγοντα και της μεταμόρφωσής της σε αμερικανικό προτεκτοράτο.
Εμείς τώρα πώς να ερμηνεύσουμε όλα αυτά που λαμβάνουν ήδη χώρα και θα κορυφωθούν αύριο και μεθαύριο στη Θεσσαλονίκη; Πάντως, εθνικώς αξιοπρεπή δεν τα λες…
(Παραλείπω εντελώς το πλήθος των «αριστερών» διευκολύνσεων προς τους «φονιάδες των λαών, Αμερικάνους» σε Σούδα, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Αραξο και όπου αλλού τέλος πάντων έχουν ζητήσει, γιατί δεν θέλω να το βαρύνω το πράγμα περαιτέρω…)
Τους γύρισε το μάτι
Θα διαβάσετε σε άλλη σελίδα της εφημερίδας το πάρτι που γίνεται με τους αμερικανούς πράκτορες στη Θεσσαλονίκη και το πώς έχουν αναλάβει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης – είναι κι αυτό μία ακόμη απόδειξη της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Αλλά εξ όσων γνωρίζω, δεν υπήρχε και τρόπος να τους αρνηθούν οτιδήποτε οι δικοί μας, ακόμη και αν το ήθελαν. Διότι με αυτά που κάνει ο Ρουβίκωνας και την… αίγλη που τον περιβάλλει, τους έχει γυρίσει ανάποδα το μάτι των Αμερικανών. Σου λέει, έχει γούστο την ώρα που θα κόβει καμιά κορδέλα ο κύριος Ροθ (Ουίλμπορ λέγεται ο κύριος, είναι ο αμερικανός υπουργός Εμπορίου που έρχεται στα μέρη μας για την Εκθεση) να του πεταχτούν τίποτε Ρουβίκωνες από το πουθενά και να αρχίσουν τα δικά τους…
Κωμωδία
Στο μεταξύ, συνεχίζεται με αμείωτη και εξαιρετική, όπως πάντα, επιτυχία η κυβερνητική κωμωδία την οποία παρακολουθεί καθημερινά, άναυδος, ο ελληνικός λαός. Παρακολουθήστε νέο, χθεσινό, επεισόδιο: αναπληρωτής γενικός γραμματέας υπουργείου, ονόματι Βαρδαρός (του Υγείας εν προκειμένω), προχώρησε σε διάβημα διαμαρτυρίας προς τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη Δημήτρη Αναγνωστάκη λόγω, λέει, της ελλιπούς αστυνόμευσης στην Εύβοια. Πού το… κατάλαβε ο περί ου ο λόγος Βαρδαρός ότι στην Εύβοια υπάρχει έλλειψη αστυνόμευσης; Λόγω… πεθερικού – ληστές λήστεψαν τον… φούρναρη πεθερό του που διατηρεί αρτοποιείο σε μια περιοχή κοντά στη Χαλκίδα. Υποθέτω ότι ο κύριος Αναγνωστάκης, που είναι σοβαρός άνθρωπος και έχει διατελέσει και δήμαρχος Χαλκίδας, τρελάθηκε με την παρέμβαση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι ότι τα παλικάρια που μας κυβερνούν θυμούνται ότι υπάρχει πρόβλημα με την εγκληματικότητα μόνο όταν αυτή αγγίζει κάποιον δικό τους άνθρωπο. Αλλιώς…
Δεν «πουλάνε» οι υποσχέσεις
Ακούω για τα πολλά και διάφορα που διατείνονται οι κυβερνητικοί παπαγάλοι, και τα παρακρατικά μέσα που έχουν απευθείας σύνδεση με τα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, ότι θα εξαγγείλει ο πρόεδρος Αλέξης κατά την αυριανή ομιλία του στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν θυμάμαι καμία ανάλογη ομιλία που να μην περιλαμβάνει εξαγγελίες και υποσχέσεις. Το ζήτημα είναι αν αυτές μπορεί να αποδώσουν, και τι, εκλογικά – διότι εκεί είναι το «ψητό» όλης αυτής της ιστορίας. Η γνώμη μου είναι «ελάχιστα έως καθόλου». Υπάρχουν τα ιστορικά παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Θα ανασύρω για παράδειγμα το τι συνέβη το 2003. Μπροστά στη διαφαινόμενη νίκη της ΝουΔου στις εκλογές του επόμενου χρόνου, η τότε κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε, δεδομένης και της ανθηρής κατάστασης της οικονομίας, να προχωρήσει σε γενναίες παροχές σε χαμηλοσυνταξιούχους, μισθωτούς και αγρότες. Αν θυμάμαι καλά, και μάλλον θυμάμαι, οι παροχές αυτές ξεπερνούσαν τα 4 δισ. ευρώ. Δύο μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2003, η ΝουΔου είχε αυξήσει τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ σε πάνω από 10 μονάδες, και ήταν αυτές οι μετρήσεις που οδήγησαν στην απόφαση του Κώστα Σημίτη να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και να παραδώσει το «δαχτυλίδι» στον Γιώργο Παπανδρέου. Αυτά…